Μυσταγωγία!..

 

 

 

Το ζαλισμένο φως εκρήγνυται μες την παλάμη του μεσημεριού

Ζω από την ευτυχία των χρωμάτων

Οι αναπνοές μου θύελλες αμυντικές

Παραδεισένιες λάμψεις φυλακίζουν των ματιών μου οι κόρες

Κρατώ την φαντασία μου προφυλαγμένη

Από πίστη που εξέλειπε…

 

Α ορμή της πεταλούδας και τι ωραία που πετάς προς τα αδιάβατα ύψη!

Ψυχή μου τι ωραία που πετάς προς την αιωνιότητα!

Σμίγουν στων αισθήσεων το καμίνι όλες οι φλόγες του καιρού και το σώμα

Μια λαμπάδα είναι που καίγεται αφιερωμένη

Στου Έρωτα το φωτεινό βασανιστήριο!

 

Σκοτώνομαι μέσα στις αδάμαστες κυριαρχίες των λέξεων

Δίχως παραίτηση, ώριμος για αγέραστες συναντήσεις

Με τα οράματα, με την θρησκεία την άλλη

Που ανταμείβει εδώ και που η θητεία της τελειώνει όπου ο ουρανός στα μάτια σου ζωγράφισε

την αθωότητα!