ΘΡΑΚΙΚΟ… ΟΜΑΛΟ..

Πέρα οι λεύκες, ψηλές, φυλακίζοντας

άνεμο. Και πιο εκεί

χωράφια με μαζεμένες αχυρόμπαλες, χωράφια

που καταγράφει στα υπάρχοντά του ο ήλιος

ξανά.



Και πλάι στον δρόμο η φτέρη με

τα σπαθάτα φύλλα της.

Τα άσωτα βατόμουρα, οι καρυδιές

που υπόσχονται την σύνεση του φρόνιμου που θα σε βρει

ο ίσκιος του, σαν δώρο, δέντρο.

Και των πουλιών οι συμμορίες να, εκεί:

ο τσαλαπετεινός που επιμένει

να βγει στο άγνωστο-

και το σπουργίτι που ‘ναι η φωλιά του

απεριποίητη περιουσία-

χελιδονιού το πέταγμα, αιφνίδια πτήση

λίγο πριν απ’ το εκάστοτε απρόσμενο..



Γυμναστικές ασκήσεις των φυτών

που θα λυγίσουνε μέσα στον τόσο αέρα

του επικού, σίγουρου απογεύματος.



Κι ο άνθρωπος, εκεί, με την σειρά του

που κατοικεί με προϋπόθεση αιώνιας ζωής τον ουρανό-

νάτος κι αυτός.



Καπνίζει και σκέφτεται πως μόνος του είναι

όλη η σπουδαιότητα ετούτης της δημιουργίας..