ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΠΟΥΛΙ.

Το νεκρό πουλί της αυγής που το βρίσκει κατάστηθα ο ήλιος.

Η ψυχή του ανεβαίνει αργά προς τον ουρανό-

Σχεδόν την βλέπω:  ιριδίζει

σαν φυσαλίδα του νερού που εξαϋλώθηκε.

Παίρνω στα χέρια μου το νεκρό του το σώμα. 

Λυπάμαι

για την ζωή που έφυγε.

Τουλάχιστον να είχε επιτελέσει τον σπουδαίο άθλο ενός τραγουδιού!

Ένα απαλό  πουπουλένιο κορμί που θέλει πια να ενωθεί με το χώμα.

Κάποτε φλυαρούσε με ράμφος του ύμνου και από κλαδί σε κλαδί

όργωνε τις ξανθές οπώρες των ωραίων ημερών!

                                                                            

                                                                         15.5.2008

ΕΤΣΙ ΖΕΙΣ.

Από το χτες στο σήμερα κάτι αλλάζει:       

μουσικής σώμα βραχύβιο

σαν έντομο που φέρει και της πεταλούδας το συμμετρικό

καθαρογραμμένο, χρωματιστό

πέταγμα μέσα στην καρδιά της μέρας!

Αυτό που η σάρκα το αναγνωρίζει πάντα μ’ ένα χάδι

πάνω της.

   

Γιατί

κι ο έρωτας

γράφεται με αισθήσεις

πουλιών

που φεύγουν

ανέμελα

μέσα στον ασυννέφιαστο ουρανό.

Πάντως ζορίζει ο χρόνος!…

Σαν να μας θέλει εκδικηθεί που υπάρχουμε-

που πετυχαίνουμε το διάνα πάντα της βολής-      

που έχουμε

σώμα θνητό και πνεύμα αθανάτου!

Τώρα βρες την πληγή που σου ανοίγει ύπουλα η φθορά-

λαβωματιά του αοράτου..

Παθιασμένα ζεις με τις ιδέες σου από αστραπές λουλουδιών

κι αφρισμένα, ανελέητα  πέλαγα

πολύχρωμων λέξεων!

                                                                        14.5.2008

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΘΡΟΙΣΜΕΝΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.

           

Περπατούν οι μέρες με την πολύχρυση αυτοκρατορία τους

της Γνώσης·

εγώ ανατρέχω στα παλιά μου ημερολόγια ξέροντας

πικρό που είναι να φρονείς στην νόηση

και στο σκληρό μυστικό του θανάτου!

Ένας αμετανόητος λεξιθήρας 

καταβροχθίζει θλίψη

ακατανόητος για τον καθένα.

Ολοένα βυθίζεται…

Τον αποκρυπτογραφούν  

μόνο τα πρωινά πουλιά

που αυτός τα ξέρει

καθένα με το πιο μικρό του όνομα.

Εκείνος είναι ονειροπόλος!

Ποιητής των νεφών που διασκορπίστηκαν

μέσα στο κάθε λιόγερμα που χάσκει

σαν πόρτα της Παράδεισος.    

Εκεί..

Αν καταφύγω στις σιωπές που γύρω μου συνωμοτούνε

θα τον βρω εκεί-        

αρχηγό της στρατιάς των ιπποτικών λουλουδιών

που θάλλουν με το πείσμα τους να επιβληθούνε.

Σαν άρωμα έστω!

Γιατί η φωτιά που καίει μέσα μας και που την είπαν

οι ποιητές που από την χώρα τους έρχομαι

καίει σαν να ‘ναι να μου ψιθυρίσει κάτι

από του δυόσμου το αγχέμαχο άρωμα..

Διακοσμημένη ωραία η ζωή!

Με καλλικέλαδο άνθρωπο και αξία

επική του πυλού!

Πάει-έρχεται ο Έρωτας μέσα στην κάθε σάρκα-

Και είμαι ο ιστορικός που αποστρέφεται

μυθολογίες που σε βγάζουν μόνο στα ρηχά!

Της καρδιάς και των άστρων!

