Ανθρωποδαίμων!!

Χαρισμένο άνθος και το φως σφίγγοντας στην καθαρή συναλλαγή του
Με τις στιγμές της μέρας, όταν
Και που μεσημεριάζει, αδειάζουν οι τύμβοι από τους νεκρούς και όλοι
Πολεμιστές ξανά καθίστανται·

Στο ξίφος η δόξα, στην πατρίδα που ζει με τα τεκμήρια των θεών, αφήνοντας
Μακριά τους βαρβάρους, και στολίζει
Των κοριτσιών την κόμη με πληθυντικά λουλούδια της αφής, με πέταλα
Μεταξένια, που βοούν της απαλότητας το μύρο·

Όταν Εκείνος πρόβαλε στον λόφο, απόγευμα,
στον καθαρό χιτώνα του
Οι πτυχές μιλούσαν, και με δάδες
Στα χέρια στάθηκε μπροστά μας να μιλήσει, νεύοντας
Να ‘ρθουν κοντά του οι νύφες του χωριού, ζητώντας από τον αέρα
να ταξιδέψει τα λόγια του,
Δαίμων και που από μιαν άλλη εποχή μας έφτασε, ανοίγοντας
Τα Ορφικά του Παραμύθια να αφήσουνε υπονοούμενα Αλήθειας στον Μύθο
Και στην Ιστορία ανάμεσα, καθώς
Ήταν αυτού του κόσμου και δεν ήταν
Άρχων και Μέγας και Μόνος του..