ΙΟΥΛΗΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.

Θρησκεία άνεμου σ’ όλα τα χαράματα!

Αυτές οι αυγές λουσμένες ένα φως το ροδαλό, μαγεία!
Κατέβαινα πελώριες σκάλες τ’ ουρανού, στο πλάι μου
Ένας Ιούλιος μ’ εξηνταδυό αγγέλους.

Όλα τόσο απλά!

Ακίνητα που μόλις μάντευες το βάρος τους.
Τον πόθο τους μόλις που μάντευες καθώς
Σταματούσες να τα κοιτάξεις..

Ένας άνθρωπος είναι μία ρυτίδα τ’ ουρανού.
Είμαστε τόσοι πολλοί
Κι όμως ο ουρανός δεν γερνάει-
Ίσως γιατί οι αποθαμένοι είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς·
Οι αποθαμένοι, ρυτίδες που σβήνονται..

Εκεί
Μέσα σε μια τέτοια μέρα
Όλη μετέωρη παν’ από μια μελαγχολία
Γνώρισα τον άνθρωπο που μου είπε:

«Βαρέθηκα ναμαι καλός μονάχα για τους άλλους
Και για τον εαυτό μου κακός,
Χαμογελώντας ολοένα ένα αόριστο χαμόγελο
Για να κρύψω το όχι μου
Αφού τελικά αυτό πιστεύω..»

Έπειτα έφυγε·
Μου φάνηκε δακρυσμένος.

Και μια άλλη κοπέλα που ήμουν στο πλάι της
Έχοντας τους τρόπους της μάνας μου να με συμβουλεύει..

Ίδιο το πρόσωπο, σκιαγμένο από τις έννοιες,
Ίδιο το βλέμμα ψάχνοντας και τι
Βρίσκοντας; Μόνο την λύπη..

Έπινε κοντά μου την ζωή όπως πίνει το μάτι το χρώμα
Ενός λουλουδιού την άνοιξη

Ανόρεχτο ωστόσο, γυρεύοντας να στήσει ένα ΕΓΩ πολεμικό ενάντια στη ζωή
Μήτε δειλιάζοντας όμως μήτε και θαρραλέα.
Να βλέπει μέσα στην ομίχλη του κόσμου.
Μια βραδιά είπε:

«Ζήσαμε σε ημέρες λυπημένες που να τις θυμάσαι σε δικάζουνε
Αφήνοντας ένα χνάρι ψυχής αποτρόπαιης
Και οι άνθρωποι που ‘ζησαν δίπλα μας
Ίδιοι όλοι μες την διάφορη ζωή τους
Καθένας τους βαστάει καλά το μυστικό του,
Θα το πάρει μαζί του, το ξέρεις,
Όσο αν θέλεις του γυρεύεις εξηγήσεις

Σ’ έχει προδομένο!
Γιατί τον έκανες;

1981