Άδουσα μέρα που σαν φλύαρη φλογέρα αποχρησμοδοτείς μες το
άπειρο!
Και η φωνή μου φλεγόμενο λευκό που συδαυλίζει όλα τα χρώματα
Στον Μάρτιο μέσα ξεσαλώνει.
Φαντασία παντού! Κι εισβάλει
στο ξεκούμπωτο μπλουζάκι σου
Ταράζοντας του στήθους σου τις θαλερές ρωγίτσες!
Να ο καημός!
Στην μεταγλώττιση όλα ετούτα που σας λέω χάνονται και μόνο
Ο γηγενής αριστοκράτης των ερώτων τα καταλαβαίνει! Εξάλλου
Στην Ποίηση έχει μεγάλη Σημασία η θεματολογία και το
κουτουρού καΐκι που οδηγά ο ποιητής! (όπως το λέω και ουδέν λιγότερο!)
Πάντως κι εγώ που ερωτεύτηκα
Σ’ άλλους καιρούς και φίλησα
Κόκκινα χείλη κι έβαψε και το δικό μου
Καημό μεγάλο έβαλα και μέσα μου
Καίει ακόμα!
Αυτό που δεν μπορούμε να το ημερώσουμε
Αίσθημα πορφυρό μες τον αέρα
Λάμπει ατόφιο και ημερινό φεγγάρι είναι μες τον παγωμένο
κόσμο μας-
Τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένο σύμφωνο
Που ψάχνει το γλαυκό φωνήεν του και ποιος
Ξέρει τι ακόμη…
5/3/2022
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"...Αγγίζουμε τη ρωγμή της συνείδησης κι όμως μερικοί συνεχίζουν
να λένε πως η μέρα θ’ ανατείλει... Antre Bretton"
Μόλις γύρισα από τα "έχτρα σου", εκεί, στους Ποιητές του κόσμου.
Πάντα η καρδιά του Ποιητή αποθηκεύει την ματωμένη μοναξιά
να την μετατρέψει σε βρόχινο νερό για τις καυτές ώρες της νύχτας...
Σε χαιρετώ,
εγκάρδια, και με ευχές.
Δυσκολεύει ο βίος, δυσκολεύει η ζωή. Οχυρωνόμαστε σιγά σιγά πίσω από δικά μας συμπεράσματα. Κοίτα να μην είσαι ελαστική πουθενά- εμείς δεν κάνουμε εκπτώσεις! Με τις αξίες μας και μόνο μ’ αυτές! Πάμε και πάμε..
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου