ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..

ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..

Μόνος και μ’ ένα λεξιλόγιο δια βίου έντονα πυρακτωμένο!
Ίσως και ψάχνοντας κάτι σαν σωματίδια του θεού- ή πάλι
ορθογραφίες αλήθειας που σου την στερεί το φως που υπεράφθονο
θαμπώνει κάθε μάτι..

Δουλεύει ο χρόνος γύρω μας. Ανταλλάσει
τον άνθρωπο με τον χαμό του.

Από φωνές εντός μου έφτιαξα ένα παράξενο τραγούδι
που ούτε τακτοποιεί το χάος ούτε με λυτρώνει.

Τρεις μετά τα μεσάνυχτα.. Αδειάζει ο ουρανός..

Φορτία ψυχής πάνω στις πλάτες τους
κουβαλούν κάτι παράξενοι άγγελοι.

Άδικος ο θάνατος.. Όμως πιο άδικη η ζωή..

Όπως δεν καταφέρνουμε να έχουμε
μέσα της ούτε μιαν ανάλαφρη ανάσα.

Οι περιουσίες μας (τώρα ή ύστερα)
με έναν τρόπο καταργούνται..
Και μόνο του μυαλού η όποια παραμένει.

Με τις ιδέες μου υπήρξα σαν σ’ ερειπωμένο κάστρο φάντασμα
που το θρυλούν οι χωρικοί και να το πλησιάσουνε φοβούνται.

Κροταλίζουν οι λέξεις..

Τα βράδια ακούς τις αλυσίδες τους
όπως χτυπούνε στα πλακάκια πάνω
που λίγο πριν περπάταγε ένας σκληρός θεός…

2007

ΔΑΙΜΟΝΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΣ..

ΔΑΙΜΟΝΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΣ..

Απαλά χάνεται μέσα στον ουρανό το απραγματοποίητο.

Των ονείρων η εξουσία ολοένα εξαερώνεται και πάει
ψηλά,
πλάι στο αλώνι του ωραίου φεγγαριού..

Όμορφη ταπεινή νύχτα!

Κάπου πιο επιδέξια ένας άγγελος
κρούει στην λύρα τα ερωτευμένα πάθη του!

Παντού θεός!

Καταλαβαίνω γύρω μου το φως που αφήνει ένα λίγο γιασεμί
μέσα στο περισσότερο τραγούδι του ονειροπόλου.

Δαίμονα που με κυνηγάς, Δαίμονα!…

Στο μπράτσο χαραγμένο ένα όνομα που κάπου ο έρωτας συλλάβισε
όταν οι νύχτες σβήσανε χαράματα
όλα τα άστρα..

Ένα αγρίμι μέσα μου που τρώει σπλάχνο ολοένα να επιβιώσει

και ξέρει απλά να προφυλάσσεται λουφάζοντας
μες τις πολλές φιλοδοξίες..

ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ..

ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ…

Φέγγανε φέγγανε οι πέτρες·
τινάζονταν επάνω τα ζεστά του Αυγούστου δευτερόλεπτα..
Πάνοπλε χρόνε, που εξουσιάζεις!

Ψιλές φωνούλες λουλουδιών που θάλλουν μέσα στον ανάλαφρο αέρα!

Έτσι όπως εσύ θα απολέσεις από μέσα σου αισθήματα..

Σαν τα γεράματα ιδέας που έγινε απ’ όλους πια αποδεκτή
και τότε (υιοθετώντας την εμείς) αυτή πεθαίνει..

Ξυπνάω στην καινούρια μέρα!

Θα με φέρει ο θάνατος σε άλλες αλήθειες.

Εξαντλώντας μια επιείκεια φωτός μέσα σε μία μουσική διαχυμένη.

Εκεί που κάτι απίθανοι άνεμοι σκορπούν τα σύννεφα προς όλες τις γραμμές του ορίζοντα.

Ξέρω εγώ που άγγιξα γυναίκες σαν φωτιά κι ακόμα η ψυχή μου καίει!

Εκείνο που έρχεται μέσα από ηθελημένη μοναξιά και είναι δώρο
αυτογνωσίας υπέροχο!

Όπως το ποίημα είναι τρόπος να αυθαιρετείς
πάνω απ’ τα γεγονότα!

Να γράφεσαι γλαυκός μέσα στο αποτρόπαιο μαύρο!

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ..

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ..

Τα άστρα της νύχτας δεν άφησαν ανοιχτό ουρανό..

Είχα αθροίσει μέσα μου χιλιάδες φωνές·

από παντού
με έτρωγε η μουσική
και η απελπισία του θανάτου.

Ένα πουλί σηκώνεται και καλοζυγισμένο
τρυπά με ράμφος εγωιστικό τον άνεμο.

Ήλιος που πετυχαίνει διάνα την καρδιά των λουλουδιών!.

Αιφνίδιο χτύπημα μια πρόθεση ανέμου ν’ ανεβεί ως πάνω.
Αλλάζει σχήμα,
πηδά μες το νερό,
αστράφτοντας
όπως η θέληση ανάβει φώτα
ξανά.

Σύριζα στο παλιό ντουβάρι οι μαργαρίτες μ’ έναν τρόπο που φιλοσοφούνε..

Στα κράσπεδα της ιστορίας οι λαοί που υποφέρουνε..
Τρώει το ξύλο ο άνεμος.

Έκρυβα μέσα μου των αισθημάτων την πυρίτιδα..
Μπαρούτι αψύ.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν με λέξεις θα νικήσω…

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Η ΜΕΡΑ..

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Η ΜΕΡΑ..

Έρχεται το μικρό πουλί και συλλαβίζει..
Σκάζουν οι πέτρες σαν από τον δυναμίτη της ιδέας τους.
Ακούγεται η εκδίκηση των εγκάτων της γης.
Στα μισά που πρόλαβα να δω
σαν από μια ιδέα θάλασσας
προήλθαν όλα.

Όπως πιο γρήγορα ταξίδευα με το μυαλό παρά με οτιδήποτε άλλο.

Στέριωσε ο ενάλιος ήλιος.. Κιόλας!
Της Παναγίας η μέρα! Σαν μιας άλλης θεάς
που συνεχίζεται ακόμη ο μύθος της-
Όπως την γράφουνε ακόμη στα πλεούμενα
νησιώτες καπετάνιοι.

Όμως σ’ αυτήν την εποχή που ζούμε λιγοστεύουν ολοένα οι κατανοούντες!..

Λες και να λείπει η ομορφιά, λες κι εμείς να μην σπουδάσαμε
ν’ ακούμε μες του φεγγαριού την ησυχία.

Γράφω πηγαίνοντας για ξημερώματα...
Ακουμπάει ο ένας τον άλλον ο πόλος.
Η γη συρρικνώνεται-
διπλωμένο χαρτί κι αποκρύπτει
το γραμμένο ανάμεσα μυστικό του θανάτου.

Σ’ ένα που καταλήγει λάθος οικουμενικό συμπέρασμα
έρχεται ο άνθρωπος.
Η βαρβαρότητα καλά κρατεί.
Τόσο που αναρωτιέμαι αν αξίζει να επιδιώκεις
ζωγραφιές ψυχής,
όταν στα γύρω σου όλα επίμονα σκουραίνουν..

12

12.

Μια κουκουβάγια
αναγγέλλει νύχτα, όπως καιροφυλαχτεί
να πάρει την ζωή του φοβισμένου τρωκτικού.

Οι λεπτοδείχτες είναι σιγοψιθυρίσματα,
ο χρόνος λιώνει τα ρολόγια:
όπως τα λιώνει το πινέλο του Νταλί!

Μέρα του μεσογειακού θεού!
Στον Μόλυβο που πιο δικαιωμένος λάμπει..

Αήττητες οι απιδιές στυφίζουν μες τον λίγο άνεμο·

είναι ρίμες τα λόγια, είναι πάθος
που ποτέ δεν υπάκουσε..


30.8.2007

ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΟΞΑΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑ..

ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΟΞΑΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑ.

Ως επάνω που θα κυριαρχήσει η μέρα με τα πολυσύλλαβα
μυστικά της-
-καληώρα σαν τώρα-
που εμείς δεν είμαστε εδώ γιατί με άλλη
μυαλού ταχύτητα ταξιδεύουμε..
Φανταζόμαστε πως ζούμε μέσα σε απίστευτα παραμύθια
που όλα είναι δυνατά..

Κερασιές που μες την όραση, τοπία ωραία νοστιμίζουνε-
και με όνειρα πλέοντας προς έναν γήινο ομοιοτέλευτο ωκεανό-
μέσα του είναι των ποιητών το δάκρυ πιο καυτό και των ζωγράφων
ο χρωστήρας ασημώνει για να μάθει
από την μοίρα τα μελλούμενα-
θαύματα όλα!

Στα μοναστήρια των ελληνικών ακροπόλεων ένας
ρομαντικός οδοιπόρος ψάλλει,
σεμνός από βούληση.
Ιερά αναγνώθει
ασπόνδυλων μαρμάρων,
βρίσκοντας τις συγγένειες των μυστηρίων με τις ώρες
που από τις νέες ανθοφορίες πάλλονται-
σύνορα ορατού- αοράτου!

