Έχουν καβούκι οι ψυχολογίες μας- τίποτα δεν ανακαλύπτω

Το απόγευμα δεν σκαμπάζει από σύνεση, το απόγευμα είναι ένα φιδάκι που ανακαλύπτει το έρπειν.

Στον κόσμο του θεάτρου της ζωής οι άνθρωποι φοβούνται και δεν τολμούν ματιές πέρα από τον ασφαλή εγωισμό τους.

Για μια συνήθεια ζούμε όλοι.

Έχουν καβούκι οι ψυχολογίες μας- τίποτα δεν ανακαλύπτω

Νέο και σίγουρο.

Έζησα με φιλίες που ξεθύμαναν

Όπως ξεθύμαναν τα αρώματα

Και των τριαντάφυλλων οι λαγαρές κρύες φωνές.

Τώρα κοιτώ την πόλη που σου μοιάζει.

Στερεώνω το σκοτάδι γύρω μου.

Με βόλεψε η τεντωμένη του φαρδιά σκιά.

Θα ζήσω μ’ ένα ποίημα και μ’ ένα ποτήρι

Νερό που μέσα του θα μου φανερωθεί η ουσία

Η αρχέγονη της ύπαρξης..