Βαδίζοντας πάνω στο τιποτένιο σύνορο της καθημερινότητας…

Δεν υπάρχουν φωνήεντα να ψιθυρίσω, όλα τα σκηνοθέτησε καλά η σιωπή, περπατώ στο χορικό μέσα μιας τραγωδίας ασύφταστης, τα χέρια μου μουλιάζουν από την γραφή, υδαρή αισθήματα κανονιοβολούν το έσω μου χάος, πού ήρθα θεέ μου- οι ώρες είναι φυλακή, νιώθω μια ξενιτιά που γίνεται πατρίδα μου, νιώθω μια ξενιτιά.
Εσμός λαθροκυνηγών οι λέξεις που δεν πιάνουν το νόημα, μόνο απειλούν την κατάσταση, μόνο απειλούν και τους αρέσει να απειλούν, πιάνουν οι σελίδες μου τις έννοιες που αποδημούν, με σκέψη πού πάω; Απαγορεύεται η ευτυχία
του νου, τα καθεστώτα επιβάλλουν μηρυκασμό
μπαγιάτικων ιδεών, ποιός επαναστατεί στα χαμηλά όταν οι επαναστάσεις γράφονται στα σύννεφα; Θα δω
μες την αγρύπνια μου, θα δω όπου ένας αθώος βλέπει,
τρεκλίζοντας και μεθυσμένος κάτω από τον μεσημεριανό ουρανό
που κλείνει βλέφαρα και νοστιμεύεται μελαγχολίες..

πάθος που, στον καιρό, ωραία θα σκαλώσει..

Είναι, λέει, που εσύ είσαι πίσω απ' το τζάμι και στο θαμπό
κρύσταλλο καθαρίζω μιαν άκρη για να σε κοιτάξω, ωραία
ως ήσουν άλλοτε, μιας και η αγάπη μου
ίδια ωραία σε κάνει
ακόμη και τώρα – φερσίματα μέσα στην παγωνιά, πόθος
που ποτέ δεν γιατρεύεται, φιλί
που δεν ξεθύμανε, πάθος
που, στον καιρό,
ωραία θα σκαλώσει..

Με μια συνέπεια έρχεσαι κοντά μου

Με μια συνέπεια έρχεσαι κοντά μου

Από την ευθεία σιωπή, με το κοίλο

Πάθος σου, μαινάδα της γραφής, ουτοπία

Απ' όλες τις τοποθετήσεις, κι όταν

Νοσταλγώ του έρωτά σου τις υποταγές, πόσο

Κοντά είμαι στην εμαυτήν απώλεια, σαν να νιώθω

Ότι εχάθηκα πια και, μη όντας, γυρίζω

Σε έναν κήπο που του 'φύγαν τα ρόδα και μένει

Το βράδυ που έπεσε, τραγούδι που να το απαγγείλεις,

βραχνό..

Σκοτεινές παρενθέσεις κάτω από των υδάτων τον σκοπό.

Σκοτεινές παρενθέσεις κάτω από των υδάτων τον σκοπό.
Είσαι εκεί αλλά λείπεις.
Ένα φως διαπερνά του νερού το λίπος και φτάνει
Στην ήσυχη κοιλιά του βυθού.
Εκστασιάζεσαι. 
Δίνεις κι αυτά που δεν ήταν να δώσεις.
Όλα σου τα είπε εσένα η θάλασσα.

Φιλικό χιόνι, ανέμελο, σιωπηλό

Φιλικό χιόνι, ανέμελο, σιωπηλό
Τρέμει μες τον αέρα, πίπτει επί πάντων, συνοφρυώνεται μες την σιωπή,
Κρατά την παρθενία του της λευκότητας, κρατά τον ψίθυρο των νεφών,
Χιόνα ενδεδυμένη το χειμωνιάτικο πάθος της, χιόνα βαυκαλιστική,
Εμμένει στις ψυχρές κτητικές της απάτες, δοκεί
Α δοκεί και σχεδιάζει
Χίμαιρες λευκές να χαρούν των παιδιών οι εξορμήσεις..

Ψιθυριστή προσευχή…

Στρωτή ήρεμη θάλασσα
και όπως την κοιτάς
πνευματική σου κοιτίδα-
Ως εμεγαλύνθη και που σου μοιάζει
ανυπεράσπιστη και άτρωτη
μες την αιωνιότητα
Από τον βράχο πάνω η χίμαιρα πώς μου φαντάζει
προσιτή
και βελουδένια!
Μαρκάρει τα νησιά με την μπογιά της, τίποτα
δεν χάνεται
μόνο σαν μια παλίμψηστη αόρατη πλάκα, φέρει επάνω της
σημάδια του Θεού
και των ανθρώπων.
Μπούκωσα με τον άνεμο.
Η μέρα με κυνήγησε και με έφτασε.
Μόνο λόγια είπα, μόνο ψιθυριστές προσευχές
και των αγγέλων το σημάδι
πρόδηλο και Μέγας είσαι Κύριε!

Στρατής Παρέλης, Ανατολικά των Αιγαίων Υδάτων, Αθήνα 2008, σ. 110. ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα

Στρατής Παρέλης, Ανατολικά των Αιγαίων Υδάτων, Αθήνα 2008, σ. 110.
ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα

Δεν μπορούσα να φανταστώ έναν ποιητή που εκδίδει μόνος του 2, 3 ή και 4 βιβλία το χρόνο! Μέχρι που διαπίστωσα ότι υπάρχει. Ο κύριος Στρατής Παρέλης είναι ένα φαινόμενο. Γράφει όπως αναπνέει κι αναπνέει όπως γράφει. Με ρυθμό και άνισα. Βεβαίως, υπάρχουν στίχοι διαμάντια σε αυτό το κατεβατό λέξεων. Φυσικά και υπάρχουν μουσικές και σκέψεις πρωτότυπες, δικές του μέσα σε αυτόν τον χείμαρρο ήχων.
Όμως η ύπαρξη ενός επαγγελματία εκδότη κι ενός επαγγελματία επιμελητή θα οδηγούσε στο ραφινάρισμα και στη στίλβωση αυτών των προϊόντων. Γιατί τα ποιήματα που τυπώνονται σε βιβλίο, σε αντίθεση με αυτά που απαγγέλλονται ή γράφονται με μελάνη για έναν μόνον αποδέκτη, είναι προϊόντα. Καταλαβαίνω την αγωνία του δημιουργού να δει τα παιδιά του αποκομμένα
από τον ομφάλιο λώρο της πέννας του, να ξεκινούν τη δική τους ζωή μακριά από τον ίδιον, όμως είναι άδικο για τα ίδια αυτά πνευματικά τέκνα να υφίστανται τη βία και (ενδεχομένως) την κακοήθεια του κόσμου, ενός κόσμου αντιποιητικού με τόσα πολλά προβλήματα επιβίωσης και κάλυψης των άμεσων βιοτικών αναγκών του. Τελικά, τι μένει από την ποίηση όταν τυπώνεται, και στερηθεί τη δημιουργική ανάσα του ποιητή; Κάποιοι στίχοι, στροφές, και (σπανίως) ολόκληρα ποιήματα που κολλάνε στο μυαλό του αναγνώστη
και δεν φεύγουν για μέρες, μήνες ή χρόνια (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Το ίδιο μου συνέβη με την ποίηση του Στρατή Παρέλη. Μερικοί στίχοι του με εξέπληξαν, άλλοι με ταρακούνησαν, όμως κανείς ακόμα δεν με στιγμάτισε. Ίσως όταν τα γραφτά του περάσουν μέσα από τα φίλτρα άλλων ανθρώπων (επιμελητών, εκδοτών, διορθωτών, κριτικών, επαρκών αναγνωστών), τότε και μόνο τότε θα δούμε τα ακατέργαστα διαμάντια, που κατεβάζει η νεροσυρμή της ποιητικής του αγωνίας, να λάμπουν στον Ήλιο τον Πνευματικό.

Κωνσταντίνος Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr

konstantinosbouras@tee.gr

Κανένας στίχος μου δεν τον στιγμάτισε αλλά, σε λίγον καιρό, και έχοντας στα χέρια του την ποιητική μου συλλογή "Φιλοσοφίας άνευ" έβγαλε ένα βιβλίο που το ονόμαζε "Φιλοσοφώντας άνευ..
Κρίμα κε Μπούρα.
Λυπάμαι..

Η χρονική σειρά έκδοσης το αποδεικνύουν. Τότε ο κος… ήταν βιβλιοκριτικός στην critigoue..

Μου αρέσει!

Τέλειο!

Χαχα

Ουάου!

Λυπάμαι...

Έλεος!

Μυρσίνες.... δοξαστικές....

Η γιορτή των ερωτηματικών…

Επική νύχτα, ξύπνησα και ατένισα τον ουρανό·
Μένω στης θλίψης το προάστιο, λιώσανε
τα παπούτσια μου να γυρίζω
Στους δρόμους του άγχους.
Σταματώ την εκκίνηση· δεν σταματώ την οξύτητα
Των πολέμων, το πικρό τραγούδι
Των ξεριζωμένων, το δηλητήριο
Των κολάσεων.

Επική αγρύπνια, σκέφτηκα τόσα κι άλλα τόσα
Ξεπήδησαν απ' το κεφάλι μου
Και σκαρφαλώσανε μέσα στο σκότος
Του ουρανού, έγιναν άστρα- τα βλέπω
Που τρεμίζουν όπως πυγολαμπίδας η αβεβαιότητα
Μες της εξοχής το ήσυχο βράδιασμα.

Επικό μαράζι, αφήνω να με κατακλύσουν οι μπαταρισμένες φωνές
Των απελπισμένων, μπαλώνω
την ελπίδα, ένα κλάμα παιδιού
βαραίνει τις σελίδες μου, μείνε κοντά μου
Να ψάξουμε για την ελπίδα, ο καπνός απόψε
δεν είναι της φάτνης, ο καπνός απόψε
είναι της θυσίας, τα πολυβόλα
ουρλιάζουν, μείνε κοντά μου, οι δυο μας
Θα αμφισβητήσουμε πιο καλά την απώλεια..

Στρατής Παρέλης, Κρυφό συμπέρασμα

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/kryfosymperasma

Στρατής Παρέλης, Κρυφό συμπέρασμα

ISSUU.COM

Πιο γλυκιά είσαι όταν σκορπίζεις τον μπελά του ανέμου σιμά μου

Πιο γλυκιά είσαι όταν σκορπίζεις τον μπελά του ανέμου σιμά μου

Κι η νιφάδα του χιονισμένου κάμπου κυλά πάνω στο μάγουλο του έρωτα

Το γέλιο σου κελαρύζει σαν ίσαλος γραμμή της αισιοδοξίας

Και, πριν πεθάνω, θα 'θελα να διαβάσω, για τελευταία φορά, τα αινιγματικά μάτια σου…

Κυριακή αοράτου κτήσεως η προσευχή

Τι σημασία έχουν οι φωνές που τώρα λείπουν;
Εσύ έρχεσαι κατευθείαν από το μέλλον ενός θαυμαστικού,
εκεί που η τάξη είναι κυρίαρχη και ο λόγος ασφυκτιά
από την δύναμη που του προσδίδουν τα επιφωνήματα.
Έρωτα κορυφαίε, έρωτα ιερέ,
σαν μιας παλλακίδας που ονειρεύτηκε ότι την κοίταξε το αρχοντολόι
και γκρέμισε εντός της καθένα δεσμό του νου με την πραγματικότητα.
Κυριακή αοράτου κτήσεως η προσευχή
και προσδοκώ ανάνηψη από του ύπνου τον βαθύ γκρεμό-τώρα
που οι βδομάδες μ’ αφήνουνε να μην μιλώ μα του εαυτού μου να σώζω
ένα κομμάτι μυστικό που ανήκει σε μια ιερότητα
έξω από θρησκεία, μέσα σε μια αναντίρρητη κοίλα αιωνιότητα.
Τα πάντα παίζουν μαζί μου,
εκείνοι που αλλιώς καταλαβαίνουν
αποκρυπτογραφούν τον ψίθυρο και τον μεταβιβάζουν
σε φωνή που λέει στεντόρεια πού ο κόσμος να πάει.
Χτενίζομαι, βγαίνω στον κόσμο πιο όμορφος-
ξημέρωσε και μέσα στην καρδιά μου-
αναζητώ μυήσεις που με θρέφουνε-
ο θάνατος σαν μάθημα που εντρυφώ
με πλησιάζει...



_

γράφει ο Στρατής Παρέλης

https://www.facebook.com/groups/tovivlio/permalink/1283939128332944/?notif_t=group_post_mention&notif_id=1482751393537333

Μάτια στην σιωπή...

Ο ΡΕΜΠΩ..

Είναι ο Ρεμπώ στο σκοτεινό σπίτι
του μυαλού βάφοντας
με φως τις ανυπόταχτες επιθυμίες.

Κατεβαίνει ολομόναχος στην έρημη παραλία:

Ένα παιδαρέλι φερμένο από όνειρα- κι ωστόσο
ούτε στα όνειρά του δεν χωρά.

Ένα παράξενο παιχνίδι
λέξεων κι ένας λαγός
όπως πετάγεται ανάμεσα από την άγρια βλάστηση -εκεί
όπου μετά από την ξαφνική βροχή όλοι νομίσαμε ότι η ποίηση θα πάψει.

Μ’ ένα καπέλο ψάθινο, φιγούρα
άλλων καιρών

Αρσενικός και θηλυκός, άντρας
και παιδί, παιδί
και άντρας- παίζοντας
ανάμεσα στους ρόλους.

Κάποτε τον βλέπω που αποχωρεί

Φεύγει και πάλι προς την μεριά του αλλόκοτου εαυτού και φαίνεται
αινιγματικότερος- κρατώντας

Ένα καλάθι ψάρια ποταμίσια και μία ωδή
σε μια ολόφρεσκη απ’ την βροχή μητέρα- Φύση…

4.3.2009

Σαφώς και δεν ανήκω πουθενά

Σαφώς και δεν ανήκω πουθενά παρά μόνον στην ζόρικη μειοψηφία μου που επιμένει να ζητά φωνή από το άστρο και τραγούδι από τον ουρανό.

Δεν θα καταλάβουν οι πολλοί και γι' αυτό ποτέ δεν ανησύχησα.

Προσαρμόστηκε το καβούκι της ευαισθησίας επάνω μου και με αυτό, θέλοντας και μη, διάγω.

Χαίρομαι γιατί ό,τι είπα το είπα με σύνεση και με σημάδεψαν οι σιωπές.

Θα καταλάβουν όσοι έζησαν ταπεινά με τον δικό τους σκοπό σε ένα δύσκολο κόσμο..

Νυκτός δρώμενα…

Το βράδυ αμείβεται με το χαμόγελο του ουρανού και λάμψεις
Βγαίνουν απ' τον φλοιό των δέντρων απόλυτα
Ιερατικές. 
Νιώθω
Το απαλό μετάξι των στίχων να κανοναρχεί στο σκότος που βάλει
Κατά του μύθου που θα γεννηθεί.
Πουλιά κουρνιάζουν στους κλώνους που κροταλίζουν απ' το αγιάζι του ψύχους.
Ένα τάγμα αγγέλων μελετά την αιωνιότητα από το μέρος που μπορεί να ερμηνευτεί..

Ιέρεια εκεί που με τον νου μου μόνο σε φτάνω…

Είδωλα που κατακρημνίστηκαν
μέσα μου, μοναξιές
που με γονιμοποίησαν, ζήτησα 
την ελευθερία του ανέμου, και
την ομορφιά του ρόδου- α κύμα
της θαλάσσης
που με πήρες, ζωντανή περιουσία
της δροσιάς- μόνος μένω
μες τον ακατοίκητο οίκο
της έννοιας- α σιωπή
που με έζεψες
στης αγρύπνιας τις Αναγνώσεις- πόσα μετάφρασα
βότσαλα και πόσα
του ουρανού αστέρια- μύστης
θρησκείας που δεν με φανάτισε σε τίποτα άλλο παρά
στο άρωμα της ψυχής σου, ιέρεια
του έρωτα,
μέσα μου
οπτασία
που καρπώνεται το θυμίαμα των αετών, ζητώ
την αβόλευτη
μακρινή χαρά σου!

Ταξιδεύουν τα μάτια μας αλλά οι καρδιές μένουν ριζωμένες εκεί..

Ταξιδεύουν τα μάτια μας αλλά οι καρδιές μένουν ριζωμένες εκεί..
Πατρίδα που σε κουβαλάμε όπως φυλαχτό μέσα απ' το μπλουζάκι.
Κι η γιαγιά μου 
στυλώνει το βλέμμα της στο συρματόπλεγμα που δεν τελειώνει- κι ας
Τελειώνουν οι ώρες της γλυκιάς φωνής που απομακρύνεται-
Του τρένου οι ρόδες στριγκλίζουν όπως οι δήμιοι ανέκφραστοι καρατομούν την Αθωότητα και σπέρνουν αιματοβαμμένο καημό..

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Παρείσακτος χρόνος…

Νέες ομιλίες προτού να ξημερώσει
Κρύο δεκεμβριάτικο
Αρνείται η ζωή μας να πιστέψει το κακό
Θαύματα γίνονται όλα αλλά η πίκρα μας μένει..

Μια εποχή δολοφόνων μια εποχή κολασμένη
Ανοίγω την πόρτα ο θάνατος σκηνοθετεί εις βάρος μου
Έφυγε η Ελένη ακούγονται τα μακρινά βήματά της
Όπως οδεύει στο φως..

Είναι γλυκός ο αφανισμός μου είναι γλυκιά η απώλεια
Μοιρασμένα στο πριν τα λόγια που είπα σαθρές οι επιθυμίες μου
Χριστουγεννιάτικά λαμπιόνια προφασίζονται την χαρά και στολίζουν
Το νυσταγμένο προάστιο..

Περιμένω οκνηρά τηλεφωνήματα
Τι σημασία έχουν οι ευχές όταν πια είναι του συνηθισμένου
Τρόπου να λες αυτό που είπες και ευθύς εξαερώθηκε
Αφήνοντας μία οσμή αυταπάτης αφήνοντας το μηδέν στο μηδέν;

Και αλλιώς που γράφω ίδια μου φαίνεται εμένα-
Εσείς δεν το καταλαβαίνετε αλλά δρέπω αμετάφραστο χάος
Ακούω και βλέπω- η φωνή μου σας φτάνει
Διασχίζοντας τα ζοφερά δευτερόλεπτα που μας χωρίζουν..

Των στίχων…

Στο ψύχος σφίγγεται η ρίζα της ελιάς κι οι κλώνοι της

Εξέχουν

ως το αύριο

Το γούρι μου νοτίστηκε απ' την ψιχάλα, ολόρθη

η πλώρη και νεόκοπα τα όνειρα

Αποπλέω από του ύπνου σου τις σπηλιές, ταξιδιώτης

συλλογισμών- νύχτα

Αφήνω το λιμάνι και την νύχτα

ταξιδεύω

Από τα όμορφα ακρογιάλια σου

Γητευτής των νεφών και των στίχων ο πρώτος βραχμάνος..

Χανιά…

Χαμηλή γη, σπαρμένη

Βλαστάρια και πυρετό·

στο οινομαγειρείο της

πίνουν οι άρχοντες θεοί τα άκρατα ποτά

της ευθυμίας-

Κρήτη

πιστοποιημένη ιερότητα, νέφος

που κρατά το σιγανό ψιχάλισμα και την ομοβροντία

του καιρού, σθεναρά-

Στο φως σου απόψε εγένετο η συνδιαλλαγή

ψυχή μου με χάος-

Στιλπνά φωνήεντα που ψηφίζουν την όραση και ζωγραφίζουν πάνω

απ' τον ελαιώνα,

ζητούν

την ντροπαλοσύνη του γλάρου που μετεωρίζεται

στα χαμηλά,

επάνω

από το αφρισμένο πέλαγος, ψηλαφιστά

με την αιωνιότητα-

όι

να πεις που θα γυρέψω περισσότερα: μια μυρωδιά θέλω

από αυτό το εύγεστο θαυμαστικό που δένει

μέσα μου τον σπόρο

του ψιθύρου

όπως εγγράφεται στο χορικό του καταχείμωνου κι αλλάζει

η πορεία του κόσμου

πια

ριζικά

οι ποιητές να αναστήσουνε την ψαλμωδία και

να αφομοιωθούνε..

Ώριμα γεγονότα…

Την σύνεση την διαβάζω απ' το ανοιχτό μου παράθυρο- φως
Του ήλιου γλιστρά επάνω στα φυλλώματα, ένας χειμώνας
Ζει για να ζει, ώριμα είναι τα γεγονότα
Για την ποιητική τους εξύψωση.

Την νύχτα όλη,
το χάος έδεσε το φεγγάρι στον ερεβένιο αραμπά του,
Η νυχτερίδα κρύφτηκε μες την σιωπή, ένα θαλασσοπούλι
Ζήτησε άσυλο στου ουρανού την επικράτεια.

Αποσβολωμένος ζητάω συμπάθεια,
Τι διάβασα και ανταρτέψαν οι στίχοι
Και έγιναν σαν μοιρολόι άπλαστο στα χείλια της Ελένης; Εδώ
Που και λιγόλογα να ζεις πάλι θα σε χρεώσουνε για τον πληθωρισμό σου,
Κλαίει σαν ρημαγμένος απ' την μεταμέλειά του ο ευκάλυπτος..

Απόδραση στον χρόνο της νύχτας…

Κάτω απ' τα λιγότερα φώτα διαφορετικές οι μελαγχολίες μας, διαφορετικές
Οι παρουσίες μας, αθροίζουν
Συστολή, σκανδαλίζονται
Απ' την επήρεια του ποτού.
Γλέντι είναι που θα αγαπήσει, κάποτε, και τον εκτροχιασμό-
Ερχόμαστε κοντύτερα έτσι; Ή μην
Λείπουμε όντας παρόντες και η νύχτα βοηθά τις αναπόφευκτες αποδράσεις μας;

Μαντινάδες…

                                         Στην Μάχη Τζουγανάκη, βέβαια…

Αλφαδιασμένη λιακάδα

ζεύει το Σάββατο στον σκοπό της

οι μαντινάδες του μήνα γράφονται

στα φτερά των πουλιών

και

τις κρατάμε όπως το φυλακτό της μάνας μας- ω χρόνια!

Ακόμη συγκινούμαι από την άκανθα του δάκρυου κι ακόμα

χαμογελώ

που μες τα μάτια μου ο κόσμος βρίσκει

τον σπουδαίο εαυτό του…

Οι μέλισσες των στίχων…

Έφερε ψύχος ο Δεκέμβριος. Κάτι θερμές ιδέες που είχα αλώθηκαν. Έμεινα με ένα παλιό παλτό που χώρεσα μόλις και μετά βίας τα στιχάκια μου. Όταν θα λείπω κάποτε, κράτησε την φωνή μου ζωντανή ακούγοντας μέσα στο στήθος μου πόσο βοούν οι μέλισσες του φεγγαριού.
Και μου 'δωσαν πάντοτε άπεφθο μέλι.

Των ημερών το στίγμα…

Εύνοια των χρωμάτων- την στιγμή

που οι παρομοιώσεις σπουδαιώνονται    και τα γλαφυρά

δευτερόλεπτα   

βοούν    

όπως μελίσσι γύρω από το αυτί του λουλουδιού.

Εντός κοιτάζω:  

φρυκτωρίες να σου στείλω το μήνυμα  

των αστεριών οι θηλές απ' όπου

βυζαίνω την Αλήθεια τ' ουρανού.  

Σφύζει από έντομα ο κήπος

τα παράθυρα ανοιγοκλείνουνε απ' τον αέρα 

ο Δεκέμβριος γέμισε παγωνιά κι οφθαλμαπάτη.

Πάμε για τα Χριστούγεννα-

πότε καμώνεται πως θα μας στέρξει ο καιρός και πότε

μας πολεμά-

σαν μια φρεγάτα που την έφαγε η μάνητα της θάλασσας..

Γιατί έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος…

Τσαλακωμένος πλανήτης τσαλακωμένος αιώνας·
Απατηλές οι ελπίδες μου,
Σηκώνουν το βάρος και το βάρος τις καταπλακώνει- Αλλά κοίτα
Μες την καρδιά της αστραπής να δεις
που όλα τα φωνήεντα συνθέτουν
Έναν κελαηδισμό πουλιού που γράφει πάνω από το χάος
Την φρόνιμη φλόγα της Αισιοδοξίας.
Γιατί
Έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος-
Γιατί έτσι πρέπει να σιγάν οι μικρότητες-
Γιατί έτσι πρέπει να βγαίνουμε, σαν
μικρά ζώα, έξω απ' την φωλιά μας, στο φως
Το πρώτο του ήλιου που κρεμά την πρώτη συλλαβή
πάνω στο νομισματοκοπείο το λυρικό του ουρανού..