Πολλά έχω στο κεφάλι μου- τα μισά
Των μισών στο τέλος καταλήγουν
Όπου αποταμιεύει μέσα μου η ποίηση..
Χαροκόπου και είμαι εκεί ξημερώματα
Ρουφώντας τον κρύο αέρα της παλιάς Καλλιθέας
Και οι ρίζες μου είναι έξω από την κουρασμένη
πρωτεύουσα, φτάνουν
Ως την απέναντι ακρογιαλιά που με την πρώτη
ποίηση τότε φλερτάρει.
Είναι πολύ πικρά την σήμερον ημέρα αυτά τα μεροκάματα
Που παίρνω, παίρνεις, παίρνουμε, φθειρόμενοι
Αλλήλοις και μας έχει δέσμιους ο άπονος καιρός.
Αν ξέρεις να μιλάς όπως οι λέξεις σε πάνε
Τρυπάνια, σφυριά, καρφιά, είναι η περιουσία μου
γερνάω ηθελημένα κουζουλός...
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Με μουσικη υποκρουση αυτο:
http://www.youtube.com/watch?v=4qE6Mt53c0U
σου αφιερωνω αυτο το ποιημα του Lermontov, Στρατη.
Να δυσπιστείς με τον εαυτό σου ποιητή
Την έμπνευση ν’ αποφεύγεις σαν πανούκλα,
Είναι το παραλήρημα ψυχής αρρωστημένης
Και η οργή της σκέψης αιχμαλωτισμένης.
Εκεί το γνώρισμα των ουρανών μάταια μην αναζητάς,
Είναι του αίματος βρασμός, της δύναμης πληθώρα.
Κάλιο την ζωηράδα σου σε έγνοιες να σπαταλάς
Να χύσεις χάμου το ποτό τοξικοφόρο!
Αν θα συμβεί σε μια θαυμάσια στιγμή,
Και η ψυχή σου — από καιρό σιωπηλή — θ’ ακούσει
Μια θεϊκή και ανεξήγητη φωνή,
Ήχους ασύνθετους γλυκούς γεμάτη,
Μην αφουγκράζεσαι , μην επιδίδεσαι σ’ αυτούς.
Να ρίξεις πάνω τους το κάλυμμα της λήθης,
Γιατί με στίχους ρυθμικούς και λόγο παγερό,
Δεν είναι δυνατόν τη σημασία τους να αποδίδεις
Αν γεννηθεί η θλίψη στον κρυψώνα της καρδιάς σου,
Αν έρχεται το πάθος αχαλίνωτο με αστραπή και μπόρα,
Μη βγαίνεις για το γλέντι θορυβώδη των ανθρώπων ,
Με φίλη σου παράφορη και αιμοβόρα
Μην ταπεινώνεσαι, ντροπή σου να πουλάς
Οργή με λύπη και βαθιά οδύνη!
Και το απόστημα των ψυχικών πληγών να δείχνεις
Στον όχλο απαθής που δεν κατέχει ελεημοσύνη.
Καθόλου δεν τους αφορά γιατί και πόσο υποφέρεις
Γιατί να ξέρουνε τις αγωνίες σου και τις αθέμιτες σου σχέσεις,
Για τις ανόητες ελπίδες των χρόνων των νεανικών
Και του μυαλού τις πονηρές προθέσεις;
Κοίτα: μπροστά σου πλήθος ζωηρό περνά,
Κρατά το δρόμο το συνηθισμένο,
Τα πρόσωπά τους γελαστά, αμέριμνα,
Αδύνατον να βλέπεις μάτι δακρυσμένο.
Στο μεταξύ, είναι απίθανο να βρεις κανένα
Απ’ τη μαρτυρική ζωή μη χτυπημένο,
Που έζησε μέχρι παράκαιρων ρυτίδων,
Χωρίς κάποιο κακούργημα, χαμούς, με βίο στερημένο.
Πίστεψέ με, τους διασκεδάζουν οι δικοί σου στεναγμοί
Κι ο λόγος σου, ο φλογερός , με ύφος.
Είσαι σαν τραγικός ηθοποιός φτιασιδωμένος
Που άτεχνα κουνά, απ’ το καρτόνι το ξίφος.
Ποιητή μου,
αυτά τα μεροκάματα
προσπαθούν να πριονίσουν τα πόδια μας
όμως, ορθώνεται η ψυχή μας
κι η φωνή μας αντιστέκεται
στους γέρικους θρόνους
που επιβάλουν αιώνια πείνα..
Αντιστέκεται, αδερφέ μου!!!
Υπέροχο το ποίημά σου, πανάξιε Ποιητή!!!
''γερνάω ηθελημένα κουζουλός...''Έτσι!!
Καλημέρα σου.
η ποίηση φλετάρει με τον χρόνο!
Στρατή, καλημέρα..
Εν αρχή ην ο ήχος
Ευχαριστώ μουσικέ μου!
Δεν έχω λόγια..
Την καλημέρα μου!
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ
Αχ αυτά τα μεροκάματα! Μας πονάνε ..
Αλλά εμείς αντιστεκόμαστε σ αυτούς που νομίζουν θα λυγίσουμε..
Και θα νικήσουμε εν τέλει..
Καλημέρες!
Kυνισμός
γνωστικός κουζουλός όμως..
Την καλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου