Μουσική που μου χαρίστηκες όταν
Όλες οι σιωπές ενωθήκανε
Κ ήμουνα μόνος αστροπόρος στο νεφέλωμα
Ξέροντας ότι ακούγεται φριχτά η γαλήνη
Κι η μοναξιά πονάει σαν έγκαυμα.
Τώρα ελάτε να μου παραστέκεστε νότες
Το καλοκαίρι αλλάζει τα σύμβολα
Οι παραλίες γεμίζουνε με φωνές των παιδιών
Οι πιο σημαντικές καμπάνες των νησιών
Ξύνουνε μια ασβεστολιθική ουτοπία.
Μένω στην χώρα των τιτάνων κι όμως
Πως γέμισε με νάνους τούτο το τοπίο
Μπατάρει στα ρηχά μ’ έναν καημό από κρύσταλλο
Κραδαίνεται μέσα στην ερημιά του
Μόνο τον ήλιο βλέπω νικητήριο
Να δίνει τους χρησμούς σαν ακατάληπτους
Που ορίζουν ένα πέρασμα ελπίδας.
9.7.2007
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αλήθεια Στρατή: "Πως γέμισε με νάνους τούτο το τοπίο"!
Και να φανταστεί κανείς ότι ο στίχος είναι γραμμένος πριν αποκαλυφθούν σε όλο τους το "μεγαλείο" αυτοί οι νάνοι.
Καλύτερα "μόνος αστροπόρος στο νεφέλωμα" φίλε μου κι ας "ακούγεται φριχτά η γαλήνη......"
Καλό σου βράδυ ταξιδευτή του κόσμου (=κόσμημα)
Χριστόφορος
Ναι ρε φίλε
Κοίτα να δεις που το όλο ποίημα λειτούργησε προφητικά.
Πού να το φανταστώ στα άνω-Πορρόια που γράφτηκε το 2007, ότι θα απηχούσε κάτι από τα κακά μας μελλούμενα.
Πάντως επιμένω στις λογικές της τιμωρίας.
Ας τσακίσουμε λίγο τα κ….παιδα..
Βρε με κόλλησες και βρίζω..
Ώχουυυυυ
Κακές παρέες..
Για να συνέλθω..
Καληνύχτες! Χαχαχαχα
Δημοσίευση σχολίου