84.
Γιορτάζουνε οι ορτανσίες του δειλινού..
Φεγγάρι επίμονα που κλαίει
Και σπίτι του ονειροπόλου
Καρφώνεται βέλος στον άνεμο!
Στα μάτια του καιρού η κόρη λάμπει
Όπως διαμάντια πράσινα θα φέρει ύστερα η αυγή
Και τα πουλιά με ύμνους θα την πούνε.
Όταν θα φύγουν τα καράβια η θάλασσα θα είναι ένα μαντήλι αχνό
Που θα τρυπάει ο πόθος.
Αν σταματούν εδώ τα λόγια ας μπω στον κόπο να ουρλιάξω
Μήπως κανείς κι ακούσει.
Πάντως
Δεν συγκινούνται οι γειτόνοι μου.
Δίπλα μου κατοικεί η χαρά..
Μα ξέρετε
Μένω σε μία μονοκατοικία θλίψης.
Ιούλιος 2008
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Θα πρέπει να στολίζουμε σιγά σιγά εκείνη την μονοκατοικία με παπαρούνες..με λουλούδια του αγρού..
να διώξουμε την θλίψη να ανθίζουν τα όνειρα..
Οι στίχοι να χαμογελούν απλωμένοι μέσα στο χρόνο της αιωνιότητας ...
Καλό απόγευμα Ποιητή
Δέσποινα
κάποια στιγμή όμως πλημμυρίζουμε θλίψη και ζούμε μια κατάθλιψη που καίει.
Εξ ου και η φωτογραφία που απλά συμβολίζει, δεν απεικονίζει..΅
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Καληνύχτα!
Δημοσίευση σχολίου