Κατανόηση…

 

Με μιαν ανάσα κι αν παγιδευμένος

στο μέλλον

Απόλυτος των απολύτων, καταρρέοντας

μέσα σε οικουμενικές τραγωδίες

Αχνίζω σκορπώντας πάθη ατεκμηρίωτα ζώντας

στον ήλιο

Και την ατμόσφαιρα του νυν και της ποίησης.

Εγώ ο Αδάμ ο πεπερασμένος ο λίγος

Που φυγαδεύτηκε ανάμεσα από τις λίγες πρώτες απολαύσεις

Ζήτησα να με χτίσουν αναμάρτητο μέσα στο ιερό

Ζητώντας ένα θάνατο λεβέντη.

Α πώς γράφω κλείνοντας τα ανοιχτά και νομίζω

Απ’ την παράξενη κοιλιά μου βγαίνει ομιλία ο εγγαστρίμυθος…

Κοντέψαμε στην τεθλασμένη Παρασκευή.

Ένας έρωτας μας συνεπαίρνει πάντα.

Και σαν να παίζεται μια πράξη τραγωδίας, στον καιρό

Σκορπούμε οικουμενικά λογάκια καταδικασμένοι να κατανοούμε…