Ακούγονταν όλη την μέρα σαν το τρέξιμο αλόγων

170.




Ακούγονταν όλη την μέρα σαν το τρέξιμο αλόγων
πάνω στο απαλό γρασίδι·

μετά

χαμήλωσε ο ήλιος·

σκιές φάνηκαν πίσω απ’ τα μεγάλα τείχη:

ανθρώπων σκιές, νυχτερίδες.



Ο αέρας κούρασε όλη την μέρα τα δέντρα:

τους αψηλούς φίκους και τις μπηγμένες,

με πάνω τους τον ήλιο, λεύκες

που ξάσπριζαν, μένοντας νυσταγμένες,

μες το άσπρο φως.



Ένα ορμητικό, εμπνευσμένο ποίημα, ράντιζε, με φως, τα χαμηλά ετούτα πεζοδρόμια

όπου, κοπέλες, κούραζαν τα βήματα να πάνε

μέσα στην πιο ευτυχισμένη όψη ενός, που πέρασε, μεσαίωνα.

Θεά Αφροδίτη περπατούσε ολόγυμνη στην όμορφη ακρογιαλιά..



Και ο αόρατος

ύμνος που συνέθετε ένα ένα τα ψηφία του αρχίζοντας

να βαφτίζει την κάθε λέξη του στην μουσική

ευάλωτες παρά ποτέ έβρισκε τις αξίες

που δημιούργησε τριγύρω μας μία αρχαία που επιβίωσε θρησκευτική κατάνυξη.



Στο απόγεμα που δύει

φέρνοντας νύχτα-

άφησε γύρω σου να στερεώνεται σελήνης φως!