Είναι το τοπίο μέσα στον άνθρωπο
κι ο άνθρωπος
μες το τοπίο
φερσίματα
χωρίς άκανθες
φερσίματα
όπως του φεγγαριού
Και έμειναν μετά 'πο χρόνια
ματωμένες οι σημαίες-
Τι εορτάζουμε που είναι σαν
καημός για κάτι που ποτέ
δεν λευτερώθηκε;
Μας πρόδωσαν οι μνήμες ή και
οι συντελεστές
ομονόησαν
με κάθε δολοφόνο; Ακούς
το ποδοβολητό που πουθενά δεν
πάει, ακούς
τις ριπές των όπλων και η ζωή
φριχτά αφαιρέθηκε
εκεί που έπρεπε ζεστά να
προστεθεί.
Πράξε νου μου ανάλογα, δυσκολεύομαι
να πιστέψω φρικαλεότητες,
πώς έγινε των πολιτευμάτων ο
θόρυβος
εκκωφαντικός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου