Με προσοχή…

 

Από το πέλαγο εξέχει μία τρίαινα

Ένα φεγγάρι είναι σφηνωμένο στα βουνά

Ακούγεται ένας που μουρμουράει θεός

Ακόμη δεν ξημέρωσε

Σινιάλα κάνει κάποιος στην αγάπη

Οι φρυκτωρίες όλα τα μαρτύρησαν

Μπελάς οι σκέψεις η ζωή μπελάς

Η Ποίηση αντιπαρέρχεται όλες τις σαχλαμάρες

Αφήνει ματαιοδοξίες σε ωραίο λήθαργο

Γελά·

Το χέρι του ανέμου αρπάζει μία συλλαβή και άψογα την διαστέλλει

Όσοι φιλοσοφούν γεμίζουν ψώρα καταθλιπτική

Ξέρουν πως αν τα ‘’παρακάτω’’ αποβούν ‘’παραπάνω’’

Πάλι την βάψαμε-

Εμείς προσέχουμε μην καταλάβει κάτι περισσότερο κανείς..

Όλες οι αντιδράσε

Εικόνα του τοπίου και της ανάμνησης..

Κρεμώ τα ποιήματα στα κλωνάρια των δέντρων-

Σαν σκουλαρίκια ευφάνταστα·

Όλα με μία διαλεκτική που σπιθίζει

Ανάβοντας την εσώτατη πυρκαγιά του κόσμου·

Ένα γέλιο πηγαίο, θεραπευτικό

Κελαρύζει από τα τρίσβαθα των σωμάτων των δέντρων·

Τα φύλλα ναρκισσεύονται και θροΐζουν με ευχαριστημένη ανάμνηση·

Ο θεός κάπου εκεί

Αναπαύεται και ζει μια γαλήνη μεθοδική

που καλμάρει την αναστάτωση των νερών·

Παρασέρνει ο χείμαρρος τον νου μου και την αγρύπνια…

Με συνείδηση μόνον…

Παρασύρονται τα μάτια μου σε μια στιχομυθία

Επική. Και ενώ γερνάω με πλημμυρίζουν

Απίθανες γενναιότητες! Άγγελοι στοχαστικοί που γελούν μες τον ύπνο μου

Και άλογα γοργά και χορτασμένα.

Γύρω από κείνο που σκαρώνω περίεργοι

Θαμώνες ενός καφενείου του κόσμου

Παρουσιάζουν την ασχήμια τους

Ωραιοποιημένη.

Έξω απ’ τον ήσυχο όρμο

Κοιτώ την θάλασσα που υπόσχεται. Κοιτώ την λέξη

Που δεν γεννήθηκε.

Ξέρω πως όλοι θέλουν να δικάσουν.

Το μεσημέρι έχει πρόσβαση στα αόρατα.

Ακούγονται θόρυβοι ουρανίων ψιθύρων.

Η γη το δέντρο αγαπά και τον λαμπρόν αέρα.

Η ηδονή είναι η μάννα των νερών.

Τα πάντα επιβλέπω λείποντας και ωσεί παρόντας.

Πετώ τα γκέμια μου στον ουρανό…

Όλες οι αντιδράσε

Ταξίδι μες τον μισητό εαυτό μου…

 

Ανασκουμπώνομαι αγιάζω

Και δεν αγιάζω, βέβηλος και προσβλητικός

Γδέρνω τις έννοιες και κάθομαι

Έξω από το εκκλησάκι των ανέμων, ζω με ειρωνική φωτιά, έχω

Κολάσει την ειρήνη του τοπίου, προσέβαλα

Την χαραυγή, φόρτωσα πάθη

Πάνω στα πάθη μου, εγώ

Που υπήρξα μοναστηριακός καλόγερος καλοβαλμένος

Μες την κατάνυξη του όρθρου, μισώ

Και χλευάζω την κιθάρα της λιακάδας, αυγαταίνω

Τα πλούτη μου, πόσο χρυσάφι εγωισμού αποταμίευσα και τώρα

Ηδονίζομαι να το κοιτώ, μεγάλωσα

Την ματαιοδοξία μου, ανευλαβής στα ιερά των ακουσμάτων, τρυπώνω

Κάτω από την Βίβλο την μεγίστη

Των θρησκειών, και φτιάχνω

Ετούτο το τζιμάνι ποίημα μου που ασωτεύει

Μέσα στην άχρονη ευαισθησία μου

Εντελώς κολασμένο!

