Πόλεις της ψυχολογικής παρακμής

Ατασθαλίες που πλεονάζουν καθώς

οι κυβερνητικοί εγωπαθώς αποφασίζουν

για του κόσμου τα φλέγοντα. Πόλεις

της ψυχολογικής παρακμής και αγωνίες

που δεν σουλουπώνονται. Της ανεργίας καημός

σαν κούφιο δόντι που βρωμάει- της κοινωνίας

μεγιστοποιεί το απόστημα. Λείπει

του χρήματος η θαλπωρή, η πατρίδα

φτηνά επωλήθη, νοικιάζονται

τα ιερά της χώματα, ποιός το αντέχει;

Διχά ερμηνεύονται οι λεονταρισμοί

των συνδικάτων· μπορεί

και των κομμάτων οι μπροσούρες να αφήνουν

πεπαλαιωμένα αρώματα

που κανένας δεν θέλει. Πότε θα φανεί

ένας καινούργιας κοσμοθεωρίας ουρανός να τον ακολουθήσουμε και νοερά να πάμε

σε νέο θεό και νέους όσιους

και νέες ερμηνείες των γραφών και νέα ευαγγέλια-τώρα που έγινε η αυτοκρατορία του χρήματος

για τους πολλούς οδυνηρή;