προς τον παράδεισο....

θρήνο που αναγγέλλουν τα δάχτυλά μας πάνω στα μάρμαρα απ' τα μνήματα!

χλόη ιδρωμένη και χώμα υγρό

εκπλήσσει την λιακάδα και ζητά να επεκτείνει το φθινόπωρο. θόρυβος

της αυγής, τρελό αεράκι

που μπατσίζει τα φυτά και στων κυπαρισσιών την παρρησία

μιλά με θράσος και ευχέρεια.

να μου χαθείς θάνατε που σε ξορκίζω

με ποιήματα και με φωτιά, αφήνοντας

τον νου μου να αγριέψει, ενώ εσύ

τοκογλυφείς επάνω στην ζωή και καταστρέφεις!

νύχτωσε. δύο δεκοχτούρες μπήκαν μες το πεύκο να κουρνιάσουν. ένας

κοκκινολαίμης τρύπωσε μες την μουριά. ωραία που είσαι ζωή! ωραία!

στην γκιλοτίνα του σκότους οι ίσκιοι αποδεκατίζονται. απορροφά η σιγή το μπάχαλο της μέρας.

μια λεπτεπίλεπτη ανάσα μπάζει το τοπίο στο κλίμα: στον ύπνο είναι το όνειρο, στον ύπνο η ελπίδα ολονών μας!

κρύβω τα λόγια μου και το μολύβι μου που γράφει ακόμα σκέπασε την οικουμένη. είμαι ένας σκλάβος που ζητά ελευθερίες. είμαι ένα ανυπόδητο ποδάρι που ζητά να τρέξει.

προς τον παράδεισο!

παράδοση!...

πεδιάδες ονείρων που τις ξέρω αφήνοντας πίσω μου την κάθε είδους φυλακή

οριοθέτησα σιγή και μου ανήκει

κραυγή έχουν οι σκέψεις μου

κραυγή στην κραυγή: ένα γινόμενο κραυγών· να η αληθινή Ιστορία!

αν δεν υπήρχαν τα παιδιά αυτός ο κόσμος δεν θα άξιζε ντιπ

αφού κι η Ποίηση (ας το παραδεχτούμε) έχει του εγωισμού μας το γρέζι

και της φιλαυτίας μας

εξακοντίζω κάτι

λεξούλες ιαματικές

στριφογυρίζουνε

μες τα σύμπαντα όλα

σε ψάχνουνε απώτατε εαυτέ μου

αν δεν χαθούμε σε σκληρότητες

να δεις που θα ερωτευτούμε

έτσι προστάζουν οι καιροί

έτσι σε θέλω αβρή πεταλουδίτσα μου

έτσι σε θέλω!

πεδιάδες ονείρων που τις όργωσα με ένα υνί ελπίδας

αν δεν υπήρχαν τα παιδιά αυτός ο κόσμος δεν θα άξιζε ντιπ

στον κεραυνό καβαλίκεψα στο άροτρο το σκουριασμένο του ήλιου και της Τόλμης

έτσι σε θέλω αβρή πεταλουδίτσα μου, έτσι θα σου παραδοθώ!

26/10/2021

φθινόπωρο και ο παππούς μου εδώ!...

μπαμπάκι υδρόφιλο τσιγάρο εθιστικό

κομπολόι ρητίνη άτσαλο χτύπημα της χάντρας

απόγευμα πίνω καφέ και αφήνω

το μυαλό μου να ησυχάσει

μπροστά μου μια μουριά πλατιά στιλπνά τα φύλλα της

με χρέωσε η ομορφιά οδύνες

Σαββάτο των ευχών σπιθίζει η φαντασία μου

φωτίζομαι από κει που δεν το περιμένω

εγκαύματα επάνω μου οι στίχοι

τα ποιήματα λειτουργούν μέσα μου διακαώς

κολλώ σε κάτι νότες που σηκώνουνε όλη την μουσική- πώς να το πω;

σύμπτωμα ο Χρόνος και βουλιάζω εθελούσια

αχθοφόρος της μοίρας μου μπορώ ένα επιφώνημα που με τσακίζει

μεσολαβούνε διαφάνειες που είναι του εαυτού μου οι εγωισμοί

δεν ψεύδομαι πουθενά ομολογώ και κείνα που πονάνε

σφραγίδα βάζει η ώρα επάνω στα γραφτά μου

ο Οκτώβριος νουθετεί την εγρήγορση

τήλε η έμπνευση και πώς τηνε μαζώνεις;

γερνάει κι η Δύναμη κάπου ακούω την ανημπόρια μου

βάζει τρικλοποδιές στα σωστά μου

γλυκόλογα να μην μου φύγει το απόγευμα

χρυσός ήλιος λιακάδα επική

Ελλάδα ζόρικη κι Ελλάδα γκρεμισμένη

πλάθουν τα χέρια μου και το κερί και τον πηλό

χλόη γεμίζει το στόμα μου λαλώ την Μικρασία

α ρε παππού πώς μου έφυγες προτού να σε χορτάσω!

μες την ανάμνησή σου τριανταφυλλίτσες όπως έλεγες και λεμονίτσες δίφορα ελπιδοφόρες

σώμα του φθινοπώρου λαγαρό και εύχυμο

ανοίγει δρόμο μες το στέρνο μου και με μπολιάζει με εκείνα τα ωραία μπόλια σου οπού κρατούν στον νου μου ακόμα!

ταυτοπροσωπία ουδέτερη...

προχωρώ στην μέρα η κάθε σκέψη ανατινάζεται

λιακάδα τραυλή μιλά με φωνήεντα φθινοπωρινά

το προάστιο γεμίζει μπάζα απελπισίας

ίσκιοι που ήρθαν και πέρασαν ίσκιοι

μπαλωμένοι σαν τα παλιά σακάκια των παππούδων μας ίσκιοι

που καμώνονται τους καμπόσους περιπλανιόνται

στους δρόμους σαν τις κατάρες τις άδικες.

όλος είμαι ματωμένος από τις δικές μου ζωές ανοίγω

το βιβλίο της Απόφασης ένα τέτοιο θάρρος μοιράζω

στις ώρες μου, υπέροχα

λιώνω στην υψικάμινο του μεσημεριού, ο χρόνος

αρωματίζει την ατμόσφαιρα, χωρώ

σε ένα ποίημα τσαλακωμένο η ζωή μου

μελανή σελίδα καλοπιάνει την μελαγχολία να με λυπηθεί είμαι

μια ανταλλαγή ρόδο

να ανταλλάσσεται με ρόδο κι η αναπνοή μου

υπαίθριο αεράκι που μπατσίζει τις μυρσίνες

εν έτει που εσύ είσαι εγώ και αντιστρόφως...

μύθος και Ιστορία μου!...

 

ταξιδεύουν τα αόρατα δίχτυα των ανέμων και ωραία

εργάζεται η σιωπή,

μοναξιάς δώρα, να ο ίππος της έμπνευσης

δράμει επάνω στην ερημιά·

τυχαία νερά και συναπαντήματα των νερών στον ποταμό που

εκβάλει στην ματιά μου·

και ιδού ο μελίρρυτος ποταμός της σοφίας

να το περιώνυμο Δέλτα του

χωνεμένο ανάμεσα στις καλαμιές και την αφρόντιστη τσουχτερή θάλασσα·

κομμάτιασέ με ωκεανέ, κάνε με τυχερό θανόντα που ο πνιγμός απάλλαξε

από τα βάσανα·

σύγχυσή φέρνουν στα φρένα μου του βιοπορισμού οι λύπες·

κάπου χάνω τον μπούσουλα και κάπου πατώ

τα πλήκτρα που δεν πρέπει·

χρίω με φως τον πολυσύλλαβο ορίζοντα·

κάπου όλα είναι μύθος και κάπου η Ιστορία μπουρδουκλώνεται·

κρατώ αποστάσεις·

στην βιάση όλα τα κοιτώ και όλα σμπαραλιάζονται

δεν με χωράει τίποτα, εκτίω ποινές ονείρων·

ω νύχτα που έρχεσαι με κομματισμένες σιωπές και άμετρο πόνο!

παλουκώσου στην θέση σου, μείνε στον άξονα της μελαγχολίας μου,

ποντάρω σε σένα στίχους γλαφυρούς, είσαι η φωλιά των αετών μου·

στον σμαραγδένιο βυθό του ουρανού σου η Ποίηση γελά και κάνει

να φαίνεται πιο υποφερτός ο δύσκολος κόσμος!

κι απόψε η νύχτα τούτα εργάζεται...

λιώνοντας στο στόμα σαν μια καραμέλα μέντα η ανάμνηση σε φέρνει πιο κοντά·

διαλύθηκε το φως έγινε ένα μήνυμα ανεπίδοτο·

ό,τι υπήρξε έμπνευση και χάθηκε

εξανεμίζοντας την δύναμή του·

αμέριμνα περπάτησες μες το πρώτο σκοτάδι·

μια νόστιμη νύχτα έφτασε·

ήχοι από πραγματικότητα που εξέχει καρφωθήκανε στο αφράτο ξύλο

του πεύκου· συγκεντρωμένοι ήχοι ένα μάτσο κραυγές έρχονται πάνε

στην ερημιά του τοπίου ετούτου·

κομματιάζομαι απόψε είμαι ρακένδυτος και μυστηριώδης

συγκεντρώνονται επάνω μου βοερά εφόδια του ουρανού·

είμαι εγωιστής και μικραίνω

αποχαιρετώντας το πανδαιμόνιο των αινιγμάτων...

εγώ ο ταπεινός...

 

σύγχυση στον κόσμο των θαυμάτων. κι ίσως θαύματα δεν υπάρχουν

πια. σβήνονται οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της πραγματικότητας και

αυτά που παζάρευαν οι εργολάβοι

απαλείφονται. ο σπόγγος σβήνει.

μετά θα έρθει η καταπραϋντική ζάχαρη να γλυκάνει την πίκρα.

τα σωριασμένα δεν θα ξαναορθωθούν.

πολιτικάντηδες θα ζέψουνε το ψέμα στην πειθώ τους και θα μας παραπλανήσουν.

λιώνουν οι σκέψεις μου καταποντίζονται.

μπορεί να μην πιστεύω πια σε θαύματα.

μπορεί να αλητεύω σε στενά σοκάκια.

με μία ερημιά την καρφωμένη μέσα μου.

διαλυμένος από γεγονότα που με ξεπερνούν.

εγώ ο ταπεινός ο αθώος ο μόνος...

μανιφέστο μιας προσωπικής δυσκολίας...

 

εύκολα η μοναξιά καταφέρνει να με σφάζει.

ακολουθώνται ισάξιες μέθοδοι φθοράς.

αλλά εγώ εξοικειώθηκα πια με τον πόνο και δεν πονώ·

πασχίζω μόνο μην βαλτώνω

σε ρήματα α-προσοδοφόρα και στερητικά ουσιαστικά.

στο παράξενο ανατρίχιασμα του βραδιού- να παζαρεύεις όνειρα και να σε τρώει η ουτοπία καθαυτή...

ανοίγω να με παρηγορήσει το παράθυρο.

θαλασσοπούλια έχουν μια δυνατότητα πολλά να σου λένε.

έγχρωμη μελαγχολία του απογεύματος.

πρόθυμες αυταπάτες με βάζουν στην θέση μου.

ταξίδια να με διαιρούν και ταξίδια να με ανασυνθέτουν.

ζω τις γεννήσεις μου, σχηματίζομαι από εγέρσεις και καθιζήσεις:

εμού του ιδίου αιωρούμαι πάνω από μία σιωπή γκρεμισμένη.

έρημος μες τις συνειδήσεις με δικαιοσύνη!

18/10/2021

πεταλουδίζω...

 

η αναπνοή είναι κώδικας, γι 'αυτό την υπερασπίζονται οι θεοί·

ηχηρά ανάβει και πριμοδοτεί τις γενέσεις·

σύγκορμος ο πόθος την δανείζεται για να επιταχύνει

την λιτότητά του-

και ζει πλουραλιστικές ερμηνείες.

όσο προσθέτω απλουστεύσεις τόσο και αποστεώνομαι-

εύθρυπτος μες σε αντιπάλους ουρανούς·

διαιρούμαι, γίνομαι η οδός του εαυτού μου η μία·

πεταλουδίζω ανήκοντας σε φθινοπωρινό κονσέρτο...

στην αμηχανία των γεγονότων περπατά η ανατροφή σου

 *

στην αμηχανία των γεγονότων περπατά η ανατροφή σου

με χαρακτήρα ρόδινο αρμολογείς των ποιημάτων μου τα κομπολόγια

να το κόκκινο φουστάνι σου τσαλακωμένο από την αυθαιρεσία των πόθων

μιλάς και άλικο στολίδι κάνει τα φυλλώματα των δέντρων να ζηλεύουν

εκείνη η εγωιστική αντωνυμία που σε φιλοξένησε ανοίγει τρύπες στην καρδιά μου

διαλέγω θλίψη διαλέγω την μελαγχολία μου που γίνεται μουσκίδι λες από του ουρανού σου την βροχή

σαν ένα τούλι αόρατο η ασπίδα σου το άγγιγμά μου αποκρούει το ντροπαλό!

παρασκευή 15/10/2021

 

γλιτώνω φασαρία λόγων και φεύγω κατά την Ανατολή που μου υπόσχεται κάτι.

μπουμπουνητά την νύχτα και πολλή βροχή.

σε ποιόν χρωστάει το νερό και του το ξεπληρώνει;

γδυτός ορίζοντας. αστραπές. ο θεός αργεί. μία μελαγχολία πέτρινη ανεβαίνει στα ντουβάρια

των πολυκατοικιών. τελεσίδικα. Παρασκευή του Οκτωβρίου 15 κάτι ίσως σωριαστεί μπροστά στα μάτια μου μήπως

και το αναστυλώσουνε τα μάτια μου. ή ίσως μείνει ξεχασμένο εκεί που η μέρα που θα ῤθει έχει απαίτηση

κανείς να μην σφάλει...

ανάκρουση σε τόνο εαυτού...

 

για να έχω σωστά αντανακλαστικά κουτσουρεύω του εγωισμού τα φυλλώματα

εκείνος αντηχεί στα σπήλαια των παθών μου

''έσω ανθρώπινος'' μου λέει μια φωνή

''μα πώς;'' ''είμαι χωμάτινος και ερεβώδης...''

- καμία σημασία οι εκμυστηρεύσεις

πράττω σωστά και όμως ολοένα δικάζομαι

μοίρα και βουλιαγμένη κατάληξη

ξημερώνει στο στέρνο μου, έχει ανάταση η θέλησή μου

σπόρε της αυγής ξοδέψου τώρα, κάρπισε

στα θαλερά χωράφια της ελπίδας-

ανήκει σε μια τόλμη η ζωή!...

ο Ιησούς των συνειδήσεων...

χάνεται η αλλοπρόσαλλη πεταλούδα και πίσω της μένει μια σκόνη βελούδινη.

κρουστό μες τον αέρα το όχι των μελισσών.

ανάβει και δίνει διάρκεια στις ανεμώνες.

μπόλικο χρυσάφι πίσω απ' τα βουνά στο ηλιοβασίλεμα.

αργοσαλεύουν καράβια και η γραμματική των νεφών είναι περισπωμένη.

το ρήμα κάθε σύνταξης είναι ευτυχισμένο.

ζεις με φθινόπωρο και πεθαίνεις με καθαρογραμμένο χειμώνα.

ο Ιησούς των συνειδήσεων είναι ο Ιησούς των ψυχών- σε εμπιστεύεται

και σε αφήνει αληθινά να σφάλλεις...

12/10/2021