όλ’ αυτά που πάσχισα να είχα και να έχω..

Θα επέμβω μες την ερημιά     σαν ενός

αόρατου θεού χέρι

που σιάχνει τις μυρτιές ωδικά να μιλάνε. Θα

κρατήσω την υπόσχεση: ο ένας

που μπόρεσε να περάσει αμόλυντος την θάλασσα

κόβοντας την στα δύο     με το ποιμαντορικό ραβδί του,    ο ένας

αυτός θα πει πώς θα αλλάξει η ειμαρμένη.. Κι ενώ

βιολιά θα παίζουν κείνη την ώρα, πίσω

από τον φορτωμένο κισσό μαντρότοιχο, ο ήλιος

θα αποσαφηνίζει το ευνόητο

και ο κόσμος θα ανακτά πάλι μαγεία
που είχε και που επανέφερε η ποίηση.. Σαν λούστρο

στιλπνό που ενώ γυαλίζει, η χάρη του

δεν είναι κατανοητή παρά

πέρ’ από τις ιδέες, εκεί

που η κάθε λέξη
είναι μια θυσία

στο Ακριβές και στο Πολύτιμο   και όλ’ αυτά

που πάσχισα να είχα και να έχω..