Άγιος ξημερώνει ο χρόνος
και θεός ο ήλιος
και των αγίων άγιο το μεσημέρι φέρνοντας
από την μνήμη του πελάου τον βαθύ καημό·
λάμπει η Ελλάδα!

Με τις φορεσιές της του μύθου και της σημαντικής ιστορίας..

Βλέπω που είναι αυτό το μέγαρο των φιλοσόφων
του αέρα, της φωτιάς..

Πάλι αναβιώνει μέσα μου αυτή η χώρα της μεγάλης δοξασίας!

ΙΩΝΙΚΟ..

ΙΩΝΙΚΟ.

Στις υδρίες της μέρας ξεχειλίζει ο ύμνος του ήλιου,

όλα είναι θεός να ακούσεις ή θεός να τον δεις·

άναψε τις αισθήσεις σου, πιες το ημερινό φεγγάρι·

αυτό το απόμακρο τραγούδι έχει μια γύρη από παράδεισο..

Ποιητή των νεφών μ’ έναν Δία στο μάτι,
άγνωστες σ’ όλους οι θρησκείες σου!

Αγγίζεις το αόρατο, σου είναι
ένθεος ο μύθος- και συ τόνε πλάθεις
με ανθρώπου ματιά…

Σπέρμα των νοημάτων από Ιωνία,
κληροδοτημένο αίμα του βαθιού στοχασμού,
στο τέλος των αποκαλύψεων μια ύλη μένει
από κιονόκρανα και « περί φύσεως» ψηλάφηση..

Μέσα στο ποίημα ένα λίγο από τον παράλιο
εκείνο θρύλο που θα ψάχνει ο άνθρωπος
να βρει τα γονικά του από θεών γενιά!

Φέρνει τις νέες λέξεις στον καινούριο μεσολαβητή-
να δούμε πάλι καθαρότερα στις μέρες!

3.9.2007

6

6.

Κοίταξε μέσα σου τώρα!

Εκείνο που ανακαλύπτεις να σε κάνει αθώο -σε κάνει να ζεις ανάποδα:
από τον γέροντα προς το παιδί..

Ανακαλύπτεις
τον εαυτό σου του μέλλοντος.

Εσύ που δεν είσαι σαν όλοι
είσαι κι όμως αυτοί..
Είναι βαθιά
αποτυπωμένοι μέσα σου:
Βλέπεις
μες απ’ τα μάτια τους,
ακούς
από τ’ αυτιά τους,
μιλάς
αρχίζοντας απ’ τα φωνήεντα
που αυτοί αγαπούν.

Ώ ουρανέ!
Βαθιά μου
ριζώνεις τις νύχτες
με τ’ άστρα σου..

Κι από το κράτος το αρχαίο των Μυκηνών
έρχονται έρχονται οι ψαλμωδίες σου..

Χρυσά διαδήματα, πόρπες
χρυσές, χιτώνες
πορφυροί, ενώτια
χρυσά- και η βασίλισσα
που ανέβαινε αγέρωχη τα σκαλοπάτια
προς το παλάτι που άγγιζε τον ουρανό..

Κοιτάζω μέσα μου τώρα..

Ένα πιο μυστικό που ακούγεται σαν την φλογέρα ακόμη
και σήμερα πιο πέρα απ’ τα γύρω
βουνά,
πλανιέται σαν μια σκέψη
εξακριβωμένη λευκή
στον αέρα..

Κάπου θα σφάλλει λες ο χρόνος Αίγισθος! Κάπου
θ’ αρχίσεις να φαντάζεσαι πως είσαι
ο Αγαμέμνονας
που ένευσε μεμιάς και όλα σίγησαν-
ακόμη και τα λεύτερα πουλιά!

ΕΓΩ..

ΕΓΩ..

Ευανάγνωστα τα φύλλα των παρόχθιων δέντρων και ένας ενάλιος
θεός - ο πιο σημαντικός δραπέτης-
από ένα καταργημένο δωδεκάθεο.

Πτήσεις των γλάρων, γαλανές, άσπρες, ραμφίζοντας
το ωραίο μεσημέρι.

Ένας άνθρωπος
απλώνει τις υποταγμένες πια ιδεολογίες του
να στεγνώσουν στην ήσυχη ακρογιαλιά.

Οι επιθυμίες των φώτων έγιναν ένα επίμονο
ποίημα που αφομοιώνει τις χλωροφύλλιες λέξεις του
κάτω από το ακριβό φεγγάρι..

Εγώ…
Που νιώθω τον παλμό ετούτο, εγώ!

ΑΝΑΖΗΤΩ..

ΑΝΑΖΗΤΩ..

Να σκέφτομαι έξω από τις λέξεις και μες την εικόνα-
σαν ιερέας σε θρησκεία παλαιά
που ουσιαστικά πιο μυστικά θρησκεύει-

Τώρα σ’ αυτές τις εποχές που καθιέρωσαν την αποξένωση
δεν θέλω ομοιοκατάληκτες παγίδες

Στέρεα θεμελιώνονται μέσα μου οι ιδέες-
γίνεται φως η ασήμαντη
αξία-
συναισθηματικές συγκλίσεις του εγώ με το εμείς-
νομίζω ξέρω την πορεία απ’ την νύχτα προς το άστρο..

Σωπαίνω ανοίγοντας λουλούδια μεταφυσικής
που πουθενά δεν τελειώνει.

Ο βίος περνά.

Αρχίζω να αναζητώ την φιλοσοφική μου λίθο

Που αρμόστηκε να απομαγνητίζει το μεγάλο τίποτα
που γύρω μας θεμέλια κατορθώνει..

5

5.

Σαν να φυτρώνουν οστά και βλασταίνουν-
τα λόγια μας
σαν να φυτρώνουν οστά.

Τις νύχτες
φωσφορίζουν κάνοντας
σαν μακρινό παράξενο χορό πυγολαμπίδας -
καίγονται κάποτε αγγίζοντας
απρόσμενα την μουσική.

Τις άλλες ώρες που απλώνει φεγγάρι
το φως του πάνω από τις νυσταγμένες παπαρούνες
κράτα τον έρωτα ψηλά- όπως του αξίζει-
ζήτα να σου δοθεί πολύχρωμη η ζωή..

4

4.

Φυτρώνουν ζεστά τριαντάφυλλα, ανθίζουν
γνώμες των λουλουδιών.

Πεταλουδίτσες του αέρα απόκοσμες
γράφουν πτήσεις
τρελά εγωιστικές
στο καθηλωτικά
ανυπεράσπιστο γαλάζιο.

Το αβρό χέρι των ανέμων
τραβά την κουρτίνα της όρασης
να φανεί
που ψηλά ρεμβάζουν οι άγγελοι.

Ο τρόπος του φωτός-
είναι ο τρόπος της καρδιάς –
είναι ο τρόπος της αποκάλυψης.

Χοϊκές μνήμες
γίνονται δέντρα
παρόχθια
κοντά
σε μία θάλασσα
που απλώνεται
εμπνευσμένα γλαυκή..

Ο νυχτερινός ουρανός
απλουστεύει
τον νου του ονειροπόλου..

2

2.

Ένα αιλουροειδές ανέμου που τρελαίνεται μες την φαρδιά πεδιάδα
διαμοιράζει απλόχερα την αφροσύνη του,
πάει παντού
σαν σκέψη που δεν θα μπορέσεις να περιορίσεις.

Αυτά που ζουν παράλληλα με μας αλλά δεν μας ανήκουν
σαν κατιτί που δεν θα είναι και καμιά φορά δικό μας:
στην μέρα προσευχή- στην νύχτα εφιάλτης.

Θυμήσου τους θεούς του κάτω κόσμου
όταν θα ψάχνεις λόγια για να πεις τα βάσανα..

Θεός υπάρχει; Ή είναι ψέμα;
Και ποιός μπορεί να τον κατανοήσει;

Στην νύχτα που θα διανύσουμε μόνο μια λάμπα
με το λεπτό της φως αληθινά σε συντροφεύει..

Γράψε σε όστρακα, σε πλίνθους,
σε κορμούς δέντρων, σε σελίδες
που θα σου καταμαρτυρούν ότι δεν είσαι
ο ίδιος πια
που άρχισες να ταξιδεύεις
τότε
μες τον μπαρουτοκαπνισμένο σου ορίζοντα..

Έτσι όπως είναι μυστικά των μυστικών τα λόγια σου
συνέχεια μεταμορφώνεσαι
σε έναν διαρκώς απόντα..

ΣΕΦΕΡΗΣ..

ΣΕΦΕΡΗΣ…

Θυσιάζεται στο πνεύμα και τον παίρνει ο άνεμος-
θυσιάζεται στο πνεύμα- πώς να μην τον πάρει ο άνεμος..
Κρατά ένα παλιό αλφαβητάρι
με παράξενα γράμματα συμβολικά-
κι έχει μες το μυαλό του
ποιητές που τσιρίζουν
όπως βγαλμένοι από αρχαία τραγωδία
που λύση δεν υπήρξε-
ούτε από μηχανής θεός..

