Λείπω απ' όλες τις ομηγύρεις των παραμυθιών

Παραμένω σιωπηλός· η μοναξιά καταγράφει το σιρόπι μιας μελαγχολίας,

Λείπω απ' όλες τις ομηγύρεις των παραμυθιών, αν διαβάζεις

Τα μισοφωτισμένα γραφτά μου

Ο αέρας σκλαβώνει τις μυρσίνες,

Ακούγονται εκείνοι που κοιμήθηκαν νωρίς και υπήρξανε φίλοι,

Τώρα κατοικούν μια χώρα δακρύων, εγώ ξέρω

Πόσο το αίμα σπαταλήθηκε να ξεδιψάσουν άρρωστα μυαλά και φρικαλέοι αντιδημοκράτες-

Στιγματίζω τον αιώνα που πέρασε χωρίς να διδαχτούμε απ' τον πόνο του,

Κάποιος τρέχει μέσα μου

Κυνηγημένος απ' το σκοτεινό δόκανο του θανάτου,

Στις φλέβες μου μία βοή από σύννεφο αδειάζει την μανία της

Στον νου μου ακόμα-

Ξημερώνομαι αναζητώντας νέες επιθυμίες,

Στον φαρδύ ύπνο χώρεσα τα όνειρα και άφησα να τρέχουν στο καλό λιβάδι της σύνεσης,

Αν πλησιάσεις την φάτνη των ταπεινών, ξέρε το πώς για το δικαίωμα να αναπνέουμε ελεύθερα

θυσιάστηκαν κάποτε όλα..

Εκβολή πάντα μες του γαλάζιου τις ιαχές

Εκβολή πάντα μες του γαλάζιου τις ιαχές

Ποταμός ιώδης μέλι απ' του εγκρεμού το συλλάβισμα

Οχυρώθηκα σε σιωπές μέγιστες, ήπια

Την πρωινή δρόσο μου ευφρανθήκαν τα φρένα

Ο ήλιος καίει τα σπαρτά των σκέψεων

Πλέει η αρχαία τριήρης στου γιαλού την σελίδα

Ακούγεται τραγούδι σιγανό

Μηχανικές θλίψεις αναστατώνουν το τοπίο

Καταγράφω την χαρά σε όμορα ψήγματα

Κάτι κατάφερα να σώσω απ' το παρελθόν των λέξεων

Λεξιλόγιο ανάγκης οι στίχοι που λέω

Σαν μια ελληνική διάρκεια που την υποψιάζομαι και την υπηρετώ

Φόρος του αίματος που με ακολουθεί κι είναι η κοντινή μου ελπίδα

Τι θέλω πολυτέλειες μες τον καιρό;

Μ' ένα ψιχίο, όπως στρουθί, μπορώ να ζήσω φτάνοντας πολύ ψηλά

Στην χώρα των ονείρων και στον μαχαλά της κρυφής αγωνίας μου..

Στο περίγραμμα προστίθενται και αφαιρούνται όλα

Στο περίγραμμα προστίθενται και αφαιρούνται όλα: σχήματα αισθημάτων και της εβδομάδας οι ημέρες

Τσαλακωμένες απ' το κρύο και του χειμώνα την μάνητα.

Πέφτουν αργύρια στην σκοτεινή κασέλα και απ' την λειψανοθήκη ο άγιος σου μειδιά όπως να θέλει σου συμπαραστέκεται.

Μυρίζουν ρόδα.

Μυρίζει πάχνη πρωινή και ο καπνός από μια προσευχή που δεν σώθηκε.

Σφίγγω την ψυχή μου και πάω.

Σφίγγω τα χρώματα.

Το κέλυφος του ορίζοντα ραγίζεται κι ένα πουλί συμπαντικό αναφαίνει μέσα στην γαλήνη του όρθρου.

Για ορθόπλωρες πλεύσεις και για πιο μεστά καίρια μηνύματα.

Ουσιαστικά ήσουν πρόσωπο, ήσουν μια έντονη άνοιξη Που έδινε νόημα στις νύχτες της απουσίας.

