Της απόφασης και της εντολής..

Στις ουτοπίες μου υπήρξα ακραίος

Σαν ένα απόλυτο βιολί·

Ψιθύρισα τα γεγονότα

Ξέφτισε ο ντουνιάς στα μάτια μου

Λύγισε σαν πυρακτωμένο σίδερο

Ένιωσα τους νεκρούς που σιγανέψανε

Να μου μιλούνε πίσω

Από την μάντρα του κοιμητηρίου που κραδαίνει

Το σκούρο κυπαρίσσι της ώσπερ θανάτου

Κάλεσμα.

Τίποτα δεν θα αντισταθεί στον ήλιο

Μόνο η μουσική θα πει και τούτα τα καθέκαστα

Και κείνα που δεν τα γνωρίζω.

Μπαίνει η μελαγχολία από μια χαραμάδα στην ψυχή μας

Αλίμονο πολιορκεί τα μάτια μας

Κι αυτός ο ήχος από τα φυλλώματα που τρίζουν

Τι πικρός!

Καίει η καθεμιά κατάληξη που μας αγνόησε

Η κάθε έννοια καίει που δεν την μεταγλωττίζουμε

Είναι η εποχή του σκότους και της παρακμής

Λατρεύω μύθους και ξανοίγω στα βαθιά πελάγη…