३.

3.

Ωμέγα που ψάχνει το άλφα του
σαν το αλλοδαπό του ταίρι..

Στα έγκατά του
γυμνώνονται οι έννοιες
του λεξιλογίου
βυθίζονται σιγανά
μες την φθαρμένη προσευχή
που γίνεται
από φωνή πουλιού
που του λιγόστεψε απρόσμενα
και το τραγούδι..

Μετά
θα έρθουν τα σύμφωνα
σαν ένας πολεμικός θούριος
κλειδωμένος
πάνω στην εγκαρτέρηση
και την ηθική των θρησκευτικών δέντρων.

Θα γράψω
την λέξη
που κορυφώνει τον έρωτα
όπως ν’ αγγίξεις
στήθος παρθένας
και να της φύγει
γλυκός ο αναστεναγμός.

Θα κόψω
ένα κλωνί βασιλικού
και θα μυρίσει
Σαββάτο η επιθυμία μου

που θα σε έχω πιο γυμνή κι από φωτιά
μέσα στο μεσημεριανό νερό
της θάλασσας
που θα με απομαγνητίσει..

1

1.

Κάποτε υπήρξα αναγνώστης στο χάρτινο όνειρο της ζωής
σημείωσα επάνω στην ανθρώπινη μοίρα
πείσματα
που με έκαναν να ξεχωρίσω
είδα
την φωταγωγημένη ψυχή αλλά και την θλιμμένη
ακούμπησα
την κατάθλιψη,
την κατάλαβα
Κι ένιωσα πόσο κάποιος ψάχνει
με αγωνία θεό
για να του εκμυστηρευτεί
φοβισμένος την αγωνία του.
Πήγα κοντά στον θάνατο-
τον ερμήνευσα
σαν απώτατο δώρο-
μελέτησα την απουσία μου.
Δεν είμαι παρά μια μηχανή που κουρασμένα δουλεύει
αλέθοντας τα φθαρμένα γρανάζια της.
Έφερα την ζωή μου πιο κοντά στην αιμάτινη αλήθεια
κουρδίζοντας με το μεράκι μου της μουσικής
την κεντρομόλο μου
που λες με πάει στο σημείο το ίδιο που ποτέ δε ήμουν.
Κάτι φορές αισθάνομαι συγγένειες με τα νερά
που κυλάνε-
Άλλες φορές με τον αέρα.
Μέσα μου γράφει αλλόκοτα όνειρα η ζωή.
Τα βλέπω που όταν ερμηνεύονται
σαν άλλος είναι ο ονειροκρίτης
που ήθελα.
Τραγουδώ πάνω στην στέγη
του κόσμου.
Βιολιστής της πεντάρας.
Πόσο ν’ αξίζει αλήθεια μια μελαγχολία μου;
Κι ο θεός μέσα μου πικραμένος..
Δεν είμαι αυτό που ήθελε…
Με κατατρώει
επίμονα η φθορά..

47

47.

Ελάτε τώρα- κοιτάξετε!
Από μέσα μας ανατέλλει ο ήλιος-
ο κόσμος γράφεται
σαν μία μυθιστορηματική
ανάπλαση- τέτοια που είναι η ζωή.

Δεν με ακούτε; Ξέρω..

Πρέπει να καταργήσεις τις αντωνυμίες, να δεις πλατιά
πιο ευρυγώνια
μέσα στο πουθενά- να οργανώσεις
τις προθέσεις -όχι εκείνες τις γραμματικές- να πας
αθώος να δικαστείς
μέσα στα τόσα ρημαγμένα ρήματα.

Θέλω να πω: σου ταιριάζουν οι λέξεις - γι αυτό θα πλάστηκες
φαίνεται:

να ορατοποιείς τα αόρατα, τα ρευστά,
κι οι άλλοι δύσκολα να σε καταλαβαίνουν..

Τώρα όπως βαδίζεις νύχτας δρόμους κι αναγκαιύεσαι
των άστρων επιείκεια- κοίταξε:

εσύ θα πεις για όλα που αρμόζουνε
για να η ποίηση η μέσα σου ευαγγελιστεί!

53

53.

Όχι ξεκάθαρα: όμως ακούω φωνές
σιγανές- λαχανιάσματα
και ψιθυρίσματα γλυκά- όπως να κάνουν έρωτα
πίσω απ’ τα κλειστά παντζούρια με τις άσπρες γλάστρες.

Φεγγάρι ασημένιο. Εφτά
φορές πιο καθαρό απ’ το νερό.

Και ένας στίχος καρφωμένος μες την ευφωνία.

Ένα φυτό που άνοιξε
τις πύλες του να βγει το άρωμα: ένα γιασεμί.

Κάτω από τα δέντρα, πλάι στην παραλία, δυο ερωτευμένοι
που φιλιούνται.

Για να φανεί πιο χρήσιμος ο μέσα τους καημός..

Για να ‘ναι ο πόνος τους γλυκό μαχαίρι που πονά..

52

52.


Από των λόγων το μετάξι κι όταν δεν θα είσαι εν ζωή
κάτι που επίμονα ακούγεται
πίσω από τις πόρτες των βιβλίων που θ’ ανοίγουνε
οι φίλοι σου οι μελλοντικοί.

Κι εσύ που θα χαμογελάς πάνω σ’ εκείνη
την τορπιλάκατο των ουρανών
περιπολώντας
ύδατα ευαισθησίας.

Θα σου λείπουν εικόνες: στην θάλασσα κοντά
μ’ ένα κορίτσι στα δεκαοκτώ- φιλιά και χάδια..

Κι όπως ο έρωτας αξίζει να τον πεις.

Μα τώρα αυτό:

Θα χεις να λες που ήσουνα ο τυχερός να μάθεις
των λέξεων το μαράζι-
κι ας σε κατάφαγε.

Αυτό που ήθελες
εν τέλει έγινε.

Λερώσου τώρα μες την σκόνη
του σύμπαντος.

Ο ένας που ήσουν ήταν πολλοί.

Ευτυχώς που σου δόθηκε αυτή η φωνή ν’ αντέξει
ακόμα
κι όταν δεν θα είσαι πια εν ζωή-
μα ούτε κι εν θανάτω…

51

51.


Εκείνο που είναι τα πράγματα-όταν πάψεις την σημασία τους
μέσα σου- παύουν να είναι τα πράγματα.

Θα σου ζητήσουν να είσαι ο εαυτός που θέλουν οι άλλοι.

Αδούλωτο αγαθό! Μέσα μου
αναχαράζει η μέρα
με τα δώρα της

Μαθαίνω απαρχής σαν μία αλφαβήτα ιερογλυφικών την θάλασσα..

Ο θεός
είναι σπουδαία θεός- ο άνεμος
σπουδαία ποιήσας..

Το χέρι
που ζωγραφίζει λόγια μες το τίποτα
σπουδαίο χέρι.

Κι εγώ
μετρώ από τα άστρα που υπάρχουνε
τραγούδια,
μαθηματικά..

ΚΗΡΥΚΑΣ..

ΚΗΡΥΚΑΣ..

Παρατείνω την γιορτή του αισιόδοξου πνεύματος
Μέσα μου..

Αισθάνομαι
Από ατόφιο στοχασμό
πλασμένος.

Δυσπιστώ.
Βυθίζομαι
Ψηλά
Σε ένα φλέγον ποίημα-

Μέσα στην επικράτεια της γλώσσας..

Αιρετικός με το εκρηκτικό οξυγόνο μου
Των λέξεων..

Το θέατρο των ιδεών, το θέατρο του κόσμου
Μια αίθουσα μυαλού που δεν φωτίζεται
Όσο αν θέλεις την ανοίγεις.

Αναγκαστικά ο ίδιος είσαι που δεν σε γνωρίζεις καν:
Αλλοτριωμένος, όρος της κρίσης.

Φρενάρει γύρω σου με αυταπάτες η εποχή..

Οι πολιτικές αγκύλες χωρούν
Χιλιάδες υποσχέσεις
Φρούδες.

Παραμυθένια κατασκευάσματα που μεταπλάθουν
Την πραγματικότητα
Kαι βγάζουν
Κενό σωτήριο λόγο
Όπως
Μια εικόνα του εαυτού που θα πέσει..

Να πεις ότι σωπαίνοντας πράττεις σοφά;- Όχι…

Πρέπει να επισκέπτεσαι τον φαινόμενο κόσμο όχι
Σαν ποιητής του γλαυκού- όχι

Αλλά σαν ο ζητώντας την υγεία των αντιδράσεων

Αγωνία όταν κοιμάσαι και όταν ξυπνάς-
Ρολόι που μετράει τις ανάσες σου..

Έτσι βασανισμένα ζει ο μέσα σου
Κήρυκας
Του ευαγγελικού πεπραγμένου..

ΞΥΠΝΩ ΜΕΣ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΡΩΙ...

ΞΥΠΝΩ ΜΕΣ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΡΩΙ…

Αφράτη ύλη
του πόθου, μυστηριακό πρωί
που σου μίλησα σαν να ήσουν ο άγγελος που ήρθε
με μία μουσική φλογέρας να με συνεπάρει..

Αυτό το μπαλάντσο μέσα στον άνεμο των σκληρών σύμφωνων που κάνουν
την γλώσσα φωτιά, ακραγγίζοντας
την νεανική της ικμάδα, φουρκίζοντας το βάθος της, το όλο
νοήματα σώμα της, που έρχεται
από του Ομήρου νησιά και ως τις μέρες μας
όλο και ένα ήμαρ ξαφνικό μες την ημέρα που θα διανύσουμε επιβιώνει..

Και συ
που είσαι στο τώρα μου σαν αέρι απαλό που σκουντά
τις φλύαρες νεραντζιές
που και μες την πόλη ανάβουνε κάνοντας
τον αέρα λιγοθυμικό, αναταράζοντας
της όσφρησης τον κύνα..

Ξυπνώ μες το λευκό πρωί ,πριν αρχίσει
η μέρα να απλώνει την μπουγάδα της:
ασπρόρουχα πουλιά μες το γαλάζιο..

Και μου είναι οικείο το όνομα
«ύδωρ» όπως κι η θάλαττα το ανεβάζει
μέσα στο διάβα των αιώνων, τρεις
φορές ψηλότερα κι από τους συμπολεμιστές του Ξενοφώντα..

Η ώρα οκτώ
καμώνεται το τίποτα κάτι πως είναι..

Βάλνομαι να κοιτώ και να το ψάχνω, ψαύοντας
την υφή του και το νυσταγμένο ακόμη δώρο μου..

ΚΑΤΑΓΡΑΦΩ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ..

ΚΑΤΑΓΡΑΦΩ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ..

Αυτές οι μπαλαρίνες των νεφών, υπόλευκες, χορεύοντας
σπρωγμένες από τον μεστό αέρα,
γυρίζουν αέναα μες το μυαλό μου όπως
στων αγγέλων το μυαλό αρχίζοντας
να παίρνουν χρώμα τώρα που του απογέματος η ευρεία συνείδηση ζητά να απεικονιστεί
στα ποιήματα
που μέσα στις σελίδες μου έρχονται-

Και των άλλων μουσικών οι νότες που γράφουν γαλανά πουλιά
που έφεραν την άνοιξη για τα καλά όταν οι εμπνεύσεις
του δειλινού ανάψανε
κεράκια μες τα μανουάλια των ανέμων.

Δεν κατανοώ τίποτα από θάνατο -κι ας κατατρύχομαι
από μανίες πουλιών που ανοίγουν
στην μέρα τους διθυράμβους δοξαστικούς
για τις ηλιόφιλες νεράιδες-

Έχω κρατήσει μέσα μου τα παραδείσια δώρα
και την πρώτη αθωότητα του κόσμου-

Χαρές μιας άλλης ηδονής γεμίζουνε τις τσέπες της ευαισθησίας μου
με άφθονο χρυσάφι

Και καταγράφω αυτά τα αισθήματα που οι πρωτόπλαστοι ευτύχισαν
να έχουν..

Έλα αλήτη ο μέσα μου, έλα επαίτη
φέρε το σκίρτημα που έχεις φέρε
το δώρο του ανυποψίαστου που δεν φαντάστηκε ποτέ
ωραίος που είναι ο κόσμος-

Κι άσε να σε αγγίξει αυτός ο άνεμος που συνεπήρε
τις λέξεις σου πριν γίνουν επεισόδιο φωτιάς
μέσα στην επικράτεια της γλώσσας..

12.4.2009 Ρόδος..

ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ..

ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ..

Καθαρογραμμένα χρωματιστά τοπία, πορφύρες
του δειλινού
που γράφεται μες τα κατάστιχα της μέρας
που σβήνεται σιγά σιγά κυριαρχώντας
ο αυτοκρατορικός Απρίλιος.

Το πλοίο ταξιδεύοντας στην άγονη γραμμή.

Εγώ που μάντρωσα όλες τις σκέψεις αίγες και εσύ
που λες ζωγράφισες σαν από μέσα σου μία αρχαία θλίψη-

απομακρύνθηκες προς την πατρίδα έκπτωτων αγγέλων.

Τι θα έχω κάποτε που θα είμαι ο άγνωστος των αγνώστων και πάλι
θα κατατρύχομαι από βασανιστήριες λέξεις,, φρουρός
μιας χρυσής κιβωτού;

Μητέρας των γλωσσών.. συνταιριαγμένες παρηχήσεις,
φωνήεντα ξάφνου όπως τα παίζει πιο χαρμόσυνα ο μουσικός
ειρμός που κάνει τα τσαλίμια του μες τα νοήματα της πρώτης
του Θεού Σοφίας-

Των ανθρώπων το κράτος ιδρύεται δειλά δειλά..
Μία ναυαγισμένη ύστερα Ατλαντίδα.

Όσο περνούν τα χρόνια πιο άτολμα καταλαβαίνω
μέσα μου να εγγράφεται ο θεός-

Οι ευθείες του
αποκαλύψεις
γύρω μου τεθλασμένα μεταφράζονται..

Δεν είμαι παρά ο λίθος
ο υπομονετικός
που πληρούται με ήλιο
μέσα στην έρημο μιας αγωνίας.

Ας αφεθώ για να κυριαρχήσει πάνω μου ο λόγος..
Ας αφεθείς για να κυριαρχήσει πάνω σου η ζωή..
Σε άγγιξα από το μέρος της ελπίδας..
Με άγγιξες από το μέρος που μπορείς..

13.4.2009 ..Ρόδος..

ΤΟΛΜΩ..

ΤΟΛΜΩ..

Το έξω χάος διορθώνεται με την μέσα τάξη
Όπως σβήνεις το φως το βράδυ και είσαι
Ήσυχος ότι γίναν όλα όπως τα ήθελες.

Ο ρυθμός σου –της νίκης ρυθμός..

Τρύπιος εγωισμός του καλικάντζαρου ανθρώπου
Που αψηφά τις αισθήσεις του, δεν ξέρει
Ν’ αγρυπνά πιο ψηλά μες την πανταχού ηδονή..

Α, Επίκουρε!
Μνημονεύω από το φως των λόγων σου το ένα σημάδι
Που αν το κρατάς και θαρρώ δικαιώνεται
Γενναία ο κόσμος.

Και της μουσικής το ύψος σαν ένα
Σκαλοπάτι που ανεβαίνεις ψηλότερα
Μες τους ιδεατούς ουρανούς..

Έχω φυλάξει μέσα μου εικόνα αχειροποίητη Μαντόνα μία
Που μες τον ύπνο μου γυρνά και συγυρίζει
Σωστά τις σκέψεις..

Κι από την παιδική μου ηλικία που με το ποδήλατο
Γύριζα μέσα στων ανέμων τα χωράφια
Με το κοντό παντελονάκι και γδαρσίματα
Παντού αλλά όμως όχι της ψυχής..

Αυτά θέλω δεν θέλω είναι οι περιουσίες μου..
Τ’ άλλα τι να τα κάνω;

Με το λευκό πουκαμισάκι μπόμπιρας
Τολμώ να κάνω ποίημα το για άλλους μέσα τους
κατεστραμμένο..

ΤΩΡΑ..

ΤΩΡΑ…

Να μιλάς εσύ με την τιποτένια σου εξουσία
Σεμνός ρήτορας που ομιλεί σε μια ακατάληπτη γλώσσα
Την ώρα που οι άλλες
Εξουσίες είναι σφηκοφωλιά
Αδίσταχτων τσαρλατάνων..

Πάρε το μήνυμα! Καταρρίπτονται οι μύθοι..
Τερτίπια που αφήνουν πιο εκτεθειμένο τ’ όνειρό σου
Να μην μπορεί να πάει στο μέλλον..

Πού είσαι εσύ;
Συνδικαλίζεται η επιθυμία σου
Γίνεται δόκανο που θα σε πιάσει..

Αλλάζει ο κόσμος- ακολούθησε
Η γλώσσα σκληραίνει- μάθε
Ο έρωτας δυσκολεύει- υπεράσπισε

Είσαι σαν κωδικός που ξεκλειδώνει το αύριο

Το χάος πλούσια σου χάρισαν- δίκασε..

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ...

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ…

Παίρνοντας όλες πια τις πιθανότητες
και λογαριάζοντας ότι μπορεί να είναι φως το αίμα
σας λέω ότι μπορεί κι εγώ να λέω ψέματα
κρατώντας βάρος που δεν είναι αλήθεια βάρος.

Γιατί έχω αφήσει να με κάνει
η ζωή υποχείριό της

Ενδίδω σ’ όλα, έχω
ένα φεγγάρι σαν βουνό που σ’ άλλες
πιο μακρινές μου εποχές ‘πο κάτω του
θρησκείες κρυφές θα οργάνωναν οι μύστες.

Και προπαντός εκείνο το οξύ
των λέξεων -σαν λεμονιού
που σκάζει το μπαλόνι
των παιδιών- κι ανυποψίαστα
είναι πιο δυνατό κι από το άρωμά του.

Λοιπόν, είμαι ονειροπόλος
που δεν φαντάζεστε!.

Μισός άνθρωπός και μισός
αέρας-
περνώ μες απ’ τις συλλαβές των λέξεων
αποσχηματισμένος.

Και μου είναι
οικείο το αίνιγμα
της νύχτας, γλαυκός
ο θόλος
που οι νεράιδες των παραμυθιών εκεί αρχίζουνε
να γίνονται σαν ευδιάκριτες λιγάκι.

Τώρα, τα απογέματα, πριν ‘ρθει το σούρουπο
πιάνω μαζεύω τις παρομοιώσεις μου
όπως πουλιά που κάνουνε τα άξαφνα εκείνα σμήνη

Και γράφω
πιο απλά που θα γινόταν να σας πω
ότι το φως εντός μας φτιάχνει τις ραγισματιές
της αθωότητας-

φτάνει να αλήθεια ξέρεις…

ΧΑΡΑΞΕΣ ΤΡΗΝ ΜΕΡΑ...

ΧΑΡΑΞΕΣ ΤΗΝ ΜΕΡΑ…

Χάραξες την μέρα κι έσταξε αίμα..
Ο συνθηματικός ήλιος
Καλά ξεκλείδωσε, πρωί, ουράνιες πόρτες..
Η πολιτεία στο άγχος βύθισε.

Ένα παιδί μαζεύει βιαστικό τα όνειρά του
Για να τα χώσει μες την τσάντα του σχολείου.
Η μάνα του καλά δασκαλεμένη
Πλένει τα ασπρόρουχα και τα απλώνει στις ταράτσες
Όπου φυσά ένας άνεμος μαέστρος.
Η ζωή συνεχίζει τον δρόμο της-
Γλυκιά, πικρή, ωραία..

Δεν έχουν σημασία τα πουλιά που λένε
Ένα τραγούδι απλό μέσα στο χάραμα.
Η χαρά τους
Θα ερμηνευτεί σε άλλους ουρανούς.

Εσύ φροντίζεις να μην λείπει τίποτα από τα πράγματα του κόσμου.
Με λέξεις είσαι ο αιρετικός των εντυπώσεων.
Χαλάς, ώ ναι χαλάς την εύθραυστη ισορροπία των νοημάτων
Κι αφήνεις ένα ίζημα ποιήματος μες την βαριά ψυχή-
Για να το καταλάβουν οι μοναχικοί της νύχτας σου συνοδοιπόροι..

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ..

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ..

Ζωγραφίζοντας τώρα τοπία που ευθυγραμμίζονται με την συνείδηση
και κάνει πολλή ζέστη, είναι σχεδόν
μαρτύριο το φως
όπως πιέζει για να αποχτήσουνε εγωισμό
θερμοκρασίας τα πράγματα..

Ο Ιούνιος δεσπόζει με τα χρυσοφόρα του αποκτήματα:
είναι κρουνός που υπόσχεται να μην στερέψει,
είναι η επωδός κάποιας ευκολοδιάβαστης
άνοιξης που τεντώνεται να φτάσει του καλοκαιριού το δώμα.

Ο βαθύς ύπνος μετά από την κούραση,
η τσουγκράνα του κήπου που άχρηστα
πεσμένα φύλλα συμμαζεύει,
ο καφές στην ώρα εφτά του απογέματος
όπως θα κουβεντιάζεις και θα ξεδιπλώνεται σαν σχήμα
μες την φλούδα ενός δέντρου ο λόγος.

Τόσες οι αρωματικές απόψεις γύρω σου που αναιρούν
τα σύνορα τα γύρω σου-

εσύ που ψάχνεις πιο βαθιά να δεις
κι από των λουλουδιών τον στολισμένο ορίζοντα..

ΑΝΑΣΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ..

ΑΝΑΣΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ..

Ξυπνώντας το τσέλο των ανέμων
θα είσαι μέσα στον αθόρυβο ήλιο θάλασσα, εγνωσμένη μουσική!

Λόγια ήταν τα λόγια κι έτσι λόγια μόνο λόγια έμειναν..
Είναι μωσαϊκό ονείρων κι ιδεών αυτός ο τόπος..

Ένα μακρινό τραγούδι ανέμου σχεδόν φεγγαρένιο
που ακολουθεί την ορεινή έξαρση των πόθων, την τεντωμένη χορδή
του τόξου και της λύρας..

Ανάσα της ζωής μου, πεταλούδα
από τις αποστάσεις ήρθα του μυαλού σου..

Εγώ εκείνος που ζητάς κι εγώ που δεν σου πρέπει-
Εγώ που θα ποθείς κρυφά κι εγώ που δεν θα μ’ έχεις..

Έλα μες τα νυχτερινά μισόφωτα να σ’ αγκαλιάσω
κάτω από την υποψιασμένη άνοιξη
που χύνεται κρουνός και αναβλύζει
πολύτροπη η ζωή…

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ..

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ..

Δανείζονται άνεμο τα χελιδόνια- οι ουρές τους
Ψαλιδίζουν γοργά το μαγεμένο απόγεμα.

Αλουμίνια αστράφτουν πλάι σε καλογυαλισμένους υαλοπίνακες..

Προσόψεις γραφείων, διαμερισμάτων, εταιρειών
Που υποθηκεύουν το μέλλον κομίζοντας
Βέβαιη θλίψη.

Φαντασμαγορία του τίποτα, που έλεγε ο ποιητής..

Θρησκείες εξαπλώνονται εμφύλια πολεμώντας-

Θρησκείες της σπάθης, αήττητες
Μες τους αιώνες.

Ο νόμος του ισχυρού επάνω στο σαρκίο του υποταγμένου.

Ερμαφρόδιτες ιδέες γονιμοποιούνται αφύσικα για να είναι
Χάος του χάους η εποχή.

Πολιτικάντηδες βαφτίζουν την ανάγκη μας φιλοτιμία.

Μας πείθουν για τον δρόμο τον μοναδικό.

Όλα άχρηστη υποτέλεια, ρίζα του αναληθούς.

Και μείς νομίζουμε πως μας αξίζουν κιόλας..

ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΛΞΙΟΠΗΣ..

ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΛΞΙΟΠΗΣ…

Όψη του θήτα, σαν
Θελξιόπης γυναικείο όνομα.
Ομηρικό. Κι ανάλυσέ το:
Θελκτικό κάτι κι από μυρωδιά
Λουΐζας αν την τρίψεις στ’ ακροδάχτυλα.
Και όπ-μα, όμμα, μάτι του βοριά
Πάνω απ’ την θάλασσα των μπλε παράθυρων
Που ανοίγουν να κοιτάξουμε ευτυχισμένα.
Γιαγιάς της Λέσβου μιας μαμής
Βαφειό Λεπέτυμνου. Ράχτα
Κι ελιές. Μποστάνια

Της θεία Σταυρίτσας, θεία Λένης:
Κόρες αιολικές. Δώθε κρατάει η σκούφια μου
Κι εκείθε: Ιωνίας διωγμών ανθρώπων
Άστεα. Διηγήσεις
Μάνας της μάνας μου για το ‘22
Αδέρφι του παππού που χάθηκε για πάντα
Αίματος φόρος της φυλής
Ξεριζωμός πικρός. Μοίρα;

Αν κρατάω κάτι από μνήμες παιδικές
Έναν παππού που μπόλιαζε τα δέντρα.
Σίγουρος. Αυτή ήταν η φτιαξιά του.
Αγάπαγε τις λεμονίτσες και τα τριαντάφυλλα.
Μου ‘μαθε μια κηπευτική ολόχυμων ονείρων.
Κάπνιζε, κάπνιζε ολοένα. Σαν
Να ‘θελε να μην ξεχάσει εκείνον τον καπνό που έπνιξε
Την προσφυγιά του. Πονούσε.
Πονούσε πάντα.

Και ένα χωριό λιγάκι πάνω από την Μήθυμνα
Σαν άλλης εποχής ναυαγισμένο μου κονάκι. Ήλιος
Και χρόνος σύμμαχοι.. Με το χέρι
Πρωτόκοψα απίδια, σύκα. Άκουσα τα νερά.
Βρήκα τον πλάτανο ασπίδα για τον ήλιο του μεσημεριού
Είδα την ποίηση
Ζωντανή- σαν να ‘πιανε ένας σπόρος
Μέσα μου.
Κούρνιασα μες την φύση σαν να μ’ άγγιξε
Μ’ ένα ραβδάκι μαγικό νεράιδα…

26.7.2007

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ..

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ..

Ξέρω ότι θα φύγεις κάποτε
σαν για να πας από εμένα πιο κοντά σε μένα

Και αυτό με φοβίζει γιατί
δεν μπορώ να ερμηνεύσω τον δρόμο
αυτόν
του αισθήματος
που δεν ξεγίνεται ποτέ αλλά είναι
δρόμος καρδιάς..

Σε κοιτάζω λοιπόν τις νύχτες, εκεί
που των άστρων το φως σου αγγίζει
το πρόσωπο
και
μπορώ να ξεφλουδίσω τις λέξεις
σαν φρούτα ζουμερά να σε πω-
που είσαι
κάτι από φωτιά μέσα στο ήσυχο βράδυ μου.

Ανεβαίνεις γυμνή
μέσα στα σύννεφα όνειρα

Όπως σε ξέρω εγώ κάποια ώρα
που από τον έρωτα το πρόσωπό σου
λαμπρύνεται
και κάνει
μ’ ανταύγειες του αισθήματος
να κλείσει η νύχτα τον κύκλο της..

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ..

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ..

Αυτές οι θεϊκές ώρες που υπήρξαμε
σοφοί ξέροντας ότι δεν ξέρουμε τίποτα

Και οι άλλες με το αίνιγμά τους λυμένο, καπνός
ενός καραβιού που βλέπαμε από ψηλά ν’ απομακρύνεται
μες το βαθύ απόγεμα.

Τα τοπία της ψυχής μας θυμίζουν με θλίψη
-όπως εγγράφονται μέσα στις έπειτα σελίδες -
ουρανούς ραντισμένους με σύννεφο
ψιλό που το αραιώνουν οι άνεμοι
και η μουσική των αγγέλων.

Όπως πέφτουν τα βράδια και αρχίζει η σιωπή

τα λόγια είναι περίσσευμα του περιττού- και νιώθεις
πως δεν είναι ούτε ένας θεός πιο κατανοητός
από μία που τρεμοσβήνει τώρα λάμπα.

Κι εσύ που ζητάς από τις αυταπάτες σου να στήσεις ένα
βασίλειο του Τίποτα, ποιός ξέρει
πού θ’ αγκυροβολήσεις κάποτε-

Όταν οι αξίες σου θα είναι αναίτια σπαταλημένες
ανάμεσα στους ανθρώπους που θησαυρίζουν σκληρά!

Η ΛΙΜΝΗ..

Η ΛΙΜΝΗ..

Καθώς η ώρα σκίζει στα δυο την μέρα κάτι στριγκιές
φωνές από αγριοπερίστερα που εμφυλιονικούν για ένα ψιχίο
ασήμαντο όσο κι ο έπειτα θάνατος..

Τέτοια ώρα πάντοτε το Μηδέν ορίζει το Ένα
και το φως αθροίζει τις αξίες του μέσα σ’ ένα
κρανίο που του φύγανε οι επιθυμίες..

Ένα τρίκλισμα στο βήμα, ένα κομμένο
κλαδί ευκαλύπτου και κάτι
ευφραντικό θα μυρίσει..

Μια νοητή
ευθεία
που κατορθώνει η ψυχή ώσμε
τα ύψιστα ουράνια..

Και η λίμνη που είναι σκέψη
καθαρή απλωμένη μπροστά μας- όπως
μια δοκιμή να μας αγγίξει
το Απίστευτο..

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ..

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

Τώρα πια δεν ψάχνω άλλο μες την νύχτα·
οι νυχτερίδες ήπιανε όλο το αίμα των ονείρων μου.
Βαφτίζω με το φεγγαρίσιο
νερό το πιο μικρό πουλί
που ακόμα
μου παραστέκεται
να φτιάχνω περιδέραια με λέξεις και άστρα!

Αυτό είν’ ένα ευαγγέλιο που δεν θα το διαβάσει ο καθένας

Ευαγγέλιο της καρδιάς και έτσι που ξεχάσαμε να αγαπάμε
μόνο το κορμί βασιλεύει, μόνο ακούγεται
η ίδια μουσική της μιας ημέρας που μετά
θα αγνοήσουν όλοι οι αιώνες.

Τώρα να τα λυπηθείτε όλα: και τους χρόνους
που θα ξοδέψουμε να κοιταχτούμε
καχύποπτοι για μία αθωότητα που δεν αποδεικνύεται..
Και την μέρα
που θα φύγει με ήχο σκαιό, να πέσει
μες την βαριά νύχτα του δύσκολου Έσπερου!

Μου περίσσεψαν τα σύμβολα και μ’ αυτά πάλι έρχομαι και πάλι κάνω
θεούς ειδωλολατρικούς.

Όπως ποτέ μου να μην έβαλα μυαλό, να μην
απαρνήθηκα εκείνο που από θυσία
στον ήλιο μέσα είναι ανάγνωση ευσέβειας
επάνω στον αρχαίο βωμό.

Σιτίζομαι με λίθους, τρώω
του αυγού το τσόφλι-
Όπως ο παλιός μου καπετάνιος
που ασκητική με γέμισε.

Αυτό δεν είναι η πνοή του ήλιου, είναι η σιωπή
των θυμάτων
που ομονοούν να πάνε αγνότερα μες την θυσία-
Σαν εθελούσια να του παραδίδεις σάρκα
κάθε θεού!

Και η νοητή αλήθεια που περιέχει ψυχές, όλο ψυχές και ένα αεράκι
που βασανίζει την απόφαση…
Τινάζει τώρα της φθοράς ετούτο το πασπάλισμα της τύρφης
που σου δηλώνει την οξείδωση κοντά!

Δεν ξέρω αν δικαιούμαι τόση αποκάλυψη! Βλέπω
νοήματα κρυφά, ουσίες
της ψυχής που αποκρυπτογραφεί του βίου
της μουσικής την ξαφνική κορώνα.

Σε έκπληξη γυρίζουν όλα, σε γνώση
προσευχής. Χάνεσαι
μέσα στον λαβύρινθο της σιωπής σου-
Αέρινος κι υποταγμένος πρίγκιπας. Φυλάς
του Άδη τα παλιά λημέρια·
μαθαίνεις απ’ τον θάνατο.

Τι μου στοιχίζει σε ανάσα αυτό το να υπάρχω
με όνειρα ανεκπλήρωτα; Δίνω
καρδιά να επιβιώνω μέσα στις αγρύπνιες μου…
Περπατώ μέσα τους και ξέρω ότι είναι
ρυθμός της αγωνίας δύσκολος.

Εκεί όπου τελούνται οι μεγάλες σιωπές
είναι ο πραγματικός Οίκος της νύχτας
που σαλεύει με τα πολυάριθμα άστρα του, χωρίς
ήχο ευλαβικού προσκυνητή
που ψάχνεται συνέχεια
για τα μέσα του βάθη!

Όμως τα σπίτια είναι εδώ και συλλαβίζουν
περισσότερο τον άνεμο απ’ το φεγγάρι.
Πολλά σπίτια, πολλοί άνθρωποι, με καθρέφτες
που δεν μας γνωρίζουν που και πάλι μιλάμε
ακαταλαβίστικα μέσα στην μοναξιά!

13.5.2008

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ..

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ..

Βράδυ Αυγούστου -στην βεράντα- τα είδες όλα:
μοναξιές και θόρυβο του κόσμου,
ταξίδια του μυαλού όταν ο άνθρωπος
είναι θανατηφόρος.

Τώρα ρίξε όσο θες τα ζάρια, τύχη δεν υπάρχει

κι αν είναι να τα ξαναγράψεις όλα, σαν ένα δικό σου
προσευχητάρι ,
θα σε κάψει πάλι ο καιρός..

Δεν χώρεσα αλλού παρά μονάχα σε όνειρα,
σε Ελλάδες παλιές και λησμονημένες,
μανιώδης των λέξεων με τον απ’ Ομήρου ήχο
σαν οι ραψωδίες των αιολικών ανέμων να με συνεπήραν..

Κάνω τις προσευχές μου σιωπηλά , κανείς δεν ξέρει
πόσο φυλάκισα την λεβεντιά του πόθου να γνωρίσω
θρησκείες πιο βαθιές κι από τα εικονίσματα
που τυραννίστηκα σαν σε βαθιά νερά..

Τώρα μονάζω μέσα στις ερήμους των λεξιλογίων
που όποιος δεν τις ξέρει τις νομίζει για πολυπληθείς·

κλείνουν τα σύνορα ολοένα, ο κύκλος
στενεύει και σε λίγο θα φανεί ο θεός!

2.9.2007

ΝΑΟΥ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ..

ΝΑΟΥ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ.

Ήχος του ξαφνιασμένου που αλαφροπέταξε περιστεριού
μέσα στην λίθινη δομή του διακονικού,
και μετά σιωπή,
και ο ναός αλλάζει σχήμα,
στρέφεται πίσω και αρχίζουν κίονες να ξεφυτρώνουνε παντού,
ολόγυρα·
πάλι αναφαίνει ο θεός
και οι ιέρειές του
με το μπλαβί τους φόρεμα της θλίψης
μαγεύουν το εύπλαστο απόγεμα.

Τούτος ένας μικρός Κεράτιος..

Θα περάσουν ποντοπόρα πλοία που με τα λαγήνια τους
από την Κόρινθο θα φέρουν μια ανάνηψη
του αισθήματος
στην μακρινή ετούτη Μικρασία!
(μυρίζει η παλιά πατρίδα αλλιώς!)
Κι η μυροβόλος
άνοιξη, ανασταίνει τα δέντρα
βαθιά της κρύβοντας τον Άδωνη, με τα ωραία
έκπληκτα μάτια της αγέρωχης νιότης !
Θεωρία της αρχέγονης πίστης!

