Το τσιμέντο..

Το τσιμέντο χλευάζει την οκνηρή θέση των δρόμων
και κρατά μια υπεροψία
που αγαπά την διάρκεια.
Το σώμα του είναι το επείγον μυστικό της κατοίκησης.
Απορροφά τον ήλιο εμμένοντας στην ίδια θέση του σκυροδέματος και σαρώνει
Το παρόν με τον οδοστρωτήρα του παρελθόντος.
Σπίτι ή κτίριο-ηδονικά μορφάζει.
Προδίνει τον εγωισμό του αρχιτέκτονα, ξεπερνά
σωρηδόν τους μηχανικούς.
Φωτισμένο το βράδυ, τρυπώνει στην μασχάλη της πόλης και ροχαλίζει πάνω στο μαξιλάρι των συνοικιών.
Οδού Τάδε ή οδού
Δείνα, διαμορφώνει το τοπίο το στατικό.
Ανήκει στην πολεοδομία των απαιτητικών καιρών, φιλοξενεί το όνειρο το ανεκπλήρωτο.
Το τσιμέντο, πάνω απ’ όλα, το χλιδάτο, το ρακένδυτο τσιμέντο..