Ουσιαστικά ήσουν πρόσωπο, ήσουν μια έντονη άνοιξη
Που έδινε νόημα στις νύχτες της απουσίας.
Ουσιαστικά ήσουν ωραίο συμπέρασμα, ήσουν ξεκάθαρο πάθος
Ήσουν νεροποντή πάνω στο διψασμένο χώμα μου.

Με συναντούν σύμπαντα φωνηέντων και τεχνηέντως κινούν επάνω μου την μηχανή των εκπλήξεων.
Μέσα στον ουρανό είδα που απουσίαζες.
Σε αναζήτησα όταν μου έλειπε η φωτιά και έτσουζε το κρύο στα λιγνά μάγουλά μου.
Σε αναζήτησα φωνή με σιωπή, σιωπή
Με φωνή, σαν ένας που λατρεύει κάτι και γι αυτό, καλά το ξέρει πως, σιγά σιγά, πεθαίνει.

Δεκέμβρης 2016

Φοράς αιλουροειδή, του αίματος...

Φοράς αιλουροειδή, του αίματος αδέσμευτη σκύλα

Που αλυχτά μέσα στις νύχτες μου, σαν ειμαρμένη.

Ερεθισμένη απ' την οσμή του αίματος, επικίνδυνη, φρενιασμένη

Κινείς τα νήματα του μοιραίου. Φτάνω

Να σε μαθαίνω ακολουθώντας σε μες τον λαβύρινθο

Της θήρας που με πετυχαίνει ανυπεράσπιστο και μόνο.

Όνειρο…

Και έτσι όπως συνεχίζονταν το βράδυ
Απαλές τουλούπες ύπνου έπεφταν σιμά μου
Και ράγιζε από παντού ο ουρανός-
Είδα τα νυχτοπούλια να πετούν σαν τρελαμένα,
Ο αέρας έσκιζε τις τέντες
των αστεριών, και το φεγγάρι
κάτι ανούσιο παρωδούσε. Τότε
Όπως να βρέθηκα σε άλλον κόσμο
Στύλωσα ξαφνικά τα μάτια κατά τον ορίζοντα:
Έρεβος και μία σπαθιά από το φως των άστρων
Μαδούσε που και που τα σύννεφα κι ως την ματιά μου
Έφτανε αυτό το κουρδισμένο Πουθενά.
Φάνηκε η όμορφη νεράιδα και
Πήγε και κάθισε στο μέρος της γαλήνης· τα χέρια της
Κουνούσε σαν να έδιωχνε την νύχτα·
Ξύπνησα μέσα στην σελίδα μου και παραφύλαξα·
Ήρθανε τα πουλιά και κάθισαν κοντά της·
Του φεγγαριού το φόντο ωραία ασήμωνε
Τα γύρω· κάλμα· μόνο απ' τα μαλλιά της οι πλεξούδες
Σμίγαν τους δύο κόσμους που αντιλήφθηκα-
Κι όλο ένας αέρας λίγος έκανε το ποίημα προσιτό..

Τα πράγματα μας ανθίστανται

Τα πράγματα μας ανθίστανται, αφήνουν
Μια οσμή σαν θειάφι
Προκλητικό, έτσι η ύλη πορεύεται, βλέπεις
Και που τα ακολουθούμε αυτά λοξοδρομούν
Πεισματικά, για να μην μας ανήκουν. Τόσες
Νύχτες λογάριασα και δεν μου βγήκε ο λογαριασμός, τόσα
φεγγάρια είπα και ξεράθηκε
Το στόμα μου- αφήνω
Να με λούσει ο κρύος αέρας
Απόψε που ο Γενάρης οξύνθηκε και έβαλε κρύο
Που την ψυχή μου μαράζωσε..`

Η ευσέβεια των χειμωνιάτικων ηλιαχτίδων χτίζει καθεδρικές προσευχές

Η ευσέβεια των χειμωνιάτικων ηλιαχτίδων

χτίζει καθεδρικές προσευχές

στο κυριακάτικο πρωί.

Ο αέρας χορεύει  στο ταψί της υγρασίας.

Οι στίχοι έχουν μια αθωότητα παιδική.

Έχω ευθύνη να σου αναθέσω το μέλος που σοκάρει την τραγωδία ολόκληρη.

Πλησιάζουμε για το μεγάλο μπαμ των συνειδήσεων.

Ο άνθρωπος φθίνει μέσα του της Δημιουργίας το φως.

Πού θα πάμε άραγε όταν τελειώσει αυτή η Βίβλος των θαυμάτων;

Πόσο θα αντέξουμε εξανδραποδισμό;

Συνθέτω αγρύπνιες που μόνο εσύ καμάρι μου κατανοείς.

Είμαστε ερωτευμένοι με το ίδιο φεγγάρι..

Ο γκολκίπερ των κουκουναριών…

Γλώσσα έχει ο άνεμος μα δεν μιλά
Συνοφρυώνεται πίσω απ' τις μυρσίνες, σκυθρωπάζει
Και βούλεται εκδίκηση πάνω στα κλωνάρια 
τα χιονισμένα- αλλά εσύ

Για πού το έβαλες χαρωπέ σκίουρε των τραμπαλισμών και σαν έλασμα εκτινάσσεσαι
Να πιάσεις το μεστό κουκουνάρι, φίλε μετέωρε;

Τα πόδια σου διαβατήριο αποσκιρτήσεων
Είσαι ο ποιητής του Αστραπιαίου
Αεικίνητε φίλε ανασφαλή
Γυμνάζεις τόσο το βλέμμα μου
Απ' τον αντίποδα της όρασης στο φόντο μιας μαγείας που μου αρέσει.

Δέξου να σε αφομοιώσει η θέα
Δέξου να καταπιεί τον άκρατο εγωισμό σου
Δέξου να μηρυκάσει το τοπίο την λιλιπούτεια φύση σου,
Σαμάνε της ερημιάς που σαρκώνεται κάτω από το άπεφθο χιόνι..

Το φως το αφήνω αναμμένο…

Το φως το αφήνω αναμμένο

Αν θες να σηκωθείς την νύχτα και να βγεις στο μπαλκόνι

Να συνομιλήσεις με το άστρο- το φως το αφήνω αναμμένο·

Ο αέρας σαρώνει τα κάστρα των ονείρων

Ένα ποτάμι κυλά ανάμεσα απ' του μυαλού σου την συνέχεια

Μπορεί να έχεις γίνει οπτασία, μπορεί

Να γκρεμίζεις τα παραδεδεγμένα τα έωλα και τα φρικτά·

Πάντως το φως το αφήνω αναμμένο

Αν θες να σηκωθείς την νύχτα και να φύγεις από κοντά μας

Σαν ένα άστρο που συνομιλήσαμε και έμοιαζε να μας ακούει

Πάνω απ' το παλιό εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, πίσω από τα σύρματα

Του οικοπέδου που γεμίζει παπαρούνες την άνοιξη

Και διαμαρτυρημένες πληθυντικές υποσχέσεις…  

Το αισθηματικό τριαντάφυλλο και οι πόνοι που δεν παρέρχονται..

Εκεί πού έσκυψες να πάρεις απ' τα χέρια της αιωνιότητας

τριαντάφυλλο άλικο και ράγισε

το στέρνο της γης-

Πού πάνε οι εγωισμοί μας όταν κοιμόμαστε, πού πάνε;

Ποιός χαρακτήρας μας πολλαπλασιάζει το άρωμα και ποιός

Το ελαττώνει; Όλο ένα σύννεφο βρήκα

Μπροστά από τα ερωτήματα. Όλο ένα πνιγμένο

Δάκρυο πίσω από κείνα που ποτέ μου δεν ομολογώ.

Μεγάλωσε η μέρα· έβγαλε κρύο.

Το αισθηματικό σου τριαντάφυλλο πολλαπλασίασε τους πόνους που δεν παρέρχονται..

Κηδεία…

Η εικόνα ρέει σαν ένα συννεφένιο μπιχλιμπίδι κάτω απ' την απόφαση του ουρανού.

Κι ένα μεταλλικό φως, σχεδόν κυνικό, τσουλάει

Ανάμεσα στις μετώπες των δέντρων, να συμμαζέψει

Την αντίφαση και την κατάφαση, σ' ένα παιχνίδι

Που αποδεικνύεται μοίρα

Και καλουπώνει να μείνει έτσι πάντα ο βίος.

Κι είναι κι αυτά που με πονούν, διαβασμένα

κι απ' την ανάποδη, σαν καρκινικές επιγραφές, στραμμένα,

Στο μηδέν μου που φλερτάρει με αριθμούς

Αχρείους και λίγους.

Φύγε τώρα φίλε, τρέξε

Προς την έξοδο, προς το σκοτεινό σημείο της απουσίας, τρέξε

Και μην διαπραγματευτείς τίποτα από αυτά που δεν σου ανήκουν, φύγε

Προς την ανθισμένη ησυχία σου, ντυμένος

Ένα σκούρο φέρετρο που καγχάζει

Κάτω από το λασπωμένο χώμα και ζητά να σωπάσει την θνητή φύση σου, την στιγμή

Που κι εσύ δεν έχεις άλλο ανάγκη από μια μαύρη μπέρτα όπως αυτών που ιερουργούνε

Πίσω από την αστραπή..

Ανθίσταται μέσα μου ο εαυτός, με νικάει·

Ανθίσταται μέσα μου ο εαυτός, με νικάει·
Πού με είδα πού με ξέρω, ίδιος δεν είμαι με κείνον που νόμιζα, 
Χαρακωμένος απ' αρχής, τελαλώ και μήγαρις έχω
Προκοπή στην απώλεια.
Αν με ανακαλύψεις ψάχνοντας μες τις παρόδους, τα σκοτεινά
Σοκάκια της συνείδησης, να γεύομαι ένα φως που το φαντάστηκα, μην αποκαλύψεις
Πως έκλαψα πάνω στο μάρμαρο της ελπίδας, πες
Πως θράφηκα μόνο με καυτές ουτοπίες..

Ανέτειλε μέσα μου,

Ανέτειλε μέσα μου,
ψηφία που διαβάζω μ' αισιοδοξία,
Και τα μαλλιά σου χρυσά,
ανεμίζουν
Σαν δακτυλοδεικτούμενες ηλιαχτίδες
Πάνω στο καύκαλο της γης.

Τοπίο έρημο, ψηφιδωτό
Μιας άνοιξης που έρχεται.

Γλιστράς πίσω απ' την οθόνη, κι όλο κατέχεις
Το μυστικό των αποκαλύψεων..

foto julia papadhmitriou

Ας με βρει ένα παρήγορο βόλι και ας σβήσει η καρδιά μου

Ας με βρει ένα παρήγορο βόλι και ας σβήσει η καρδιά μου
Κάτω απ' την υγεία του ήλιου, ασθμαίνοντας όπως θα μετρώ
Πλοιάρια ονείρων πίσω από την θάλασσα της μοίρας.

Καθελκύω φιλοσοφίες που ζητούν να είναι αγκαθερές, τα μυστικά ακούω
Πνεύματα της προσήλωσης, είναι καλός ο Σκοπός.

Και όταν δεν μιλώ, πάλι μιλάω, τρεφόμενος από τις αντιφάσεις μου, θνητός
Καθ' όλα, μέρμηγκας στον στίβο μιας αδιαμόρφωτης μελαγχολίας..

Ξηρός καιρός ερωτικής ιαχής..

