Ορμέμφυτο…

Το φεγγάρι κοιμήθηκε πάνω σε ανοικτά επιστολόχαρτα

Εσύ άρμεγες το τοπίο με μια δύναμη αβυσσαλέου θαυμασμού

Ήξερες ότι πάντα η Ποίηση θα είναι ένα συγκλονιστικό παράπονο

Και η ζωή θα είναι πάντα μια ορχήστρα χρωμάτων.

Προς το μεσάνυχτο, ένα αφηρημένο άστρο σουλάτσαρε στην πεδιάδα του ουρανού

Βέλαζε και μουγκάνιζε και βρυχιόνταν

Ήτανε η τσαλακωμένη πλευρά ενός ύπνου

Που σκηνοθετεί ναρκοπέδια σκέψης και αφήνει εκτεθειμένες τις σκέψεις τις άγουρες…