Στρατής εποίησεν..

33.




Χορεύουν τα λόγια, χορεύουν οι εικόνες, στο μυαλό μου.

Ανοίγω τους ευαίσθητους ουρανούς μου να πλημμυρίσουν πουλιά,

ελπίδες.

Ζητάω ρέστα μουσικής..

Νότες που περισσεύουν ως το αύριο..



Οι ολοστρόγγυλοι όρκοι που δόθηκαν

από την μέρα που έφυγε στην μέρα που ήρθε

κάποτε γίνονται δέντρα

ιαματικά,

νερένια δέντρα,

ζωντανά

ξαπλωμένα

μέσα στο μεσημέρι των ανέμων,

τον γλυκό στοχασμό που φυλακίζει

μια ιδέα ρέμβης πλάι στην πολύλαλη θάλασσα.



Και τα σπίτια που δεσπόζουν ευτυχισμένα, όλα μαζί,

συντροφικά, φιλέρημα, αφήνοντας

ανοιχτά τα παράθυρά τους και τις πόρτες να χάσκουν

σαν στόματα κουρασμένα που χασμουριόνται και μπαίνει

αιφνίδιος ένας απρόσκλητος ήλιος..



Προσπαθούν να είναι αγνά, ηθικά, θησαυρίζουν

ανθρώπινη μοναξιά- αυγαταίνουν

τις περιούσιες τους



από καλοδιατηρημένη ψυχή που κόβει βόλτες

ρομαντικές κάτω από ένα καλοπροαίρετο φεγγάρι..



Έτσι όπως το ποίημα τούτο που θα τα χωρέσει

Στρατής εποίησεν..