Επιστρέφω από το σκοτεινό συμπέρασμα της ύπαρξης.
Μ' ένα ταξίδι θα ξορκίσω τον θάνατο,
άραγε; Ομίχλη έχουν οι ψυχολογίες μας· ποιος κρατεί
δέσμια την αθωότητα και περνά από το μαράζι της θλίψης έως
της σελίδας τον πυρετό;
Κατανοώ όσα δεν προορίστηκαν για μένα.
Νήμα ο χρόνος, πλέκεται και ξαναπλέκεται αφήνοντας τους υποψιασμένους να αναρωτηθούν πόσο μπορούνε
να αντέξουν απ' την ιαχή.
Όλα γύρω σαν πόλεμος. Χτενίζω
τα μαλλιά σου.
Μελαχρινό μελτέμι που πονάει πάντα την καρδιά μου..

Ενύπνιον ευτυχίας..

Φορώ την αγάπη και κοιμάμαι, φορώ ένα βαθύ άλικο ρούχο
και ταξιδεύω πλάι στην θάλασσα,
ημέτερος των πουλιών, αντιρρησίας
σε όλα.
Φορώ έναν θεό που απουσιάζει, φορώ τα άμφια της μαργαρίτας, φορώ
την ψυχή σου και περιπλανιέμαι στον κλεισμένο ορίζοντα.
Η νύχτα δεν είναι καλό αναγνωστικό- διαβάζω
την γνώμη της, τα άστρα καιροφυλακτούνε
ν' αρπάξουν την σκέψη μου· ταξιδεύω
σε όνειρα που περιλούουν το νησί της μακρινής Ευτυχίας..

Ερωτικός φλοίσβος…

Η θάλασσα σε κατακτά σαν κύμα που ζητά ασύνορη ακτή.

Αυτή είσαι που η υδατογραφία σε θέλει.

Γέμισες πεμπτουσία των υδάτων, μία στεντόρεια

Γραφή όπου ο ρους είναι απόπλους προς του πόθου τις ακτές.

Ιερή φουσκάλα που θα εκραγείς μες την σκέψη μου..

Φλοίσβος σε θέλει και

Φλοίσβος σε παίρνει. Κυλά στις φλέβες σου

Ποτάμι η κάψα που δεν αναγνώθεται.

Μαγκανοπήγαδο που ανασύρει το φιλί τσαμπί σταφύλι..

Πάνω στα κύματα αποφασίζω

Πάνω στα κύματα αποφασίζω, πάνω στον παρορμητισμό που οδηγεί στο ξεστράτισμα από τις ασφαλείς οδούς της συνέπειας, αγαπώ τον εκτροχιασμό που με βγάζει σε παραδρόμους που ποτέ δεν περπάτησα, αγαπώ να αγαπώ και να κινδυνεύω για τούτο.
Το ξέρουν όσοι δεν φοβούνται να χάσουν, όσοι μπορούν να ζήσουν με ένα κατακερματισμένο "εγώ" που βάλλεται απ' την σαγήνη του έρωτα., του οποιουδήποτε έρωτα εισβάλει πάνω σου και σε κατακυριεύει.
Εδώ είναι η τόλμη να μείνεις μόνος σου και να σου λείπουνε όλα.
Εδώ είναι το ποιητικό λιβάδι όπου χαρούμενες πετούν πολύχρωμες σκέψεις πεταλούδες.
Και τι χαρούμενος διάκοσμος! Να εφεύρω την Στιγμιαία Χαρά!

Τι να συγκριθεί με το βλέμμα σου;

Μην χαμογελάς άλλο- ο παράδεισος
σκοτεινιάζει τις ορτανσίες του
Τι να συγκριθεί με το βλέμμα σου; Πάθος
Έχει ο ήλιος, μα του πόνου το μέτρο
είναι ένα αγκάθι που μάτωσε κι απόψε την θύμηση.
Σμίγουν οι πεταλούδες των σκέψεων επάνω στο άνθος του πόθου.
Κλείνει η βίβλος των φιλιών- ο έρωτας για πάντα συντελέστηκε.
Στα μελαχρινά τσουλούφια σου
θα κρεμαστεί κι απόψε το όψιμο φεγγάρι.
Κοιμήσου..

