Είναι ο παρανομαστής που θα μας διαιρέσει;
Ίδια λόγια, χέρια αδύναμα και μ’ έναν καλπασμό στο χάιδεμα τους.
Η αμίλητη νέα που ταιριάζει ζωγραφιάς
βυθίζεται μέσα σε μουσικές
μικρές-μικρές ανάσες:
ο μισόγυμνος νέος κλωτσάει
το είδωλο από κοινωνικό πυλό
όλο απαγορεύσεις και στο τέλος ανία·
ψάχνει γι’ αποκατάσταση επαγγελματική·
ντροπιάζει
τον χαρτοπόλεμο της κρατικής παιδείας-
όλο πτυχία κι ανεργία.
Συναντούνται. Πίνουν καφέ. Χαμογελάνε.
Ένα μόνο βέβαιο χαμόγελο μες την μαυρίλα….
19.3.1983
Ηράκλειο
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου