Οι νύχτες της Ρόδου

164.





Οι νύχτες της Ρόδου μ’ ένα αστέρι να τρυπάει την καρδιά τους-

πάνω απ’ τα κάστρα που εφιάλτες ιπποτών μας θυμίζουνε.

Ο διψασμένος πωρόλιθος που περιμένει ένα βροχερό φθινόπωρο·

ο κουρασμένος νοτιάς που ξανανιώνει την θάλασσα·



και ο ήχος

από τις οπλές των αλόγων που χτυπούν

επάνω στα στενά δρομάκια, πηγαίνοντας

σ’ ένα τίποτα τώρα.



Μια πανοπλία για να κρύβεται ο χρόνος:

λογχοφόρος που ποτέ δεν κουράζεται·



μια αποδημητική

μνήμη που μες σε άλλες εποχές θα έρθει να σε βρει

όπου θα είσαι ο εντεταλμένος των νέων ανοίξεων..