[Γυρίζοντας αναίτια κάτω από έναν θόλο]

 Γυρίζοντας αναίτια κάτω από έναν θόλο

Που γκρεμίζεται, αγωνιώ

Αναπνέοντας την υγρασία του Ιανουαρίου, τεκμηριώνω

την αφή μου και τα πράγματα

Μου επιστρέφουν εκείνη την αίσθηση ότι έχω πεθάνει και θα με σαβανώσουν

Οι τελευταίες σκέψεις μου οι λυπητερές.

Μετά

Έρχεται ένας απρόσμενος ήλιος

Και τρεκλίζω σαν αλλοπαρμένος κυνηγώντας το όνειρο

Και αναδιπλώνομαι αφήνοντας

Να με κερδίζει η μέρα

Η ζωή και ο ήλιος της…

Όλες οι αντιδράσεις

{Συμπεραίνω λεπτομέρειες εκατονταετηρίδας·}

 Συννεφένιο μεσημέρι, βροτό·

Ακουμπά τις πλάτες του πάνω στον ήλιο

Ξεγελά τα άφρονα λιθάρια

Και μοιάζει με πλοήγηση χαρούμενη.

Συμπεραίνω λεπτομέρειες εκατονταετηρίδας·

Νοικιάζω λίγο άνεμο

Και καταφθάνω εκεί όπου δεν ομιλεί κανείς

Μόνο ακούνε οι ιεραπόστολοι και τα χλωμά κορίτσια των ερώτων.

Αχ κόσμος δίχως στήριγμα στην λύση του αινίγματος

Κάθετος κόσμος παραπλανημένος

Αυθαδιά και νόμισε θα βρει το δίκιο του

Ψηφίζοντας πολιτικάντηδες διεφθαρμένους!

Κάθομαι και τον μελετώ

Η λύπη του είναι η λύπη μου

Πώς αναγνώθω μια ελπίδα-έτσι τον καταλαβαίνω που πονά

Κι ενώ ούτε συμπλέουμε ούτε και μας ανήκει η ίδια θέληση

Τον περιγράφω κι αυτοκαταστρέφομαι!

Νιώθω…

Μέσα μου η ειρήνη

Κι ο πόλεμος μέσα μου.

Ανθίζουν οι σκέψεις μου κι η φασαρία

Του κόσμου ζαλίζει την εικόνα στον νου μου που έχω.

Αθήνα βροχερή

Διατρανώνει την μελαγχολία της, ζει σε ακμαιότατο πυρετό

Αιχμηρή και με ικμάδα.

Απόγευμα τώρα.

Με βουλοκέρι και με ταλαίπωρη έμπνευση.

Τόσο αποκαθηλώνω την ευαισθησία μου

που με κοντράρει ο ουρανός-

νιώθω σαν αορτή που γέμισε πραγματικότητες και θα σπάσει!

Όλες οι αντιδράσεις

Διπλώνω την ηλιαχτίδα

 Διπλώνω την ηλιαχτίδα

και την βάζω στην τσέπη μου

Όταν μιλάς κοιτάζω τα χείλια σου

Ο ουρανός συμπίπτει με τα αισθήματά μου

Κορυφώνονται οι σχέσεις μας

καθώς σαλπάρω πάνω σε ένα σύννεφο

για το Πουθενά!..

Όλες οι αντιδράσεις

Είναι…

Πίσω από τους ήχους του νερού είναι μια ξηρασία εκπεφρασμένη

Με φρυγμένο χώμα και αόρατο παλμό.

Τυλίγονται οι κισσοί επάνω στα ψηλότερα πεύκα

Και συνωμοτούν για μια προφύλαξη εποικοδομητική.

Σμήνη κουνούπια τρέμουνε μες τα στιλπνά φύλλα

Που αφήνονται να τα λογχίζει ο ήλιος.

Βάλλω και βάλλομαι.

Και στην ατμόσφαιρα ο χρόνος ανατρέπει τα καθέκαστα-

Είναι η Στιγμή είναι η Ποίηση είναι η ζωηράδα

μιας αντίφασης

είναι η διαλεκτική και είναι η νεόκοπη

Κοσμοθεωρία είναι η λήγουσα κι η παραλήγουσα είναι

η οξείδωση η μυστική πριν την φθορά είναι

ο τζαναμπέτης άνεμος που κάνει ρίμες με τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα

είναι η συνεργασία μου με το Αόρατο είναι

η τέχνη να απουσιάζω είναι

Είναι όσα δεν μπόρεσα να είμαι εγώ…

Συνειδητοποίηση…

 

Για κανένα κέρδος δεν έτρεξα.

Απροστάτευτος έμεινα έξω από νόμους

της αγοράς.

Ω ταραγμένο σπλάχνο μου πόσες αγωνίες φιλτράρισες!

Μένω με την αθώα σκέψη μου να επιβιώσω

Κάτω από το δέντρο της Γνώσης!

Ηλιόλουστες στιχομυθίες που κατόρθωσαν ωραία να με σαγηνεύσουν

Πίσω από νεκρές πραγματικότητες

Αφάνταστα πριόνισα την μοναξιά

Και τόρνευσα μονόλογους όπως το χορικό μιας τραγωδίας

Διαρκούς.

Στο στέρνο μου περπάτησαν οι λεγεώνες της υπερηφάνειας

Εκστρατεύοντας για μια πατρίδα καταματωμένη

Είδα το θαλερό λουλούδι που μου μήνυσε ερημιά

Και της μελαγχολίας τον διάλογο.

Διαιρώ τώρα και προσθέτω και αφαιρώ και πολλαπλασιάζω τα ψηφία

Που το αρχέγονο συνθέτουν κομπολόι μου

Χτυπώ τις χάντρες σαν παλιόφιλος που όλοι αναγνωρίζετε

Είμαι κοντά σας, είμαι φίλος και αδερφός

Είμαι αυτό που ήμουνα πριν γεννηθώ και υπάρξω!

Όλες οι αντιδράσεις

Νεφελώδης καιρός-

 Νεφελώδης καιρός-

προσγειώνομαι μες τις πραγματικότητες·
νοτιάς στα ατμοσφαιρικά μπαλκόνια·
ένας κότσυφας τελαλίζει την αμέριμνη φύση του·
ποίηση απ' όπου κι αν δεις.
Σημειώνω:
ένα σύννεφο χαμηλώνει και κάθεται επάνω στην σελίδα μου.
Ο αέρας δεν λυπάται κανέναν.
Πνέει σαν έμπνευση που παρασύρει τον γράφοντα
σε παιχνίδια του νου και της ζωηρής φαντασίας.

Η Ελλάδα…

Η Ελλάδα στροβιλίζεται σαν έντομο ζαλισμένο στο εποχικό πουθενά·

Την εκδικούνται τα χρήματα, την εκδικείται ο ρεαλισμός των ταμείων·

Ο κόσμος της έχει το βάθος του απατηλού-

Κουρδίζεται η Ελλάδα φορέας μιας νοσηρότητας με ιθαγένεια-

Φορτίζει τον ήλιο της ξεπουλώντας τα ζουμερά αγαθά της-

Πολιτεύονται πάνω της οι ατιμώρητοι και όσοι θα τους έπρεπε να ζούνε εξοστρακισμένοι·

Η πατρίδα ζει το εφιαλτικό όνειρο μιας ήττας…