Κοίτα που έγινε κι η ποίηση σκληρή

Ένα φιλί γυμνό, υπεραξία φορτισμένη

        και μια λύπη παράξενη- όχι από κείνες

        που προφητεύουν τα ωροσκόπια,

        μια λύπη μουντή

που εσωτερικά σκαρφαλώνει- σφυγμομετρείς

πάντα και βγαίνει
ως κι ο ρυθμός και της αναπνοής σου λάθος.

         Αντιπαρέρχομαι της μοναξιάς τις πραγματικότητες

τα λόγια των ειδήσεων που ο εκφωνητής για ν' απαγγείλει
το αίσχος του, προκαταβολικά επωλήθη
με πλήρη συνείδηση

    Η κυρά-Σωτηρία
    μόνο κατά τ’ όνομα εργάζεται

    όλες άνεργες οι ελπίδες

κακοφορμίζει η κοινωνία ιδιωτεύοντας φαιδρά

και όμως φόρους σε ένα κράτος που ψυχορραγεί πληρώνει.

           Δεν τρώω πλέον το φαί μου- έχω

           όρεξη για κανιβαλισμούς και τοιαύτα

           θέλω να κλωτσήσω δυνατά στα οπίσθια

           τα άνομα ζώα που τα βουλευτήρια κατακλύζουν.

Κοίτα που έγινε κι η ποίηση σκληρή – πού να το φανταζόμουνα

           ότι η κόρη μου θα με νικήσει

υποδεικνύοντας μου το σωστό που βλέπουν τα δικά της μάτια

όταν τα έρμα τα δικά μου μάλλον πια αλληθωρίζουμε..