Αλήθειες…

Νέφη αόρατα μου στέλνουν την βροχή-

Έχω κόψει δεσμούς με τα ουράνια·

Ένθεος άθεος που λέει η κόρη μου- τι να συλλογιστώ

Που να μην αλήθεια με νοιάζει; Κρατούν

Οι σκέψεις μου μια μυρωδιά

Από λιβάνι ιερατικό·

Πάντα εδώ και όμως πάντα εκεί, ξαστερώνω

τις αγωνίες μου, κουνώ

λευκά μαντήλια για τους άφαντους συμμάχους, έχω

Αυτομολήσει ήδη στον θάνατο, κανείς

Πια δεν καταλαβαίνει· έγινε

Τοκογλυφία η εποχή, ένα ρημάδι που τσαλάκωσε

τις ανθισμένες μας ψυχολογίες· Καιρός

Τώρα να πούμε αλήθειες: ποιός βακχεύει και ζητά

Πολέμων κίνητρα μες τους αιώνες; Αν

μια στιγμή τελειώσουν όλα θέλω να τα πω

Έτσι όπως είναι: καταματωμένα…