Έτσι αντήχησε…

Δρόμοι που συστρέφονται μέσα σε άλλους δρόμους και αρχίζει
το πρωινό να ξενίζει
με τα μεγάλα όμορφα αρχοντικά του και τις επιβλητικές
σκάλες που έχουν τόξου ορμή και μαρμάρου φιγούρα.
Δίπλα ηχούσε η θάλασσα, φλογερή και επίμονα μόνη.
Μυτιλήνη νοσταλγική Μυτιλήνη ατσίδα Μυτιλήνη αιώνια·
Κάπου θα σε συνάντησα Σαπφώ
να γυροφέρνεις μέσα στις πλατείες
Κόρη μελαχρινή και τρυφερή, καημός που σ’ αγαπάω ακόμα·
Τρυπούσε το φως τα άμοιρα κλαδιά και έβαφε
με χάδια τα ουράνια·
Κάτι πουλιά μαθαίνανε το ορθογώνιο και το ανεστραμμένο·
Ο αέρας έφερνε την ροκ άποψή του σε μένα
που υπήρξα απόλυτος και τελεσίδικα τόσος·
συνάντησα τον Περικλή φίλο παλιό που έζησε
μακριά από φωνήεντα πρωτευούσης
και ήπιαμε λιγάκι κείνο το βράδυ, θυμηθήκαμε
τα παλιά
και είναι όμορφο αυτό να το ζήσεις και να το γράψεις. Πολλά
τα είπαμε, πολλά ενώνονται οι καρδιές όταν γελάνε:
Έτσι με τσάκωσε η Ποίηση και μ’ έκανε δικό της.
Πολλά χρόνια πέρασαν μα η φωνή της αντηχεί ακόμα εντός μου.
Με θέλγουν οι νύχτες, το βαθύ μετάξι του ουρανού, η ευλάβεια
να ζεις πίσω απ’ τις σκιές σε έναν κόσμο
θαλερό και γενναίο μονάχα
στο θέατρο των παραμυθιών, στο παράξενο καρτ-ποστάλ
των ονείρων..

Μυτιλήνη 13.9.2019