Το σπίτι μες το φως…

                                                 Στον Μιχάλη και την Ευαγγελία!

Της ατασθαλίας του ήλιου ζωντανό παράδειγμα

Λευκό και η τούγια γύρω να τρέχει

Επιφάνεια εκλεπτυσμένη μετέωρη
στον άγουρο αέρα

Ρίχνει τον ίσκιο του επάνω σου το λυγερό κυπαρίσσι

Κι η μυγδαλιά φυλάει τσάγαλα μες το δισάκι της ημέρας.

Ο Μάιος εκπνέει σαν πηγάδι που στερεύει το νερό·

Η ροδιά σου μιλάει·

Στην πίσω αυλή τρανέψανε οι αγάπες μας και τα γαρίφαλα.

Άνοιξε αυτήν την μπαλκονόπορτα κι άσε το μεσημέρι να εισβάλει

Νικητήριο.

Ένα σπουργίτι ανοίγει πύλη στου μυαλού την αισιοδοξία.

Κάτω απ’ την πέργολα το καναρίνι βάφει κίτρινη

Την χαρά μας.

Η γραφή δεν έχει ανάγκη εγωιστικά επίθετα·

Η γραφή αφρίζει όπως στην αυλή αφρίζει το τσιμέντο

Που πύρωσε από την ζέστα και του έριξες νερό

Να βγεις στο τραπεζάκι κάτω από τις λιανοψάθες και να πιείς τον ήσυχο καφέ σου.

Το ποταμάκι της φιλίας τροφοδοτεί

Ένας πληθυντικός χείμαρρος· όταν εκβάλλει

Μες την πραγματικότητα που ζούμε, στο απλουστευμένο δέλτα του, βρίσκεις να ρέουν

Αισθήματα·

Εισχωρούνε στο ποίημα

όπως η βάρκα στο απάνεμο λιμανάκι που σου έδωσε

Φωνή και λόγο και ρίμα..

                                                                    Βόλος 1.6. 2013