Από του όρθρου τούτο ερωτικό..

Τα σπίτια στοιχισμένα στο φως της αυγής,
Ο αέρας εμπρηστικός αφήνει το ρυπαρό σάλιο του
Επάνω στα ντουβάρια τους,
Ένα πουλί σκαρφαλώνει στα χαμηλά κλαδιά του παραδείσου,
Τα δέντρα γέρνουν κατά τον νοτιά,
Κάθε μοναξιά έχει ιδεολογική απόχρωση,
Υπομένουμε με ελπίδα,
Ένα φλιτζάνι καφές στα χέρια σου, μία γουλιά
που τρίζει σαν φωνήεν που ξορκίζει τον ύπνο,
Στα παράθυρα στέκονται οι γλάστρες με τα τριαντάφυλλα, χαμογελάνε,

Ό,τι σκέφτομαι επεκτείνεται ως το απώτατο διάστημα,
Ερπυστριοφόρο,
Πιο ισχυρή η αγάπη μας τώρα που την κοιτάμε
Με απόσταση υποψιασμένου εραστή που τα χάνει όλα από εμπρός του,
Είμαστε ανήσυχοι και ζητάμε ρέστα απ’ την αγάπη,
Όλες οι ευθείες που πιστέψαμε έχουν τεθλασμένη κατάληξη,
Συγκροτούν μια ποίηση τραυματισμένη, ένα μικρό ψέμα που τρέμει
σαν αστραπή που δεν πιστεύει στον βεβηλωμένο πια εαυτό της,
Είμαστε όσο αθώοι πιστεύουμε,

Το μεσημέρι επικρεμάται στο κάδρο του ήλιου αλλά
μια συννεφιά απειλεί τον ορίζοντα,
Τα λόγια μας προσευχή
Σμικρύνονται όπως ο σάλος τους μεταδίδει μια αδιόρατη θλίψη στο ατμοσφαιρικό δίχτυ τριγύρω μας,
Με θέλεις και σε θέλω, αυτή είναι η επικράτεια των ονείρων μας,
Ο μικρός θυελλώδης ποταμός που ξεκίνησε από φιλί και κατέληξε ανοχύρωτο κάστρο,
Βλέφαρο που πίσω του ο θεός κρύβει ηδονικά μυστικά..