Γράφω…

Κάλμαρε η νύχτα και φουσκώσαν τα πνευμόνια της,

το κρύο γέμισε τον ουρανό των άστρων,

πηγή των λόγων, σκοτεινέ θόλε που ραγίζεσαι

από του μολυβιού την κόψη

άσε με να σε αποκαλύψω, φωνήσας

μες τα σκότη τα συμπαντικά, α τρελό παιδί των εμπνεύσεων, πες μου κι εμένα

πόσο κοστίζει αυτή των στίχων μου η φυλακή…

Γράφω· στερεώνεται η σμίλη μου στο μάρμαρο και ύστερα,

το κρούει όπως δρυοκολάπτη ράμφος που του ξύλου πελεκάει το σώμα να ανοίξει

μια σωστή φωλιά…

Γράφω· στα ρουθούνια μου ακόμη το άρωμά σου,

το σαπούνι που για το κορμί σου όμορφα φλυάρησε,

στο χιονάτο του μελιού στήθος σου…

Γράφω· ο έρωτας εμμένει σε κάτι ντροπαλά φωνήεντα που ψελλίζουν

οι μελαγχολικοί πρίγκιπες του ονείρου που πρωταγωνίστησες…

Α ζωή!...

Αποχαιρετισμός στα όπλα λοιπόν, κατά τις επιταγές
Αυτών που σκέφτηκαν να μείνουν με τα όνειρα
Βάθυνε η μέρα, τα κυνηγόσκυλά της
Ψάχνουν την πέρδικα μες τα κλαριά- ανάσκελα ο ήλιος
Βάφει την οικουμένη και κρωγμούς
βγάζει πολύχρωμους- α κόσμε,
Μια φωτιά μες τα σκέλια σου, μια φωτιά,
Ένα σπέρμα θανάτου που την ζωή
Κάνει παυσίλυπο
Τραγούδι που έντονα ισχύει
Επάνω στο άνθους τις φτερούγες- α ζωή,
Πλουραλιστικό μεζεδάκι και τσίπουρο να μεθύσουν
Οι πιο φανατικοί συνδαιτυμόνες σου..

Τονίζοντας τις αναλογίες

https://tovivlio.net/%CE%A4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B6%CE%BF%…/

Τονίζοντας τις αναλογίες | τοβιβλίο.net

Τονίζοντας τις αναλογίες, γράφει ο Στρατής Παρέλης στον δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net

TOVIVLIO.NET|ΑΠΟ TZOUGANAKI MACHIE

Μανιφέστο προσωπικής ευθύτητας…

Η ηλικία μου δρα σαν μια νιφάδα που αργά ή γρήγορα θα λιώσει.

Μισός εαυτός μου αποδέχεται την μελαγχολία και μισός την πολεμά'

Τι διαλέγω; Υποθετικά αθροίζω στοιχεία που αποδεικνύουν περίτρανα ενοχή· αποσπώ από την εξαντλημένη σοφία ενός λίθου την συμπόνια και βιοπορίζομαι·

Ένα πολύχρωμο Τίποτα ανοιγοκλείνει μπρος τα μάτια μου σαν στρείδι που διαλαλεί το μπερδεμένο του πετράδι·

Πολύτιμα ναυάγια σκηνοθετούν μες το μυαλό μου· ό,τι απόκτησα το πλήρωσα δις·

Λάρυγγα της ιστορίας, πέμψε την στεντόρεια φωνή σου στα πεζοδρόμια των συναγμένων μαζών

Και επαναστάτησε ενάντια στον μπουχό των πολιτευμάτων·

Πώς νιώθει πια ένας ποιητής που φιμώθηκε, πώς νιώθει;

Δεν θυμώνω πια με τις υποχωρήσεις, θυμώνω με την ατολμία·

Από τον ύπνο μου ένα φάντασμα σηκώνεται και ραπίζει την εικόνα των αγαλμάτων·

Αρχαίες κουβέντες πίσω απ' τον μαντρότοιχο με κάνουν να κρυφακούω πού ο έρωτας πάει·

Το φως τρεμίζει το φως μέσα μου και υποθάλπει την αξία των γύρω..