                                                                              14.5.2008

Ζεφύρου που έζησα κάτι φεγγάρια περήφανος μες την γλυκιά μοναξιά μου

Έτσι που το καταλάβαινα πότε ήμουν μοναχικό πρόβατο και πότε ήμουν μοναχικός λύκος

Αηδόνι από κούνια σεβνταλής στον καημό

Ζεφύρου που έζησα κάτι φεγγάρια
περήφανος μες την γλυκιά μοναξιά μου

Βρες κάπου να κρυφτείς όπως μεγαλώνεις,         αυτό που σου άφησε η εφηβεία σοκάρει αλλά δεν μεταφράζεται

Έχει αντίκρισμα στις σελίδες σου κι αυτό γιατί η αλήθεια είναι ένα λουλούδι που το επισκέπτονται ιδέες οι μέλισσες

Σαν σε ένα παλιό βιβλίο που γυρίζεις και γυρίζεις πάλι

Και πάλι γιατί στο παρελθόν πολύ σε συγκίνησε

Τώρα η ζωή προχωρά και είναι μυστικά σκιρτήματα που σου χαρίζει όταν

Κατανοείς το μέγα βάθος της ποιητικής των πραγμάτων υπόστασης..

                                                                                                     2012

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΤΩΛΙΑ.

           

Κόσμε του ήλιου! Μέσα μου κόσμε του ήλιου..

Και μυστικέ και φανερέ απ’ όπου

κι αν κοιτάξω.

Τούτος ο αργαλειός της σκέψης χρόνια που υφαίνει

ανταμώνει στα ψηλά τ’ αλώνια με τις ολόφλογες

παπαρούνες

τον αρχαίο θεό.

                    Τώρα είναι ο πέρα ορίζοντας.

Ο Απόλλωνας των εκμυστηρεύσεων και των πολλών

                             αποκαλύψεων.

                              Αναλήβεται

  προς τα άνω μοναστήρια  των δασκάλων του γένους.

Επαναστατικός και με φιλοσοφία φωτιάς.

  Εξουσιάζει

    λέξεις του παλαιού χρησμού

      και χαρωπές και ολέθριες.

        Εκεί

          που η άνοιξη καυτή  και βελουδένια

             φουντώνει με σπέρμα και γονιμότητα.

Α, κοίμηση της Παναγίας,

  που ο χρόνος στις αγιογραφίες σεβάστηκε!

    Ξωκλήσι που μου έφερε μπροστά μου η μοίρα!

      Διδασκαλείο της μέσα μου λευτεριάς!

        Το τυχερό μάτι να βλέπει τον κάμπο που οι μέλισσες

           είναι αξίες πιο δικαιωμένες

               κι  από τον ίδιο τον θάνατο

                 που ερχόμενος υπερασπίζεται

                   την αιώνια ζωή.

                    Πύθιο λεξιλόγιο, παλιό

                κάτω απ’ την κάθε πέτρα

             που μου μιλά όταν σωπαίνοντας αγγίζω

          την αγιότητα του πρωινού φωτός!

      Στην μέρα που κυλά μες τα χαρούμενα ρυάκια

    εξουσιαστική και υπέροχη

  γράφοντας με γιρλάντες του φωτός

τ’ ωραίο όνομά της!

                                                                       14.5.2008

Ο ΧΡΟΝΟΣ.

                                                                   Γράφεται και ακυρώνεται ο χρόνος

                   με μια εγγύηση που και το φως θα σεβαστεί.

                                                  Μετά,

                    μες τις πυκνότητες που κομίζουν οι νύχτες,

                                                ράθυμα

                                   αντικρίζω  τα μάτια του,       

                                                λαμπερά

                         όπως του τρομαγμένου αιλουροειδούς-

                                   φοβισμένα σε φοβίζουν..

          Και σαν από το λειασμένο βότσαλο που φτάνει πάντα

                                   ο ήχος της θάλασσας

                         αρχέγονος, αιώνιος, αινιγματικός-

                         ήχος που κάνει το νερό που πρώτο

                                συλλάβισε ζωή και όμως

                       υδρίες του θανάτου πάντοτε θα γέμει..

