...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

27 Οκτωβρίου 2022

Tέσσερα ποιήματα

 


 

Ο έρωτας αλλιώς…

 

Για να κοιμηθείς ο ήλιος χάνει την περιουσία του φτωχαίνει

Και σμίγει με την αύρα του ωραίου φεγγαριού.

 

Κάθετος Χρόνος μηρυκάζει τις ανασφάλειές μας βογκά

Και αποστομώνει την επιθυμία.

 

Πόσο είσαι φωτεινή μέσα σ’ αυτό το εγωιστικό παραμύθι καταλαβαίνω

Τώρα που λάλησαν οι πετεινοί και έφτασε η ώρα να σωπάσω.

 

Διαβάζω τον έρωτα από μιαν άλλη σκοπιά, διαβάζω

την καλοσύνεψη

Της ξενιτειάς που σε πήρε.

 

Και είμαι αντιρρησίας κομπορρήμων αφελής

Που του πρέπει κι ο θάνατος ακόμα…

 

24/9/2022

 

 

 

 

Ένταση η αφ’ εαυτού..

 

Ζώντας μέσα στην ένταση των αποχαιρετισμών

Βανδαλίζω την γαλήνη του απογεύματος.

Ετούτο το ευθύ ερωτηματικό με χλευάζει

Τρεμίζοντας μέσα μου τις ολοκληρώσεις των συμπερασμάτων.

Επιφάνεια σε αφάνεια κι ίσως

Ένας βαθύς συριγμός από φωνήεντα εξανεμισμένα για να σταθούν

Στην μετέωρη πλατφόρμα των κατακτημένων εδαφών

 

Της φαντασίας.

Σκοτεινιάζοντας έχω φωταγωγηθεί από απρόσμενη λάμψη

Ενός ποιήματος σε διάρκεια.

Προσπαθώ τον εαυτό μου.

Αντέχω εμένα.

Α μοναξιά δωράκια που μου έδωσες!

Πολλά σου χρωστάω!

 

25/9/2022

 

 

 

 

Αυτό αλήθεια είσαι…

 

Ένα πουλί ραμφίζει την ατσιδοσύνη σου

Είσαι άγαλμα πέτρα και πηγμένος Χρόνος

Συγκρατείς απουσία και φωτιά

Ίπτασαι στο γαλάζιο

 

Κι όταν νυχτώνει είσαι αέρας διάτρητος

Σημαίνον Σημείο του Παραμυθιού

Λέγεις και λέγεις

Είσαι η Αφήγηση πίσω από τα πρίσματα των ζωντανών

 

Ενώ γύρω μας συμβαίνουν μόνο θάνατοι

Εντέλλεσαι να αφομοιώνεις το ανοικτίρμον φεγγάρι

Πατάς επί των στίχων μου

Και χάνεσαι μέσα σε ένα σκοτάδι

μπαρουτοκαπνισμένο…

 

 

 

 

[άυλη είσαι μάτια μου]…

 

Άυλη είσαι μάτια μου, ανθεκτική

Σε όλες τις αγωνίες σου

Κινείς τα νήματα της αστραπής

Κι ένα φεγγάρι που παιζογελά στην καρδιά σου

Αυξάνει τον πυρετό των εκμυστηρεύσεων.

 

Άυλη είσαι μάτια μου, τριανταφυλλένια!

Ματάκια μου γραμμένα που μοσχοβολάς

πόθου γαρίφαλο

και που σε συναντώ

μόνο σε ονείρων συναπαντήματα,

τις στιγμές

που χαμηλώνει ο ουρανός και αγγίζω

όλα τα εύοσμα άστρα…

3 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Κινείς τα νήματα της αστραπής...S.P.

..ας ήταν οι αστραπές φωνήεντα απόρρητα ...

