Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν τις αγαπώ,

Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν

τις αγαπώ,

κυκλοφορούνε στο αίμα μου!

Σκηνοθετώ παρουσίες

αλλοτινές,

πολύ τις λατρεύω!

Εγώ τις γειτονιές που δεν μιλούνε πια

τις φαντάζομαι πλημμυρισμένες με κόσμο

Με βοή από τους παλιούς τους κατοίκους,

τα χάχανα τους, τις φωνές

τις λύπες τους.

Βλέπω μάτια που λαμπυρίζουν

Σε κάθε δρομάκι, ακούω

κουβέντες,

στην ώχρα των τοίχων

βλέπω σκιές από τον απογευματινό τους περίπατο,

εγώ τις γειτονιές αυτές τις καρφιτσώνω

στην καρδιά μου.

Και γεύομαι πατρίδα που πια δεν υπάρχει, ακούω

αίμα που χύθηκε άδικα, ακούω

μίσος που δεν σβήνει ποτέ του, ακούω

άδικο θάνατο.

Και προσκυνώ!

Σαν να υπάρχει ένας τάφος μ’ άγνωστο νεκρό, προσκυνώ!