Κοιτώ στο ‘’άδυτο’’
αλλά βαθύς και απροσπέλαστος ο ουρανός,
Κάτι μαστίζει
την αναπνοή μου,
Παλεύω να
πω κεια που δεν λέγονται, χρωματίζω
Την φωνή και
στο κέντρο μιας ελπίδας
Ζεματίζομαι,
εγώ ο τσαλαπατημένος πετεινός, όσα παρέκαμψα
Με συναντούν
εντός μου- όπως να μου αρνείται η ζωή τα διαπιστευτήρια,
Κοίτα όμως που
όσο κι αν χανόμαστε
Μοιραίο είναι
να ξαναβρεθούμε- βαρέθηκα τις τόσες αντιφάσεις!
Ζητώ μια
λαίλαπα φωτός να με κατατροπώσει
Να αφήσει
τα κομμάτια μου πάνω στην άσφαλτο
Κανείς να
μην μ’ αναγνωρίσει· και να ‘ρθει το πρωινό
Σαρωτικό επάνω
μου και με μια δύναμη
Παροιμιώδη..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
... ο νους και η ψυχή (εάν κι αυτή αλήθεια υπάρχει…)
Πετούν στα ψηλά, δεν λογαριάζουν
Κόπο και πάθος, ζητούν
τον Έρωτα τον Μέγα
Πίσω απ’ τα αισχρά τερτίπια της πραγματικότητας· ...S.P.
...τραυματισμένοι ή όχι,
η ανάταση αναζητείται
να ανασηκωθούμε, να αναπνεύσουμε, να δικαιωθούμε.
Αστοριανή
Ν.Υ.
‘’νιώθω μια κούραση βαριά,
στο σώμα μου και στην καρδιά’’.. που λέει και το τραγούδι.
Αλλά πρέπει να το παλεύουμε μέχρι τέλους. Κι εσύ να μένεις στις επάλξεις, εκεί που είσαι πολεμίστρια με τα λυρικά βέλη σου. Πολλές φορές απογοητεύτηκα εδώ μέσα και από ανθρώπους που είχα βοηθήσει.. Δεν βαριέσαι! Τώρα κατέληξα μισάνθρωπος και βρήκα την υγεία μου! Χαχαχα! Τα φιλιά μου σου στέλνω. Απέφευγε τους τοξικούς!
Δημοσίευση σχολίου