Σεπτεμβριάτικο κρεσέντο..

Τερματίζει ωραία το φως επάνω στα βουνά· και, σαν να εκκολάπτονται τα όνειρα, μια άχνα αναδύεται
Απ’ τις κορφές, παραμονές ενός αγνώστου θανάτου, και είναι λυπημένη η ανθρωπότητα.
Το σαρκίο μου κουρασμένο και θλιβερό
Πασχίζει να τα καταφέρει. Παροξυσμό φωνηέντων μου γεννά ο Σεπτέμβριος, πολλαχού που εισβάλει.
Είδα όσα σου είπα και τα άλλα τα άκουσα. Σαν ποιητής που νοστιμεύεται τις αγρύπνιες.
Πού θα καταλήξω με την ανοργάνωτη γραμματική μου, πού;
Πάντα θα λείπει ένας τόνος της αγάπης.
Στριφνές είναι οι μέρες και φιλοδόξησα να τις διορθώσω.
Αλλά πού εκβάλει ο γαλαξίας του ύπνου και πού οι ερωτευμένοι αποθεώνονται, αφήνοντας
Το ταπεινό αχνάρι τους μες την αιωνιότητα;
Άλλα τα είδα και στα είπα κι άλλα τα άκουσα.
Κακοφορμίζει η πληγή του κόσμου και να την γιατρέψω δεν μπορώ.
Μπορώ μονάχα μια σπουδή ονείρων.
Και να προσεύχομαι!

19.09.2019