Οδοί…

Οδοί να λυτρωθείς και οδοί

να βρεις την απώλεια- καθαροί οδοί, δρόμοι

του θεού, και του δαίμονα, άτσαλοι δρόμοι. Καθαίρω την ψυχή μου να περνώ

από την αγωνία μου στο έλεος. Άνεμος εισβάλει

στα ψυχολογικά χωράφια μου, και συναντά

την δύσκολη που ξημέρωσε μέρα,

εκ προοιμίου θεοτική..

Δορκάς…

Μέσα στην έρημο μου κοιμάσαι μέσα στην έρημό μου χορεύεις
Σαν μια δορκάδα που αλήτεψε κάτω από του ήλιου το λαμπιόνι και ύστερα
Ευόδωσε να σμίξει με του πόθου της το αντίκρισμα.
Σκαιός ο αέρας, αναμαλλιάζει την χλόη, λιανή βροχή
Ύστερα που οι ανδραγαθίες τελείωσαν.
Χειμώνιασε και στην ψυχή σου ατέλειωτο θέρος.
Προσεύχομαι στην ικμάδα της σκέψης σου, ω φερέγγυα ψυχή αθωότητας, και μόνος τελαλίζω
Του νου σου τις λυτρωτικές βαθυσήμαντες λέξεις..

Επίσκεψη στον θησαυρό της νύχτας…

Επίσκεψη στον θησαυρό της νύχτας, κρύο απόψε, ντύσου

με τα ζεστά πανωφόρια σου, χρονιάτικο ποίημα, θεοτικό, επουράνιο

συγκλίνει με την γεωμετρία των άστρων, όπου

η εξωστρέφεια και η αντίφαση

να κρατάς μυστικά και να σου φανερώνονται πάντα.

Ιδιωτεύω φαίνεται από πεποίθηση. Κολλάνε

άλλοι πια τα ένσημα μου. Εγώ

ό,τι εργατοώρες είχα τις δαπάνησα

για μια μπουκιά ονείρου και ενός στιμένου στίχου αίμα.

Επίσκεψη στον θησαυρό της νύχτας, πάλι αγρυπνώ,

φορώ τα άρβυλά μου, ανηφορίζω

κατά το συναίσθημα, να με πιστεύεις σ' ό,τι λέω.

Επίσκεψη στον θησαυρό της νύχτας, η σιωπή

είναι πάντα σιωπή, πουθενά δεν πιστεύω

πια,

όπως το θέλουν οι κρατούντες- πολλές πληροφορίες και να ζεις απληροφόρητος

σου επιβάλλουν.  

Μπερδεμένος απ' τα πολλά- τι όμορφα

όταν ανθίζανε τα λίγα! Βάζω απόψε το φεγγάρι προσκέφαλο, η νύχτα μεγαλώνει, ο θείος καπνός της

λερώνει τις στεγνές μου πεποιθήσεις, ντύσου

με το άστρο κι έλα να με βρεις, χάιδεψα

τον βασιλικό και μοσχοβόλησε, μείνε όπου είσαι-

προτού ν' αρχίσουν του θανάτου οι μουσικές..

Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλός στο να φωτογραφίζω με τον φακό

Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλός στο να φωτογραφίζω με τον φακό αλλά, ήμουν πάντα άφταστος στο να θησαυρίζω, με τα μάτια, εικόνες που κανείς δεν προσέχει- αυτό ήταν το μεγάλο ταλέντο μου.
Βαραίνουν οι αποταμιεύσεις. Πληθαίνουν και πληθαίνουν και είναι δύσκολο να τις διαχωρίσει κανείς. Είναι η πορεία μας, είναι η ζωή μας, είναι ο τρόπος μας να υπάρχουμε: κάποτε επιβεβλημένος από τις συνθήκες και κάποτε από δική μας επιλογή.
Είμαι τυχερός που κατέχω αυτό το εργαλείο της καταγραφής, αυτό που αργότερα γεμίζει την ποίηση μου με εκείνους τους χρωματισμούς που γίνονται η σπονδυλική στήλη της, αυτή που επάνω της στερεώνεται ένα ποιητικό όμορφο σώμα..

