Κατοικίδια χαρά…

Αγαθό ζώο, ήρεμο,

μες το κρύο του χειμώνα,

με κοιτά

στα μάτια

ελπίζοντας

σε ένα βλέμμα ζεστό, αφήνοντας

την ψυχή του ανοικτή,

σαν βιβλίο,

να πλανηθεί

ως την καλοσύνη μου,

σφοδρή αφοσίωση, άκαμπτη,

απ’ όλων των ειδών τις κακουχίες,

δίνει ένα τέλος

στην αμφιβολία μου αν

αξίζει τελικά η ζωή..

Και τότε,

με μια μικρή μπουκιά εξαργυρώνω

την γλύκα αυτή που

δεν λέγεται-

Πώς να το πω να το πιστέψεις; Μια υγρασία

από δάκρυο σταματημένο

νιώθω στα μάτια μου,- μικρή στιγμή

γλυκιά, αιώνια!

Φτάνω στο σπίτι αργά. Με περιμένει

έξω απ’ την πόρτα, διασκορπίζοντας

συγκίνηση μες τον αέρα.. τότε

που η κούρασή μου αφοπλίζεται

σαν βόμβα

από μια απλή χαρά

του κατοικίδιου που τρέχει πίσω μου

φάρος των φάρων και πομπός

της αισιοδοξίας που θέλω..