Μαγνησία, ελευθερία
επαναστατική της αισθητικής του τοπίου.
Ο Παγασητικός
ζεύει ωραία την ικμάδα της θάλασσας
με το κολπικό τόξο σου.
με το κολπικό τόξο σου.
Ψιχαλίζει.
Στην Νέα Ιωνία είναι
σκυφτή η φωνή κάθε ψιχάλας πάνω στα άγρυπνα δέντρα.
Φορούνε ματογυάλια
οι όρνιθες
στο κοτέτσι του ″ξέφραγο
αμπέλι″ και στραταρίζουν
όλη μέρα ανάμεσα
στα αγριόχορτα και τις καρποφορούσες μυγδαλιές.
Πίνω νερό στο
όνομα μιας χοϊκής Αρετής.
Και το βράδυ
παραμερίζοντας τα κλινοσκεπάσματα μόνο μ’ ένα λαφρύ σεντόνι μένω
να σκέφτομαι όσα η
φιλία μου χάρισε!
Ας μην τελειώσει
ποτέ ο ιδεατός όμορφος κόσμος!
Βόλος 2.6.2013
2 σχόλια:
μακάρι να μην τελειώσει... ωραίο ποίημα... για μια ώραία Μαγνησία!
Πραγματικά μαγευτική είναι Παρασκευή μου!
Δημοσίευση σχολίου