Των Αιγαίων υδάτων η αέναη κύλιση
σαν ζωή ανεξάντλητη, μυστηριακή
που σπάει την βωμολόχα παρουσία του άξεστου ξένου..

Ελλάδα του σαρκωμένου μύθου!
Προστατευμένη ενός δωδεκάθεου του Ολύμπου!
Με μία Αθηνά σύμβολο της σοφίας που γέμει
με τον δοξαστικό της τον διθύραμβο τα ουράνια..

Τούτο το θέατρο της φλογοβόλας αλήθειας,
αφήνει την φιλοσοφία του ανοιχτού μυαλού να λάμπει
επάνω απ’ όλους τους αιώνες!

2.9.2007

ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ;..

ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ;..

Μια θρυμματισμένη πραγματικότητα ανυπάκουη στις διαθέσεις των ονείρων μου

μ’ ακολουθεί..

Οι μέρες γεμίζουν έναν παράξενο άνεμο
Που δεν φτάνει πουθενά

Είναι συνέχως σ’ ένα σημείο μηδέν.

Όλα γυρίζουν

Σαν σκέψεις λυπημένες σε μια δίνη που σε παρασύρει σε μια πιο νωχελική
Μοναξιάς νύχτα..

Θα φτάσει άραγε αυτό το φως την ευκρίνεια που θέλεις;

Θα αρκεί ο θεός;

Πάντα με έλλειμμα καρδιάς θα ζουν οι άνθρωποι..

Να ξέρεις φιλοσοφώντας λευκά να γίνεσαι ξάφνου πολύχρωμος..

Έστω και αν ποτέ δεν σε καταλαβαίνουν..

Τώρα
Που οι λέξεις καβαλικεύουν άλλα νοήματα και πολυσήμαντες
Μπαίνουν μέσα σε ένα ποίημα που τρυπάει από παντού
Η μοναξιά

Να χάσει βάρος ελπίδας..

23।3।2009 Κομοτηνή.

ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ..

ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ..

Με επιθέσεις φιλιών και άμυνες
γλυκιάς ματιάς ζει
μια αποθέωση αυτήν την νύχτα ο έρωτας.

Δέντρα της παραλίας, ψηλές
ανθισμένες ιτιές, λιγάκι πριν γυρίζοντας
το μάτι ανταμώνει
μια παράξενη θάλασσα.
Ασήμι φώτα στα νερά.

Και ο ήλιος αυτοκρατορικός,
δέσποτας, δραγουμάνος
του απόκρυφου, επαναστατικού γύρω νοήματος-
το άλλο πρωί…

Τι έχει να κάνει το καλοκαίρι με την ξαναμμένη σάρκα;
Με τον πόθο που γίνεται σαν φαλλός σηκωμένος που μπορεί
να τρυπήσει το στερέωμα ακόμα;..

Καυλωμένο κουνούπι της νύχτας, επίμονο
να φάει το σύμπαν του αίματος..

Ατίθαση χλόη φιλοσοφική-
όπως η κόμη η ατίθαση του Αϊνστάιν

Έτοιμα για ταξίδι τα ωραία ιστιοφόρα της νύχτας

Μ’ έναν καπετάνιο άνεμο και πλήρωμα άστρα ..

Σε ήξερα όσο με ήξερες.. Τόσο γλυκά-
δίχως έκπτωση ψυχής, τόσο ερωτευμένος
τώρα που το σημείο που είμαι είναι η αρχή
ενός κύκλου που σπουδαιώνει σε ύψος τον έρωτα..

ΕΡΩΤΑΣ..

ΕΡΩΤΑΣ..

Το σώμα που φώτιζε σαν φεγγάρι την κάμαρα!

Θυμάμαι τα αμάλαγα στήθη, το σφρίγος
της σάρκας που ευώδιαζε!

Οι μηροί
δύο μεγάλοι λιμενοβραχίονες·

στην κώχη τους
ήταν ένα μικρό λιμάνι εξουσιαστικό…

Άνοιγε την αγκαλιά του σαν άνθος πεινασμένο
να δεχτεί τον αρσενικό εισβολέα..

Ρίγη της ηδονής, σκίρτημα και παλμός της έκστασης-
δευτερόλεπτα του βασιλιά ενστίκτου.

Χάδια και φιλιά και ο έρωτας
πυροδοτεί μπαρούτι της εφηβικής μου ηλικίας..

Φαίνεται η κουρτίνα που τραβιέται
να βλέπω πια τον κόσμο αλλιώτικο…

1984

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ..

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ..

Η νύχτα σε ξέρει στην κάθε λέξη και σ’ αγγίζει
από το μέρος όπου δεν κοιμάσαι·
που ανοίγεις τρύπες στο γυμνό της κορμί, αφήνοντας
τα ίχνη σου κλέφτη,
του κάθε νοήματος,
της ζωής..

Από τα παιδικά χρόνια ακόμη μ’ ακολουθούν
σκανταλιές του ατίθασου
παιδιού που σαν μικρό κατσίκι
σκαρφαλώνει
προς τα δύσβατα όνειρα..
Ξέρω πως μ’ έναν τρόπο αυτά
ορίζουν την ποιητική καταγωγή μου..
Ή τα άλλα που δεν τα ξεδιάλυνα αλλά είναι
ρυθμός που υπαγορεύουν οι ανθισμένες μυγδαλιές
που στέκονται
νυφούλες στον βοριά..
Πόση καρτερία είχα για να μπω μέσα στα κάστρα των λέξεων!
περιηγητής της διαρκέστερης ραψωδίας· και πήρα
μέρος σε κείνον τον ατέλειωτο περίπλου που δεν βγάζει
αλλού από την μια και μόνη αναζήτηση..

Εξάλλου και που φτάνουμε;
Χώρα του τίποτα είναι η ζωή!
Τειρεσία μάντεψε
πόσο τυραννιέμαι να φτάσω
στην Σκύλλα, στην Χάρυβδη.

Μ’ έναν αντίξοο θεό…
7.4.2008 Βουκουρέστι

ΕΤΣΙ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ..

ΕΤΣΙ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ..

Στην πρόσοψη των κτιρίων ο ήλιος αφήνει μια λεβάντα άνοιξης,
μια στοργική θωπεία που ανέρχεται αργά επάνω στους υαλοπίνακες
που σφυρίζουν μ’ αδιάφορες λάμψεις θλίψης..

Καταλαβαίνεις πόσο η ζωή ξοδεύεται
μέσα σε αδυσώπητα ντουβάρια γέρνοντας
η πλάστιγγά της προς του άδικου μεριά..

Έτσι ζει ο άνθρωπος…
Ροκανίζοντας τον ατέρμονα χρόνο
ή
πιστεύοντας ιδέες που εξέχουν πάν’ απ’ το κεφάλι του..
Κερασφόρος ατέλεια!

Όμως ο ήλιος, απ’ αιώνων θρησκεία
πάντα εκεί
ζεσταίνει μιαν αγάπη πανανθρώπινη,
αισυμνήτης
αδιαφορεί για την κάθε έχθρα..

Ετούτα που πιστεύω είναι λόγια του καημού
που ο θυμός δεν ξέρει να έρχεται·

τρώω μένος του χρόνου, τρώω πικρό μου καρπό
κι από θεό που παραστέκεται στα άνθη έχω αρχίσει να καταλαβαίνω..

Πάντως έτσι γερνώ που ενώ σωπαίνω ξέροντας
το μικρό μυστικό της ανεμώνας
μοναξιάς κράτη διέρχομαι πριν δω
την λίμνη που γυαλοκοπά απ’ τ’ αργυρό φεγγάρι..

Και των λέξεων είμαι τότε θηρευτής
όπως ζωγράφος που αγαπά τα χρώματα
μόνο που τα νοήματα δεν έχουνε μια στρογγυλή μεριά
κι αν χερακώσεις κατά λάθος άνεμο
ο κέρβερος πολυσημίας ανελέητα θα σε κατασπαράξει…


5.3.2008

ΑΓΓΕΛΟΣ..

ΑΓΓΕΛΟΣ..

Ελπιδοφόρα άνοιξη με μαργαρίτες
σαν φωτιά
που ομονοούν και συντάσσονται
κάτω απ’ το μουστάκι φεγγάρι των ανέμων

Εϋπλόκαμη χορεύτρια των νερών, νεράιδα
που λικνίζεται
σχεδόν άυλη
κάτω από το δοξαστικό φως

Τα χούγια των πουλιών που είναι κάτι
ακατάληπτο
για κάποιον που δεν ξέρει
ουρανό να διαβάζει

Κι έτσι όπως ανυπεράσπιστος απ’ όλα αποστηθίζω
τις αθωοσύνες μου
ο άγγελος μου είναι βοηθός..

ΕΡΗΜΙΤΗΣ..

ΕΡΗΜΙΤΗΣ..

Καθαρά διαβάζονται μέσα στον ήλιο δέντρα και αγνός
καθαρότερος ο ουρανός.

