Προπαίδεια των σκληρών ημερών.

 

Ξεκολλούν οι μέρες από της εβδομάδας το κορμί αλλά δύσκολες είναι

για τους πολλούς. Η εποχή σκληραίνει.

Τι κι αν πόλεμος δεν υπάρχει-όλα γύρω μας πολεμούν.

Η εγγαστρίμυθη Πέμπτη

μονολογεί κάτι που στ’ αυτιά μου φτάνει σαν αλγεβρικός ψίθυρος

που μεταγλωττίζεται σαν ξανατονισμένη μουσική.

Ας μην συρρικνωθεί Θεέ μου η πατρίδα – γιατί την παρέδωσες

στα χέρια του αήθους τραπεζίτη;

Σκέφτομαι και πουθενά άκρη δεν βγάζω- αυτό που έχω είναι ένας ειρμός που με οδηγεί στην θλίψη.

Διαλέγω ένα βιβλίο-η βιβλιοθήκη

μορφάζει κι είναι η μόνη που σιωπηλά μου παραστέκεται.

Το ρολόι μου άρχισε δευτερόλεπτα να χάνει.

Συσσωρευμένη -μπορεί και για καλό- απώλεια.

Πέφτει το βράδυ· ο ουρανός είναι μια κρύα φάτσα μιας γριάς ελπίδας.

Το σπίτι είναι κρύο· κοιτώ απ’ το παράθυρο: ο αιώνας βαρά το ταμπούρλο του·

καίω τα ποίηματά μου για να ζεσταθούνε οι μελαγχολίες..

5.12.2013