Αδιαίρετος ύπνος αδιαίρετος θάνατος-
Το πρωί το πουλί τιτιβίζει χαρούμενο πάνω από την τζαμαρία σου,
Μία μυσταγωγία του φεγγαριού καταλήγει τρανταχτή ιερότητα,
Συλλαβίζουμε ύψη αλλά ο νους πολλές φορές έρπει στα ταπεινά,
Επαναλαμβάνω τον έρωτα και μέσα σε όλους τους καθρέφτες με ακολουθείς εσύ,
Γινομένη από φως και τα πάθη που ποτέ δεν απέρριψες·
Τι ωραία η αιωνιότητα καταλαβαίνω να μας σκηνοθετεί!
Όλα συμβαίνουν για να μην συμβαίνει τίποτα, όλα
Στερούνται αιτιοκρατίας μα πληθυντικά μας κατακλύζουνε
Αφήνοντάς μας έρμαιους με τον εγωισμό μας.
Ζεις την ζωή σου με αγώνα τρανταχτό ανασταίνεσαι
Κάτω από την ευλογία των άστρων, κατέχεις μια λευκότητα ηλιόλουστη
Και επικοινωνείς με τα πράγματα προσδίδοντάς τους αξία, κι ενώ
Τα φύλλα των δέντρων πέφτουνε στον φθινοπωριάτικο χαμό τους
Σαν όστρακα που θα εξοστρακίσουν την μελαγχολία σου ή κιόλας
Πιο δυνατή θα σου την επιστρέψουν…
Αθήνα 15/10/2022
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Φύλλο φλεγόμενο, έρμαιο
στις παλινδρομήσεις των καιρών.
Όνειρα κι οράματα στην αιχμή του βέλους.
Οι θύελλες, ανέκαθεν απροσδόκητες.
Δεν σου χαρίζονται.
Ο Τοξότης περιγελά όταν το ρεύμα του Σελινούντα
σέρνει μισές τις ανάσες σε ακτή άγονη.
Οι σεισμοί δεν γίνονται μόνο στις σκοτεινές σπηλιές της Αρχαίας Ελίκης.
Στα έγκατα του νου υποχωρεί η καρδιά.
Ίσως διότι ποτέ δεν ήταν ολόκληρη.
(απόσπασμα)
Σε φιλώ
Αστοριανή, ΝΥ
Παντού μια ωραία ανάμνηση από την πατρίδα σου θα κουβαλάς! Και πολλά, μέσα σου, θαύματα! Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου