ΧΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΔΙΚΩΝ ΛΕΞΩΝ..,

23.

Η συνταγή είναι το μέλι και το γάλα…

Όμως σε ρου ποταμού…

Όπως στο κοράνι η αμοιβή του καλού μουσουλμάνου..

Μια μικρή κοπέλα έφτυσε κ’ έβγαλε αίμα:

φθίση·

πού ‘ναι το μέλι και πού ‘ναι το γάλα;

Ξεδιάντροπες πόρνες του Μεταξουργείου

ανοίγουν τις πόρτες των μπορντέλων-

σιχαίνεται ο θεοφοβούμενος,

φτύνει μέσα στον κόρφο του·

υπάρχει θεός;

Πνιχτικό βραδάκι, γύρω στις δέκα και μισή,

ντυμένος

με ρούχα στρατιωτικά,

κορδωμένος

όπως θα πρέπει-

περιμένω την αμαξοστοιχία Θεσσαλονίκης.

«Αδερφέ μου, άμα έχεις το χρήμα

κάνεις ότι θέλεις, να πούμε»…

Αυτό το κατάλαβα πολλές φορές..

Πού ‘ναι το μέλι και πού ‘ναι το γάλα;

Ο καλός μουσουλμάνος ξύνει το κεφάλι,

ξύνει τα λερά του αχαμνά

που ψείριασαν και σηκώνεται μια αναγούλα

στον λαιμό του Γενάρη που με φιλοξενεί..

Περπατάω μέσα στην χειμωνιάτικη μέρα.

Οι πατούσες του αέρα που τρέχει πάνω στο λιθόστρωτο

ως το τέλος του·

μετά βγαίνει στην άσφαλτο:

Είναι μια εκκλησία κι ένα τζαμί.

Μια μέρα άκουσα έναν χότζα νέας έκδοσης

ν’ ανεβαίνει και να καλεί σε προσευχή.

Χαμήλωσα αργά το κεφάλι,

γονάτισα:

«Διάολε, πότε θα μ’ αφήσεις ήσυχο;

Έχω πληρώσει

όλους τους φόρους στα πουταναριά, στα αιμοβόρα

τελωνεία σου…

Μήπως

θέλει αλήθεια ο καιρός να καυγαδίσουμε;»…

13.2.1982