Τοπία ψυχής που αναρπάζεται από αγγέλους κι άσπρος
απέραντος βυθός
του μυαλού που ασωτεύει..

Τίγρη του αίματος, πόθε

Πώς σε ακούω αψηφώντας από την επιθυμία μου το αγκίστρι της;

Πώς συγκεντρώνω αυτά που μου ξεφεύγουν κιόλας;

Ερημίτης μέσα σε μέγα πλήθος..

ΠΑΣΧΙΖΩ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ..

ΠΑΣΧΙΖΩ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ…

Ο καιρός της απονιάς και οι νύχτες
oι αρχαίες νύχτες μπουκωμένες αστέρια και θλίψη.

Ο αφέντης Απρίλιος σαν ένας νοικοκύρης
που του περίσσεψαν το χαμολούλουδα και με αυτά στολίζει
κάθε γωνιά- και της ψυχής ακόμα.

Με κατασπάραξαν οι λέξεις μέχρι θάνατον

και με ευθεία φωνή
πήρα να χαθώ στα βουνά.

Με αγρίμια μίλησα- μου γίναν φίλοι

Κι απ’ των ανθρώπων το δάσος
μακριά, νύχτες έφυγα.

Πώς να σε βρω άνεμε που λατρεύω;

Γιατί φυσάς μες το μυαλό κι αδειάζει
από περιεχόμενο κακό.

Πώς να σε βρω σκέψη
απολυμαντική, γενναία
από την ηθική των δέντρων
των νερών που κυλάνε- σκέψη
γονιμοποιητική- των ποιημάτων ουσία.

Τώρα έχω ένα λαγήνι με νερό που κάνει
τα όνειρα πιο πιστευτά..

Ραντίζω γύρω μου: διάφανος κόσμος.
Διάφανος..

Κάτω από τον ήλιο
ίδιος θέων δημιούργημα
που ανάμεσα απ’ τους αιώνες
ήρθε σ’ εμένα
που πασχίζω με λέξεις να πω…

ΤΡΟ ΜΗΔΕΝ..

ΤΟ ΜΗΔΕΝ..

Ανάμεσα από αλληλουχίες και συμβάντα
Ένα άνθρωπος συμμετέχει στο δράμα της ζωής…

Τρούλοι κόκκινοι:
Ένα βυζαντινό απεγνωσμένο εγχείρημα
να φτάσει ο άνθρωπος τον γεωμέτρη θεό του..

Στην εποχή μου αφθονούνε οι συμβατικότητες-

Έτσι που το μηδέν είναι σύνορο της αδιάβαστης
σκέψης των λυπημένων..

ΤΟ ΦΩΣ..

ΤΟ ΦΩΣ…

Το φως ανθίζει σαν ένα δέντρο που το βρήκε η άνοιξη..

Μικρά μυστικά ρόδα σαν ολόχυμες ηλιαχτίδες λένε την ρώμη του..

Μια σάλπιγγα εφόδου το φέρνει ψηλά-

Όπου γκρεμίζονται όλα τα σκοτεινά μέσα μας τείχη..

......
Εύκρατη συνείδηση - και προπαντός
εύκρατη αγάπη:
για τα μυστικά της γλώσσας…

Αυτής της γαλανής θρησκείας
που πνέει ούρια
χιλιάδες χρόνια-
και μας ενώνει..

ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ..

ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ..

Σκοτεινές συνουσίες της νύχτας, ρυθμοί
σελήνης που ακούγονται και μέσα στα ρολόγια
που ξεκουρδίζει επίμονα η ματαιότητα..

Μέσα μου, ό,τι είναι να λάμψει, με λόγια
Λέγεται αλλά άλλων αιώνων..

Τίποτα δεν θα χαριστεί, όλα είναι
με αίμα εξαργυρωμένα..

Δεν θα αντέξεις
να δεις το θλιβερό σαρκίο σου να το κατασπαράσσουνε
οι Ύδρες..

Δεν θα αντέξεις
τον ρυθμό της ζωής, τον δρόμο
απ’ την ανάσα στο σκοτεινό
πνεύμα του ολόγυρα θανάτου…

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ..

Προφητεία

Έλα λοιπόν καλοακονισμένο μυαλό να μας τα πεις εσύ-

Ποιός υπακούει και σε ποιόν;

Η ζωή είναι μαγιά που φουσκώνει-

Mια μέρα θα πληθύνει η ποιότητα λέω-

και εγώ θα είμαι πολύ χλόινος τότε, πολύ χωματένιος-

Μέσα σ’ ένα μνήμα βαθύτερο την άνοιξη

θα μ’ ενθουσιάζουνε οι εξάψεις…

1983 Ηράκλειο

ΕΠΑΙΤΗΣ..

ΕΠΑΙΤΗΣ..

Οι θεοί κάποτε θα διεκδικήσουν περισσότερη υποταγή-
αλλά τι μπορεί ο άνθρωπος;

Έχει ένα κορμί να ζει μ’ αυτό και μια θρησκεία
αγωνιώδικων περιπλανήσεων.

Πάει μες τα βαθιά του ενστίκτου..

Σε αγγίζει, σου μιλά, έχει οργανώσει
το μέσα του χάος- είναι
επαίτης

κάτω από τους πιο ωραίους ουρανούς..

ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;...

ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;…

Εσύ που κοιμάσαι κι εγώ που οδηγάω
ένα αμάξι σκέψης που πηγαίνει σ ένα πουθενά..

Γιατί πώς θα μπορεί ο έρωτας αλλιώς να μην περιγράφεται;

Τα χείλια σου ανάβουν μέσα μου τον φάρο του αισθήματος..

Ποιά είσαι εσύ η ανθισμένη κι ακριμάτιστη
σαν μια ελπίδα που διατρανώνει το μεγάλο της
βάθος;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ..

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ…

Λοιπόν, ξέρω να προφυλάσσομαι: Ανάσκελα- σαν να μαθαίνω τ’ άστρα..

Έτσι που βγαίνοντας από το ένα ποίημα μες το άλλο
Εισέρχομαι: γευσιγνώστης
μελωδικού ουρανού..

Συνθέτω ψηφία στεγνά
Σαν λίθους
Που τους απίθωσε η ερημιά σε μία κώχη
Ετούτη του καιρού όπου μοναχικά
Πουλιά μαζεύουνε ασήμαντα ψιχία
Ελπίδας πλάι σε μια παράξενη
θάλασσα.

Κάψα το μεσημέρι.

Κι η μουσική να ακούγεται των λουλουδιών..

Κάτι γεράνια που πεισματικά δεν ξέρουν
Να σωπάσουν λιγάκι

Όπως για να καταγραφούν μέσα σε μία καιροσκοπική
Απρόβλεπτη φωτογραφία..

ΤΟΠΙΟ ΖΩΗΣ..

ΤΟΠΙΟ ΖΩΗΣ..

Πένθιμα, βαριά λουλούδια, νυσταγμένα -η ώρα
εφτά το πρωί
που μες τον δρόμο περπατώ
μιας μουσικής θλιμμένης.

Είμαι ένας άνθρωπος ξεριζωμένων πια επιδιώξεων.

Ξυλέυω ολημερίς- σαν λογοπαίγνιο
μου ακούγεται.

Μα κόβω
μ’ ένα πριόνι ολοένα
του μυαλού.

Αυτά στις μέρες μου. Στις νύχτες
αποταμιεύω φεγγάρι

Και το ραντίζω πάνω σ’ όλα μου
τα γραφτά

Να έχει φως η ελπίδα..

ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ..

ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ..

Ποιητές άλλων καιρών που μετέφρασαν τόσο καλά τον ουρανό που δεν ξέρω
αν θα ανακαλύψω νέα σύμβολα να πω
γι’ αυτό το μεταφυσικό παραμύθι που από παντού
μ’ αγκαλιάζει.

Ό,τι πουλιά ελπίδες είχα- έφυγαν..

Οι σκέψεις μου πάνε…

Τώρα είμαι ένας αδέσποτος σκύλος που αλυχτά
μες τα βράδια της άνοιξης γυρεύοντας
να σας μιλήσει για παράλογα χυμένο αίμα..

ΕΙΔΑ..

ΕΙΔΑ...

Να δείξω ένα άστρο που δεν είναι πιστευτό
(και σαν από θρησκεία άλλη)- Πήρα

την άποψη την πιο πικρή που αν θέλεις
ξεδιπλώνεται μες το μυαλό σου παραπονεμένα-

Όπως και τρέχουν τα νερά κι ακόμα
ο λόγος τους ρήματα θάρρους αναβλύζει..

Κι είδα μέσα στα μέλλοντα:

πόλεις πιο μαύρες που δεν θα μπορούν
οι άνθρωποι με νου να κατοικήσουν.

Και της αλήθειας το οχυρό παρμένο
από της απληστίας τους κακότροπους δέσποτες.

Είδα το δόρυ του Κακού να πέφτει πάνω στο λεπτό κορμάκι της ελπίδας
και να εξισώνονται όλα στην προς τα κάτω
φωλιά του ψεύδους.