του Σικελιανού η ανάσα

97.

Τα απαλά βαφτισμένα στον ήλιο νεροχρώματα

βάφοντας τον παμπάλαιο τοίχο- εκεί

που σκαρφαλώνει ένας κισσός, ψηλά

πάνω απ’ την μάντρα που χωρίζεται του Άη-Γιώργη το εκκλησάκι

απ’ τα περβόλια τ’ ουρανού..



Χνούδια και πούπουλα, φτερά

πουλιών που εμφυλιομάχονται ποιό να νικήσει..

Στην πόρτα του αυλόγυρου γυρίζει απ’ έξω

Μήτηρ Θεού ανασταίνοντας το θαύμα..



Και του Σικελιανού η ανάσα, πιο βαριά, πιο δυνατή, πιο νέα

μόλις και έχοντας ανηφορίσει μέσα στην κατάνυξη του όρθρου

ν’ ανάψει ένα κερί ο ποιητής στον έρωτα ετούτης της αρχαίας άνοιξης..



Α! φώτα

της ψυχής, προπαντός,

που τον ύμνο ψηλά, πιο ψηλά, εσηκώσατε!



Λατρείες παλιές, υμνώντας τον Άδωνη- με σώμα

που πέθανε ν’ αναστηθεί!

Και μύρο είναι που θα πλανιέται ολόγυρα..

Των λουλουδιών ημέρες που συλλαβίζουν οι πέρα βοσκοί

βουκόλοι της παλιάς ερημίας..



Και το φως κλείνοντας τώρα τον κύκλο του, πάνω

από την πρωτοξύπνητη μέρα- κρουνός

ενός ιαματικού, γελαστού νερού- πράο

ανεβαίνει αφήνοντας

νότες του ύμνου, του παλιότερου ύμνου

που έχει η γλώσσα του ιεροφάντη ανέμου να πει…