Κηδεία…

Νομίζουμε βυζαίνουμε τον ουρανό
Μα- στην πραγματικότητα-
την γη βυζαίνουμε αδιάκοπα· κι όταν
Σταματήσει αυτό το σεβαστό γάλα
Ο θάνατος επάνω μας αξιώνει
δικαιώματα αναπνοής,
νικάει.
Καμία πια δεν είναι η ανάσα σου· και όταν
Στο φέρετρο επιβεβαίωσες ότι το μηδέν είναι ο αριθμός
ο σημαντικότερος
Ήξερα πως το πρόσωπό σου το στραμμένο προς τον ουρανό δεν θα ξαναδεί πια τον ήλιο,
Θα γεμίσουν στεναχώρια τα φθαρμένα πνευμόνια σου
Και θα πλημμυρίσουν μπαρούτι της απουσίας.
Καλό ταξίδι έτσι που είσαι έτοιμη από καιρό για να ζεις στην αδιαφάνεια
Καλό ταξίδι έτσι που και το σκοτάδι πια δεν σε φοβίζει
Ζήσε χωρίς να ζεις σκύψε κατά τον ουρανό
Και σημάδεψε τον χρόνο με την απώλεια που ξεκάθαρα πια τώρα ορίζεις..