στην γλυκιά λησμονιά των Αβδήρων.

Δαπάνη ονείρων να σταθεί ο κόσμος στα πόδια του-

Κραταιά ζυγοστάθμιση

ο νους να μην παρεκτραπεί, λεπίδι αδυσώπητο που κόβει

Και αποσυμφορεί το μηδενικό την αξίαν..

Τελετές κάτω από το ζεστό φεγγάρι, ρήματα γαλανά, ευθύβολα, εκμυστηρεύσεις

Και το πρωί μου σώνεται η φωνή

Μες τα κοχύλια που στην Ξάνθη ξέβρασε το κύμα

Αφήνοντας τα στην γλυκιά

Λησμονιά των Αβδήρων.

Άμμος στα πόδια, περπατησιές πλάι στην ήσυχη θάλασσα, γυμνές ώρες

Σπαρμένες χωρίς καμία αρχιτεκτονική σκιά,

κοντά στο παλιό λιμάνι με τις λίγες ψαρόβαρκες

Και τον ήλιο που καίει.

Σ’ ακούω έλασσον μυστικό που τρυπάς όπως του πεύκου η βελόνα την σιγή

Και νανουρίζεις την αγάπη μου όπως ο τζίτζικας το αυτί

Του μεσημεριού που λιγώθηκε

Από μέλι και κάψα..