Είδωλο ραγισμένο στον καθρέφτη…

Γοητεύεσαι από ένα καθρέφτη που φλυαρεί, εμμένοντας

στα πολλαπλά πρόσωπά σου- σε θέλγει

η άμετρη ειδωλολατρία του, το κρυπτόν

που αποκαλύπτεται σε μικρά κομμάτια, όπως να σημαίνουν βαριά συμπεράσματα οι υπεκφυγές του. Εκεί μέσα βρίσκεις τον πραγματικό εαυτό σου: ένα πρόσωπο οικείο που διασπάται σε πτυχές ενός χαρακτήρα που καθώς φανερώνεται στα μάτια, αλλάζει

συμπεριφορές και γίνεται μια αλλοπρόσαλλη ευθεία

συμπεριφορά που εχθρεύεται τον κόσμο όλο και πολλά απ' όλα απέχει..

Χορογραφία της μνήμης…

Απόηχος του έρωτα στο μακρινό φιλί,
Όλα χαθήκανε μα θα ξαναϋπάρξουν,
Άφησε τα σημάδια της η μοναξιά, άφησε μια αντήχηση
Από εκείνο που ποτέ δεν ειπώθηκε κι ήταν ρίζα της θλίψης-

Κερδήθηκαν οι ουτοπίες, πάντα ουτοπίες κερδίζονται
Χορογραφίες που τους έλειψαν οι χορευτές που αναστυλώνουν
Το κέρδος μιας αγάπης που ναυάγησε μες τον καιρό- μνήμη μόνο
Πάνω στα πράγματα, πάνω απ' τα πράγματα, σαν κορεσμένο σύνολο μιας αυταπάτης
Ότι συλλογιζόμαστε και όμως, αφελείς, ενεργούμε
Προς τον εγωισμό μιας ηλιαχτίδας..

Ερώτων…

Σχηματισμένη από φιλιά, από ανελέητα χάδια, από έρωτα-
συγκλίνεις με τους πόθους μου και τον διασκελισμό έχεις
του πάθους.

Λέξη την λέξη, κουβέντα την κουβέντα, σε φτάνω
καταιγίδα που κρυφά με ανάρπαξε.

Και,
μέσα στους καθρέφτες,
οπτασία που όπερ και εγένετο, μικροσκοπική
και πουπουλένια, ντελικάτη
σαν άνοιξης ανάσα, γεμίζεις εικόνες τον ύπνο μου, ταριχεύοντας
στην σιωπή τόσα που είχα να γράψω ποιήματα..

Μάτια οχυρώματα…

Να διαβάζω μάτια να διαβάζω φωτεινές αναπλάσεις
της χαράς, στοχαστικά χαμόγελα, τύχες
του έρωτα, πεμπτουσίες
της εύμορφης συνείδησης.
Ήλιος σήμερα· κέρδισα όλους του λαχνούς.
σηκώθηκα νωρίς, περπάτησα, τα δέντρα
ήταν η ζωντανή συντροφιά μου.
Ένα σημάδι του θεού επάνω στον ευκάλυπτο, ένα
κελάηδισμα αρχαίο μες τις φυστικιές
κι ο ήλιος δίνει άριστα αποτελέσματα
ευχής και ποίησης
όπου κοιτάξεις.
Να διαβάζω μάτια- ακόμη κι όταν
η μελαγχολία τα κοιτά, να διαβάζω
μάτια, κάμπους ξέχωρους
όπου η θλίψη αγαπάει να έρχεται, να διαβάζω
εκείνα που ποτέ δεν μου είπες,
Φιλοσοφική γυναίκα, μεγάφωνο της αστραπής.
Να διαβάζω τους λίθους που έφτιαξαν τοίχους του οίκου σου, ή
στο μισόφωτο, όταν βραδιάζει,
των βιβλίων σου η σκέπη ονείρων κάνει οχύρωμα για
την πικρή ζωή και
για τον πόνο που ξεθάρρεψε..

φοτο
Olga Aikaterini Foundea.