ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΗΜΟΥ

Δεν ορίζω αντικείμενα, μόνο ξίφη

λεπίδες λέξεων που μαστορικά σκοτώνουν

για το κακό που μ’ ήβρε φταίω μόνο εγώ

γύρισα στην θλίψη μου την πλάτη

κατέφυγα σε μοναστήρια του καημού.



Κατάλαβα γρήγορα πόσο ξεφουσκώνει ο βίος

ήπια νερό της λησμονιάς~ τα φυλλοκάρδια μου να φλέγονται

κι εγώ να κάνω στίχους-

Έκανα φίλο το φεγγάρι…



Έχω περισσότερες σιωπές παρά λόγια

είμαι ζουλιγμένος, βγάζω χυμό πόνου

τα σύνορα μου τα ξέρω, ψάχνω τις ελευθερίες μου

και το βλέμμα που νιώθει καλά πάνω σ’ αδέσποτα τοπία.



Όταν κατέχεις πιο πολλά από ένα

δεν βοηθά στην πέψη των ιδεών-

πρέπει με νόημα φωτός να τρέφεσαι

σαν νάναι ύστερα να λάμψεις.



Είδα αλλιώς τις σημασίες μου:

σα να γύρισε με σώμα

λεμόνι ευωδερό ο χρόνος

και να τον παραδέχομαι ανήμπορος

και να πω και να κάνω.

Σαν να μαθαίνει ανάγνωση ουρανού η νύχτα!



Ξεκλειδώνοντας ιδέες είδα

μια μουσική που μου έλειπε

όπως να μάθαινα πρώτη φορά φεγγάρι!



7.1.2008