              Τον βρήκα και τον έχασα, ήτανε κρουνός-

                         τελετουργία από παλαιών

                  θρησκειών ιερωμένους. Πάει πρίμα·

                      μπαλαρίνα των άυλων ανέμων

   που σκουντά και εξωθεί τις εξάψεις μέσα σε λαύρα σιωπή..

           Εγώ έχω μόνο εμένα·       μέσα μου αναδιπλώνομαι·

                           περιέχω εμαυτόν και θλίψη·

  καθώς μια κουρασμένη πόλη θορυβεί γύρω απ’ το σπίτι μου

             και με βουρκώνει μες τις σημαντικά υπεύθυνες

                                     αυταπάτες της..

               Είμαι ο τελευταίος πια που δέχεται ανακωχή          

                                     με κάθε πίκρα·

         χωνεύω μέσα μου το δυνατό φαρμάκι τους· διυλίζω

                     το σώμα του καημού που ξαναενώνεται

                                 σε χίλια δύο σπαθιά-

                                   με κατασφάζουν…

                         

                 Και ψιχαλίζει συμπάθειες των λουλουδιών

                   μέσα στην νύχτα, μέσα στην ψυχή μου!

                                                                                                     

                                                                             13.5.2008

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ...

Τώρα πια δεν ψάχνω άλλο μες την νύχτα·

    οι νυχτερίδες ήπιανε όλο το αίμα των ονείρων μου.

        Βαφτίζω με το φεγγαρίσιο

           νερό το πιο μικρό πουλί

              που ακόμα

                 μου παραστέκεται

                     να φτιάχνω περιδέραια με λέξεις και άστρα!

Αυτό είν’ ένα ευαγγέλιο που δεν θα το διαβάσει ο καθένας

Ευαγγέλιο της καρδιάς και έτσι που ξεχάσαμε να αγαπάμε

     μόνο το κορμί βασιλεύει, μόνο ακούγεται

         η ίδια μουσική της μιας ημέρας που μετά

            θα αγνοήσουν όλοι οι αιώνες.

Τώρα να τα λυπηθείτε όλα:        και τους χρόνους

που θα ξοδέψουμε να κοιταχτούμε

καχύποπτοι για μία αθωότητα που δεν αποδεικνύεται..    

Και την μέρα

που θα φύγει με ήχο σκαιό, να πέσει

μες την βαριά νύχτα του δύσκολου Έσπερου!

Μου περίσσεψαν τα σύμβολα και μ’ αυτά πάλι έρχομαι και πάλι κάνω

θεούς ειδωλολατρικούς.  

Όπως ποτέ μου να μην έβαλα μυαλό, να μην

   απαρνήθηκα εκείνο που από θυσία

      στον ήλιο μέσα είναι ανάγνωση ευσέβειας

         επάνω στον αρχαίο  βωμό.

            Σιτίζομαι με λίθους, τρώω

               του αυγού το τσόφλι-           

                  Όπως ο παλιός μου καπετάνιος

                     που ασκητική  με γέμισε.

Αυτό δεν είναι η πνοή του ήλιου, είναι η σιωπή

των θυμάτων

που ομονοούν να πάνε αγνότερα μες την θυσία-

Σαν εθελούσια να του παραδίδεις σάρκα

κάθε θεού!

Και η νοητή αλήθεια που περιέχει ψυχές, όλο ψυχές και ένα αεράκι

που βασανίζει την απόφαση…

Τινάζει τώρα της φθοράς ετούτο το πασπάλισμα της τύρφης

που σου δηλώνει την οξείδωση κοντά!

       Δεν ξέρω αν δικαιούμαι τόση αποκάλυψη! Βλέπω

          νοήματα κρυφά, ουσίες

             της ψυχής που αποκρυπτογραφεί του βίου

                 της μουσικής την ξαφνική κορώνα.

                  Σε έκπληξη γυρίζουν όλα, σε γνώση

               προσευχής. Χάνεσαι

            μέσα στον λαβύρινθο της σιωπής σου-

          Αέρινος κι υποταγμένος πρίγκιπας. Φυλάς

        του Άδη τα παλιά λημέρια·

    μαθαίνεις  απ’ τον θάνατο.

               Τι μου στοιχίζει σε ανάσα αυτό το να υπάρχω

                         με όνειρα ανεκπλήρωτα; Δίνω

              καρδιά να επιβιώνω μέσα στις αγρύπνιες μου…

                    Περπατώ μέσα τους και ξέρω ότι είναι

                         ρυθμός της αγωνίας δύσκολος.

Εκεί όπου τελούνται οι μεγάλες σιωπές

    είναι ο πραγματικός Οίκος της νύχτας

        που σαλεύει με τα πολυάριθμα άστρα του, χωρίς

            ήχο  ευλαβικού προσκυνητή       

                που ψάχνεται συνέχεια

                    για τα μέσα του βάθη!

                 Όμως τα σπίτια είναι εδώ και συλλαβίζουν

             περισσότερο τον άνεμο απ’ το φεγγάρι.

          Πολλά σπίτια, πολλοί άνθρωποι, με καθρέφτες

        που δεν μας γνωρίζουν που και πάλι μιλάμε

     ακαταλαβίστικα μέσα στην μοναξιά!

                                                                            13.5.2008

ΤΟ ΦΩΣ.

Ίδια τεθλασμένο το φως που αγκαλιάζει την ισορροπία των δέντρων

μακραίνοντας κάπου μέσα στον άνεμο και την ανερμήνευτη μέρα

ζωηρό που άλλο δεν γίνεται        

πάει και πάει                                                                         

αντικρίζοντας τα παράθυρα των παλιών εκκλησιών.

Και εκεί που είναι του ροδαλού αποκρυπτογράφηση

ένα λίγο από λιγότερο σύννεφο

διαθλάται και φυσά

και αποσυντίθεται ελεεινό μες του δειλινού τον αέρα!

Και προ πάντων η θάλασσα:

μαγευτική και απόκοσμη

κόβει σαν μαχαίρι τα πέρα βουνά

με λάμα κόντρα ασημένια.

Αχτίδες που σβήνουν μες τον πράο αέρα

κι ο ήλιος ποτάμι που κυλά

μες τον άλλο ορίζοντα

του βουνού κορώνα εκεί

και χρυσός σαν θεός που θα δύσει!

Ο ήχος του ακούγεται παντού

είναι τρομάρα που όταν ξαπολιέται

βαφτίζει τα νερά με τον μανδύα του πορφυρού,

σαν ύμνος ρέει και κελαρύζει!

Να πλέω ανέγνοιος, να αστοχώ

επιτέλους!

Να έχω την αξία μου λιγάκι ξεγραμμένη·

να είμαι καπετάνιος του νοτιά

που μ’ έναν Ζέφυρο στο πλάι ταξιδεύει!

Να απλώνουν οι χρονολογίες μου

υφαίνοντας τα μυστικά τους.. Να απλοποιούν

τον βίο που μου έλαχε-

να έχω τίποτα να ελπίζω!

Και μέσα σ’ όλα αυτά ν’ αξίζει μοναχά το φως

ροδαλό και ο άνεμος

λίγος και θεϊκός

και σημαντικός και απέριττος-

Όπως που πλέει και χάνεται

στα  πλάτη αυτής της πελώριας  μέρας!

                                                                       12.5.2008

Ένας ήλιος κράτησε ψηλά αυτές τις σλάβικες μπορντούρες των κτιρίων

Ένας ήλιος κράτησε ψηλά αυτές τις σλάβικες μπορντούρες των κτιρίων

που θάμπωσαν μετά μες τον ψυχρό αέρα

Ωστόσο

οι βαριές είσοδοι ψιθύρισαν την ξύλινη ελευθερία τους

Ένας λαός που έζησε την ανατολική του εκδοχή

περπάτησε πάνω στα καθαρά πεζοδρόμια

Κοπέλες με δέρμα λευκό πιο κι απ' το άσπιλο ρόδο

σε κοίταζαν με τα ωραία μάτια τους και λες

ότι σχεδόν σου χαμογελούσαν καθώς

η ιστορία γερνούσε τα χαμόγελα της Ευρώπης κι εσένα..

                                                               Πράγα.. 8.4.2011