Για τα μάτια σου είναι ο κόσμος μέσα μου τόσο δικαιωμένος.

Το χώμα είναι μια πλάση από πνιχτά φωνήεντα..

Υδαρές γεμίζει ατέρμονες ρίζες

Που κληροδοτούν στο ξημέρωμα, το άπειρο.

Ένα φλάουτο πληροί τις νότες του με λεμονιάς οξύτητα.

Ο ενικός των εντόμων γίνεται ακραιφνώς ο μέγας πληθυντικός.

Το ποίημα είναι ένα αντικλείδι γανωμένο.

Κάποτε

Στον τσίγκο της αυλής

ψιχαλίζει.

Αυτοκρατορική βροχή, ατμοσφαιρική κι επουράνια.

Μελαγχολούνε τότε τα μάτια σου.

Έχουνε την αυθεντική όψη της θάλασσας.

Τα’ αγαπώ, τα’ αγαπώ πόσο Θεέ μου!

Για τα μάτια σου είναι ο κόσμος μέσα μου τόσο δικαιωμένος.

Για να ζητώ να μην υπάρχει για τα λόγια φυλακή..