κι ως με καλεί η νύχτα στην άβυσσο των λογισμών
τυλίγομαι με ένα διάφανο πέπλο
ευγνωμοσύνης
για τα δάκρυα που λιγοστεύουν κατεβαίνοντας
άτσαλα από βουνοκορφές
να ποτίσουν κουτσουπιές ανθισμένες σε μια κάποια άνοιξη,
τότε που οι εποχές ήταν παρούσες.

Έχεις ποτέ σου παρατηρήσει ότι κρατούν όλα τα άνθη τους
στον κορμό τους με πρωτοφανή εγωϊσμό
κι όταν η θανατερή στιγμή πλησιάζει
αρχίζουν ένα θεσπέσιο χορό, λικνίζοντας την ύπαρξή τους
κι ας μην υπάρχει μπερμπάντης αγέρας να τους μάθη τα βήματα
της απροσδόκητης έμπνευσης...

Εκείνες τις ώρες αν βρεθείς στον περιορισμένο τους χώρο
εξαφανίζεται η υπεροχή του δάσους.
Βιαστικά
τα πετούμενα χαμηλώνουν την υπεροψία τους,
τσιμπολογούν τα κερασόχρωμα ανθάκια,
αναπνέουν τον απριλιάτικο έρωτα,
ξέφρενα, μην λησμονήσουν την εποχή της ευεργεσίας,
αποθηκεύοντας
ό,τι μια αυταρχική τύχη γλύστησε στον κατήφορο της έμπνευσης
για τις παγωμένες νύχτες
όπου ο Ατλαντικός δεν δύναται να ημερέψει ...

Μοιάζει ενοχή αυτή η πολύτιμη παρακαταθήκη.
Όμως, τότε, ΤΙ θα ήταν
η γέννα του νου και τί η αγκάλη της καρδιάς.

Όρια δεν υπάρχουν, σύνορα υπερύπτανται,
όνειρα θεριεύουν για μια ανέγγιχτη συνέχεια, αναμάρτητη,
ταυτόχρονα τόσο απαραίτητη
να αφήνει την αδηφάγο Γη να σπαρταράει
για την αδυναμία της να κυριαρχεί
το Πνεύμα.

Χαίρομαι που τούτη η υπερ-Ατλαντική επικοινωνία
έχει κατορθώσει να δένει σε ατσάλινα τόξα
-αστραπές του νου
για να νικήσει οδυνηρές συγκυρίες,

σεισμούς που δεν ρωτούν
πιο είναι προτιμότερο
ένας φυσικός θάνατος ή μια ελικοειδής, ταραγμένη πραγματικότητα...

Χαίρομαι να αναπολώ την ευωδιά του γιασεμιού
και τις ποικιλίες των ρόδων,
κι ας ζω μακριά από τον φυσικό τους ανθόκηπο.

Χαίρομαι -έστω κι ευκαιριακά- να νιώθω μια σύντομη ευτυχία.

Αστοριανή είπε...

ΥΓ: ...να τους μάθει..
και για ό,τι άλλο γραμματικό λάθος. ...

Το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν :

Αν αφήνεις το πνεύμα να διψάει

είσαι ένοχος διότι του στερείς την ανάσα.

Υιώτα

ASTORIANI.BLOGSPOT.COM WESTBURY LI NY

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...



Τι όμορφα που γράφεις! Έλειπα και έχασα ‘’ επεισόδια’’. Σε βρίσκω πάντα εδώ να γυρνάς στα λιβάδια μου και να μου ανοίγεις την καρδιά σου. σε αγαπώ γιατί είσαι αληθινή. Να χαίρεσαι τον εγγονό σου τον Δημήτρη και να τον καμαρώνεις. μέσα του ζει και ο δικός σου Δημήτρης και τον βλέπει και καμαρώνει κι εκείνος. Ξέρω ότι κουράστηκες- δεν ξέρω πώς την παλεύεις την μοναξιά σου- είναι δύσκολος δράκος αυτός. Εγώ δεν προλαβαίνω και πολλά πολλά γιατί λείπω και δεν έχω χρόνο με την δουλειά. Πολλά φιλιά αδερφή μου – κοίτα να αντέχεις!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου