[Αγαπώ αυτούς τους θεούς που κρυφακούνε.]

Πώς να κατευνάσω μέσα μου τον πληθυσμό των σκέψεων; Αγάπησα δύσκολους δρόμους- με μάγευε η προσπάθεια. Να επιβάλεις στο σκοτάδι το φως, δεν είναι τίποτα άλλο από να ξοδεύεις την ψυχή σου σαν κερί που καίγεται για να ενισχύσει μια προσευχή που αναπέμπει ο αθώος προς τον θεό του που – ευτυχώς!- κρυφακούει. Αγαπώ αυτούς τους θεούς που κρυφακούνε.

Δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να αδιαφορείς για τους γύρω σου και να μένεις στην εγωιστική σου αντωνυμία που θα σε σκουριάσει στα σίγουρα..

Να είσαι…

Να χορέψει ένα σύμπαν γύρω σου και να γίνει μεστή η αστραπή.
Να πυροδοτήσεις τα χάη.
Να εξορκίσεις τον εφιάλτη του μυαλού, να μην νικηθείς από τίποτα.
Να στροβιλίζεσαι μέσα στις αντωνυμίες και να
Βαυκαλίζεσαι πίσω απ' τα επιρρήματα-
Παλλακίδα ορμέμφυτη του εγωισμού που κρατάμε.
Να είσαι αρχαϊκή και να είσαι αρχέτυπο
Όλων των θεϊκών συλλογισμών μας.
Ηφαιστειακή, τιτάνια, στενογραφημένη
Μες των λεξιλογίων την ευφράδεια.
Να μπαρουτοκαπνίζεις τις φιλοσοφίες- να σε φοβούνται
Οι φανατισμένοι στα ποταπά, να είσαι
Στεντόρεια και Αληθινή, όπως ο Έρωτας
σε όρισε να ορίζεις..

Αναγνωριστικές βολές…

Βροχή των βροχών- μετά
από την κάψα. Η σαλταπήδα
σουσουράδα το απόλαυσε. 
Άπλωσε τα κοφτά φτερά της.
Φύλλα σκίρτησαν
κάτω απ' την νεροσταγόνα·
ουρανίων θαυμάτων γλυκασμός.
Και το απόγευμα
που έμεινε πιο ελαφρύ κάτω από τον σκυθρωπάζοντα ήλιο
μύθος- κι ο μύθος πάντα καταρρέει.
Μια σαύρα πέρασε κάτω από την λάμψη του νερού·
μια αύρα ανέμου ζήτησε να κάνει
την Αττική κομμάτια.
Σε όλα υπήρξα κι από όλα έφυγα.
Έστειλα πανταχού και πουθενά
αναγνωριστικές βολές..

Διάθλαση…

Αγάπες των πουλιών, μιλημένες
πρωινιάτικα, ανάμεσα
στις πικροδάφνες και τα ξεραμένα καλάμια·
ο ήλιος ντεραπάρει το αμάξι του πάνω στην λίμνη, χαίρου
διάθλαση!

Γυαλίζουν όλα μες την πρωινή προσευχή τους·
ένα αεράκι μπελαλίδικο ορμάει πάνω στις βραγιές των σύννεφων
κι όλα τα' αναστατώνει· είσαι
αληθινή λοιπόν ευτυχία, είσαι
χειροπιαστό μου απόκτημα.
Να θαυμάζω την θέα και να ρουφώ τον καφέ μου ατενίζοντας
ορίζοντα και της ψυχής μου το βάθος..

Συγχορδίες του πρωινού φωτός..

Του φωτός άρξασθαι- κι αν πεις
να μιλήσεις παράδεισο
γλυκά ας είναι τα χείλη της κοπέλας
και μελωμένο το αβρό της κορμί.

Βυθίσαμε στον ύπνο· όταν ξυπνήσαμε
ήταν ο κόσμος που άλλαξε, ήταν
η ξαφνική βροχούλα
που νότιζε τα φρένα, ήταν
η φυλακή
που εγκατέλειψαν τα όμορφα χαμόγελά μας, ήταν
η εγωιστική αντωνυμία του αέρα
γύρω μας.

Και των πουλιών οι τιτιβισμοί, στα κλαδιά
των δέντρων που συντρόφεψαν την νύχτα,
ψιλές φωνούλες
των ασχημάτιστων λόγων, οι αμήχανες
σιωπές
πάνω απ' το δίχτυ της σελήνης-
Α μοίρα
και που να την νικήσω δεν μπορώ!

Κι ο πόθος σου κι ο πόθος μου, και η αυγή που χαράζει,
χειρονομίες, νεύματα στην ίσαλο γραμμή
του ορίζοντα,
μια ηλιαχτίδα
πιο τολμηρή από τις άλλες, που εισχώρησε
από τις γρίλιες ως του σεντονιού σου την λευκότητα,
άγγιγμα να προσάψει σου στην σάρκα αθανασία,
άγγιγμα να μας πρέπει ο ευκολότερος παράδεισος..

Εικόνα..

Σημάδεψε καλά! Στην αετοράχη που θέλεις να βρεθείς

Κοστίζουν πολύ τα τολμήματα.. Είδες

Την μουσική του απογεύματος πως κρούει νότες πάνω

στον βράχο

Που σμιλεύει η θάλασσα;

Οι γλάροι πετάνε πάνω απ' τα κατάρτια·

Μαϊστράλι ηδονικό, φερέφωνο της γόνιμης αθανασίας·

Ακούω: ο άνεμος συδαυλίζει τα πάθη μου·

Σημειώνω ρίμες που ξεπερνούν των λεξιλογίων την τόλμη

που ξέρω..

Εωθινό…

Και να φέγγει και να σκοτεινιάζει
Και να στέκεται σ' ένα ύψος η φωνή
Δυσθεώρητο- να μην υποτάσσεται 
η πνοή σου
Λαχανιασμένη ν' ανεβαίνει μες τους ουρανούς
Τι στεντόρεια αλήθεια! Κι ο θάνατος
Να μοιάζει μακρινός
Σκοτεινό παραμύθι μιας αλλοπρόσαλλης μάγισσας
Κι η μέρα ξαφνικά να ξημερώνει
Το πρώτο φως να αναγγέλλει τις διμοιρίες των ηλιαχτίδων
Ευφρόσυνος γλυκύτατος πόλεμος!
Και να μοιράζεται η καρδιά σε κείνα που της λείπουνε κι εκείνα
Που θέλει· έφηβος σε όλα, έφηβος με την ατσιδοσύνη των εφήβων
Να ζητάς του φιλιού την ικμάδα, το σέλας
Μιας μακρινής ηχούς που δονεί του κορμιού σου
Το απώτατο κύτταρο..

Καραμπουρνάκι…

Ζήτησα εκείνα που μου δόθηκαν αλλά και άλλα
Με βρήκαν που με πονέσαν και τα 'σωσα. Έτσι
Περπατάς μες τα ποιητικά σκοτάδια. Μάτια μου
Που στο Καραμπουρνάκι ένα μεσημέρι ερωτευτήκαμε, αθώοι
Και ντροπαλοί όπως ένα λιανό ψιχάλισμα
Που αφήνει ίχνος από βάρος που δεν λογαριάζεται – κι αυτό
Είναι, στο κάτω κάτω, το αντίτιμο του έρωτα..

Ολιγόλογο…

Δώσε παρενθέσεις στην απόφαση, άσε
Τα μυστικά να ξεχειλίσουν, πιες
Το ιαματικό νερό των στίχων- αν δεις
Ερχόμαστε και φεύγουμε μέσα σε ένα πυρετό
Αγχωμένης ανάσας..

Ωσεί παρών

Νέα ηλεκτρονική κυκλοφορία:
Στρατής Παρέλης, Ωσεί παρών

Στρατής Παρέλης, Ωσεί παρών...

ISSUU.COM

Αθωότητες….

Σε τι χορούς η ψυχή σου εμπεδώνει
Την Ουσία του Σύμπαντος; Κι αν
Σκοτεινιάζει ένα γύρω, ύψος
έχεις που σου πρέπει και θα 'θελες- α αηδόνι
Φωτεινό, Γυναίκα
Που σε εθελούσια μάχη πιάστηκες- α φωτεινό
Κορίτσι που βαφτίστηκες
στου νάματος του ουρανού την όμορφη
διδασκαλία,
Στάσου
Και πρόσεξε:
Βραδιάζει αλλά
Η μορφή σου αθώα προβάλλει και λάμπει..

Θαλασσινό…

Το θλιμμένο παιδί στο θλιμμένο ακρογιάλι·
Σκάζει το κυματάκι αβρό και αναίτιο,
Η θάλασσα μουρμουρίζει το ντροπαλό ευχέλαιό της,
Πετούν οι γλάροι,
Ο αέρας δένεται σε υποψιασμένες ριπές,
Στραφταλίζει η απεραντοσύνη της,
Τιτιβισμοί και τραγουδιών συγχορδίες
Γεννημένη απ' τα κύματα Τρίτη
Στην προκυμαία
Στον βαθύ ήλιο
Οι προβληματισμοί του φωτός λύνουν τις εξισώσεις της ελευθερίας
Ένα καΐκι κάνει για τα ανοιχτά
Το παιδί ζωγραφίζει
Στα μάτια του διαβάζω το μεράκι που έχει
Στα μάτια του διαβάζω τους στίχους μου..

Αγίου Πνεύματος…

Τίνος πνεύματος ο καλπασμός, με μαθαίνει
Να πειραματίζομαι με ιδέες και όνειρα- σαν
Να κρατώ έναν σκοπό στην φλογέρα
Και να μαζεύω γύρω μου πρόβατα
Απολωλότα.
Μην πεις
Που δεν το μάθαμε
Μικροί στα σχολεία: επανάληψη σ' όλα χρειάζεται, ούτε κουνάς
Το χέρι και σου ελευθερώνεται η χίμαιρα· παντί τρόπω
Με ένα ψεύδος που παράγει ανηθικότητες
Θρησκεύουμε..

Μνημόσυνο…

Χάθηκαν οι ακριβές μέρες και στις αναμνήσεις μας δεν χωρά η σιωπή.
Είναι και το ίχνος μιας κατάθλιψης που το μαντεύεις και σε οξειδώνει
Όπως και να το χειριστείς. Να
Που ταυτόχρονα είναι αναβολή η απόφαση και στον καιρό ο νους σου πάντα κωλυσιεργεί.
Υποθέσεις παράξενες, ιδιωτικές, δεν τις ομολογείς,
κάτι βράδια αγαπάς να σωπαίνεις και δεν θέλεις τον διασκελισμό του ρήματος- μπα.
Μια δελεαστική ομίχλη τα καλύπτει όλα και σε βόλεψε
Κι εσένα να μην φτάνεις πουθενά.
Η γραφή ραγισμένη μιλά για τον ευάλωτο εαυτό της.
Διεκδικώ ένα μνημόσυνο να με θυμάσαι όντας και εγώ ο ίδιος θα με ξέχασα να ζω
με τα μαρτύρια που έχεις και που έχω..

Έφηβος μένω…

Ανάποδος κόσμος: Πώς να τον κοιτάξεις;
Τον αψηφάς και σου επιστρέφεται
Ακέραιος, νόθος.
Κι η ζωή-
δίκαιη με τις αδικίες της κι άδικη
Με την δικαιοσύνη της που δεν ποτέ και ισχύει.
Φρούδες οι ελπίδες μας. Μαγνητίζω
Τον στίχο και προσκολλάται
Στο ενεστωτικό μου βάσανο- πολλά
Με πόνεσε η θλίψη.
Μετρώ τα ψιλά μου.
Θα πιω έναν καφέ και θα μείνω
Σ' αυτό το πεζουλάκι λίγο να σκεφτώ πώς πέρασαν
Άγουρα χρόνια που δεν με ωρίμασαν κι ακόμη
έφηβος μένω..

Βιοπορισμός…

Ήμουν ο θύτης άραγε; Και πού
Χωρούσε το έγκλημα;
Παιδί που δεν βολεύτηκε σε σκανταλιά καμία- μόνο
Μπάλωσε τα όνειρά του με μια τιποτένια φρόνηση
Και ακολούθησε την ανυπόταχτη φύση του..

Έφηβος στα πλοκάμια των ερώτων-
Έφηβος ο πολλά υποσχόμενος-
Έφηβος λεξιθήρας και ακόλουθος
Του φιλιού.

Εμπιστεύομαι αυτούς που τολμούν- πάντα-
Δεν σηκώνω κουβέντα: αγαπώ
την κόψη του μαχαιριού·
Ένα μύθο σηκώνω
που τρέμει πάνω στους ώμους μου
Σκληρότερα απ' όλους αν να βιοπορισθώ..

Λέοντας καημός…

Και φως και ήλιος και αέρας
Και τα μάτια σου στυλωμένα μες την άκρα σιγαλιά
Φενάκη των αοράτων, υψικάμινος των παθών, όλα συντέλεσαν ακραίο καλοκαίρι
Ήσουν ονομασία πόθου και δεν σε αψήφησα
Ήρθα κοντά σου φοβούμενος του απολύτου την λάβα
Πιο ερωτικά δεν υπήρξανε μάτια, πιο να λιγώνουν τον ναρκοθετημένο Ιούνιο
Σε διάβασα απ' όλες τις όψεις που έχεις
Και έμεινε μες την καρδιά μου λέοντας καημός..

Αθώοι κι ένοχοι…

Τίποτα να σταθώ- οι ώρες
Αδιάφορες
Περνούν και μου χαλάνε
Το κάστρο αυτό της ησυχίας· διαβάζω· οι λέξεις
Χοροπηδούν μπροστά μου, χορεύτριες
Που δαιμονίζονται και δεν γνωρίζουνε υποταγή· και η φωνή
Ένα αμάλγαμα από προθέσεις και αυταπάτες
Καθώς σκοτείνιασε και σμίκρυνε η άσωστη σελίδα· να τώρα
Που στο σπίτι γύρω οι σκιές θέλουν να παίξουν
Στο θεατράκι της ανησυχίας- βραδιάζει·
Τους ψιθύρους άκου
Αυτών που δεν εγνώρισαν πως να εκφραστούν·
Αυτών που και αθώοι κι ένοχοι
Ομού υπήρξαν..

Τραγούδι…

Γράφονται στον αέρα ανταμώματα, συγκερασμοί
Ουσίας- μέλισσα ν' αγαπά την μέλισσα και ύμνος
Του καλοκαιριού να ακούγεται
Πάνω απ' την κοιλάδα, πέρα, ως τα βουνά, στον όρθρο
Ή μες το μεσημέρι που σου έπλασε
Χαρές μεγάλες και σου σκηνοθέτησε
Τον έρωτα
Φιλί φιλί.
Τραγούδι που σε βρήκε όταν πια σκοτείνιασε και απ' την ζάλη
Της μέρας έγειρες να κοιμηθείς- τραγούδι
Στρογγυλό, κυκλωτικό, απόλυτο- άνοιξε τα φτερά του
Και σε δέχτηκε: να βγεις
Πιο πάνω απ' τις χώρες του ονείρου· παντού καημός.

Με κουράσανε εκείνοι που είναι έτσι αλλά είναι και κάπως αλλιώς.

Με κουράσανε εκείνοι που είναι έτσι αλλά είναι και κάπως αλλιώς.
Εγώ θέλω δίπλα μου ανθρώπους ευθείς, καθόλου τεθλασμένους, που να τους εμπιστεύομαι γιατί έχουν οσμή από θυσία στον βωμό μίας και μόνης Αλήθειας..

Βαδίζω…

Αθώα ξεκίνησαν όλα- αθώος
Θα είναι πάντα ο καημός·
Στο προσκήνιο τολμηροί θιασώτες μιας κοσμοθεωρίας 
Που φθίνει·
Χαμόγελα, προσεγγίσεις, διαφανείς ψυχές,
Όλα στο ες αεί δικαιωμένα· και ύστερα
Είναι που δεν θα βγούμε πουθενά, εάν δεν θυσιάσουμε
Φρονήματα και μεγεθύνσεις αισθημάτων· μια βοή
Μέσα μου, μια τελετή όπως και να προσεύχομαι
Και να με ζώνουν δραματουργοί
Ανίκητοι δαίμονες· ω επιτέλους
Ας συντελεστεί ένα θαύμα
Ηλιοβασιλέματος που τους πυρσούς της νύχτας ανάβει
Και περπατώ μες τον ορίζοντα
Με σιγουριά..

Ωσεί παρών

Νέα ηλεκτρονική κυκλοφορία:
Στρατής Παρέλης, Ωσεί παρών

Στρατής Παρέλης, Ωσεί παρών...

ISSUU.COM

Βίβλος η μόνη…

Αναγνωρίζω ύφος που δηλώνει στεναχώρια και κατάφερα μια λέξη που κάνει να συνεννοούνται τα Αόρατα.
Είμαι εδώ ή με παρουσιάζουν έτσι τα φαινόμενα;
Κάπου θα αργοπόρησα και βράδιασα ανάμεσα στις λεμονιές.
Δανείστηκα φεγγάρια και φεγγοβόλησαν οι καλές μου οι νύχτες.
Σελίδες που τις βάδισα αμετανόητα και έφτασα στο αμήν με δάκρυα κι απαρηγόρητος.
Ήταν όλα που έχω κι όλα που απώλεσα- ο μυστικός μου δρόμος της βίβλου.

13. Ιουνίου 2016

Μια λυπημένη ατμόσφαιρα κι ένα υπόδειγμα
φωτός
που ντροπιάστηκε 
και φθίνει.
Άγουρος
αέρας
στα χαμηλά-
και κάπου πάνω
της Δευτέρας
η μέντα
δεινά
ξαναρχίζει
να είναι του αρώματος η βολή.
Στον ουρανό
μια υπενθύμιση θρησκείας
επικρεμάται
στον ορίζονται-
κι εκεί
σε βρίσκω
που με βρίσκεις..

Πειρασμός…

Πειρασμούς μοιράζεις και οδύνες- σαν ένα σύννεφο
Που αυτοκτονεί. Κι είναι
Ανυπότακτη η λεβεντιά σου, μεγεθυμένη
Από πείσματα και τόλμη
Που δεν λογαριάζεται. Να

Που προσμετριέται θάρρος κι άλλο θάρρος
Στον κρατήρα των ημερών, στον κυκεώνα
Των αισθημάτων, στην θάλασσα
Των παθών, στην γραφή
Πριν γίνει Ιστορία, στην Ανάγνωση
Προτού και το Απόλυτο το ίδιο κατανοηθεί..

Ω πόθε που δεν ομολόγησα, ω κοντινή
Σπίθα που συδαυλίζει όλα τα υπονοούμενα- ω!
Ενός φιλιού η αξία είναι φυλακή- κι όταν
Δεν στοχαστείς σωστά είναι που έχει γούστα αφανισμού η Αγάπη- ναι
Ας βρεθούμε μέσα σε απώλειες που δεν μπορούμε, μέσα
Σε άλλα επίπεδα μπαρουτοκαπνισμένων
ιδεών..

[Μετά κατάλαβα πώς, σημασία δεν έχει το πρόσωπο, σημασία έχει η Στιγμή]

Μετά κατάλαβα πώς, σημασία δεν έχει το πρόσωπο, σημασία έχει η Στιγμή- αυτή φέρει, ή όχι, την τραγικότητα στο επίπεδο που γράφει Ιστορία.
Τότε που είναι καλό να σιωπάς και να παρατηρείς: κι αν δεν μπορείς να μάθεις, απλά κοίταξε το: είναι φευγαλέο πάντα το Νόημα..

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ..

Όλα ξεδίψασαν με τον ερχομό σου και πάντως

η στιγμή

που ζαλίζεται το αγιόκλημα του δειλινού να έχει

εντόμων πολιτείες ασημένιες όπως

να αχνίζουν πάνω στ’ ανακατεμένα μαλλιά του..

Ασυνόδευτος ο σβησμένος Φεβρουάριος

λυράρης τελευταίος του χειμώνα

ξένιαστα βρίσκει την χρήση του καλοακονισμένου μαχαιριού

ν’ αναταράξει τα αιθέρια σωθικά του..

Το κορίτσι αποφεύγει να κοιτάξει προς τον ουρανό·

ένας άγγελος συνέχεια το ερωτεύεται·

είναι μυθικό ξόανο το δέντρο που δεν έχει άνθος-

μόνο  μ’ ένα γυμνό κλαδί του προκαλεί τον πανταχού παρόντα

ζωγράφο..

Ανοίγομαι με χίλιες πόρτες του μυαλού·

εισχωρεί το φως,

ελπιδοφόρο.

Νεότερος κι από του ήλιου αποκάλυψη..

Γράφω ποιήματα από ανάγκη  να αισθάνομαι κοντά στον κίνδυνο

να ομολογήσω περισσότερα απ’ ότι κάνουν οι άνθρωποι…

Και αναιρούμαι μες τις χώρες του μυαλού όπου τα πολιτεύματα

είναι περόνες της χαράς

απασφαλισμένες

να εκραγεί παθιάρικα η ζωή.

28.2.2008

Όπως απολογιστικό…

Έκπτωση στην έκπτωση φτήνυνε η ζωή μας τόσο·
Δεν με αφορούν οι παραχωρήσεις·
Λατρεύω να μην συμβιβάζομαι·
Ένα λουλούδι στην καρδιά μου, μια ηλιαχτίδα·
Δεν μοιράζομαι ελευθερίες ζωτικές·
Υπερασπίζομαι μια νύχτα που με κάνει να λάμπω..

Η σελίδα…

Η σελίδα, λέει, με ξεπερνά η σελίδα·
Και ο χρόνος ντύνεται αστραπή και ο χρόνος ντύνεται νόημα
Ή έννοια που δεν χλομιάζει ποτέ
Μες τον έρωτα των πόλεων.
Ωστόσο, η Αλήθεια είναι στην μοναξιά, στο ευδόκιμο χάος
Μιας ψυχής που κλείνεται στην μοναστηριακή γαλήνη της, μιας όρασης
Που βλέπει πέρα απ' τα καθιερωμένα.
Η σελίδα, λέει, με ξεπερνά η σελίδα:
Όπως και την ζωή μας ξεπερνούν οι εκμυστηρεύσεις όταν
Να τολμήσουμε θέλουμε και κάτι φοβερό μας φρενάρει..

Ηθοποιός…

Νιώθεις και είναι ο κόσμος καλύτερος.
Σταματούν όλα να γυρίζουν και σταματά
Η λησμονιά του ποτού.
Στο πάτωμα
Τα γαρίφαλα μαδήθηκαν και σου φωνάζουν απ' το χάος.
Αυτό που είναι ηθοποιία είναι εντολή να μείνεις με τας φρένας σώας και να δεις
Πόσο ο κόσμος αλλάζει.
Τραγωδός σε έργα που θα σε στοιχειώσουν..