Μέχρι πού μπορώ να σε εμπιστευτώ
αγκάθι και ομαδούλα των μικρόψυχων;
Που δεν ανήκω κάπου, χαίρομαι!
Απόμακρος σαν η χροιά ενός φρούτου
που έχει κουστούμι το κουκούτσι του.
Ματαιοδοξία φθονερή κόρη του Εγώ,
ματαιοδοξία τεθλασμένη.
Στον λάκκο σου θα πέσουν οι
πάνθηρες της φιλαυτίας αλλά ούτε ένα μικρό Ομηράκι τόσους αιώνες δεν γεννήθηκε..
Κρίνω για να κριθώ και είμαι ξινός
σαν το λεμόνι που αγάπησε τον εαυτό του τον στυφό..
Κατερίνη 4 Απρίλη 2014
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Μακάρι όλοι μας να αγαπούσαμε τον εαυτό μας τον στυφό !!
Ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
Την καλησπέρα μου !!!
Καλησπέρα Αλέξανδρε! Θέλει πολλή μαγκιά να τα βρεις με τον εαυτό σου..
Να περνάς καλά!
Δημοσίευση σχολίου