Λύπη η μέσα μου, σκοτεινό
κατακάθι ενός πόνου σιωπηλού·
Σημαδεμένος από πάθη που με
τραβούν προς τον γλυκό θάνατο,
Ανοίγω, να φωταγωγηθούν, τις μνήμες·
Ουδέποτε αντίφαση στο φως- έδωσα
επιχειρήματα ήλιου στο έρεβος της θλίψης
Κι ένιωσα αέρας να παρασέρνει
τα λόγια μου
Στο άγνωστο- όπως για να ζουν
πουθενά.
Αυτό το στιχάκι αγάπησα που
Σαν σκύμνος έπαιξε στο αλωνάκι
της περίστασης και
Ο φόβος δειλά το πλησίασε.
Του μολυβιού μου η ακίδα τρύπησε
την γαστέρα του χρόνου
Και μοίρες δύσκολες γεννήθηκαν..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου