ξέφτισε η ούγια του βροχερού Νοεμβρίου

Στεγνό αλουμίνιο και πεντακάθαροι υαλοπίνακες

αστράφτοντας στις προσόψεις των κτιρίων

μεσημεριάτικα που χειμωνιάζει   αλλά

η βαθιά οδύνη των φυλλωμάτων

αφήνει έναν κόμπο άλυτο

να μαρτυράει

πόθο για άνοιξη. Τότε

που η αποκοτιά των λίγων γίνεται

σπίθα που επηρεάζει το φρόνημα

των πολλών- 

ξέφτισε η ούγια του βροχερού Νοεμβρίου

το ελάχιστο που μένει μέσα μου

διδασκαλικό ψηφίο με αποδομεί
κι η ραχοκοκαλιά μου

κυρτώνεται σαν ενός δέντρου ο κορμός που εδάρει

απ’ του βοριά τα τσαλιμάκια.

Παρακολουθώ της βροχής τον εορτασμό επάνω

στην λουστραρισμένη άσφαλτο

τα αυτοκίνητα που είναι παρατεταγμένα

σαν ένας λες λαμαρινένιος συνειρμός

που οι φανοστάτες ανακόπτουν

διαβάζω τα γραμμένα σου σαν να ‘ναι

να μην φτάνουνε οι αγωνίες να με θρέψουν-

διαβάζω το πλάσμα που είσαι και έτσι
απομακρυσμένη και ημεδαπή

σε παραδίδει μες τον έρωτά μου ο ορίζοντας..