Δεν τον αγοράζεις τον Χρόνο -ιδού το δυστύχημα

 Δεν τον αγοράζεις τον Χρόνο -ιδού το δυστύχημα

Πολλαπλασιάζονται οι λύπες και διαιρούνται οι χαρές σου

Ένας άκαιρος νότιας εισβάλει στον οίκο σου τον ρημαγμένο

Ανέστιος στο πουθενά αναγνώθεις των άστρων γαλήνη

Ενόσω μια μουσική καρφώνει τα πέλματα σου στο πάτωμα

Να ζεις ακίνητος φυλακισμένος....

Μέσα σου ανθίζουν πουλιά και φωτεινές οχλαγωγίες

Ακυρώνεις τον χειμώνα μου ανασυνθέτεις τα τοπία

Κρατάς οπλαρχηγού μίλια και με την βροντερή φωνή σου κάνεις

νέφη να ριγούν

και νέφη να μαστίζονται

Από μία βροχή της σκέψης σου διχάλα!

Από την Γραφή στην Ανάγνωση μια χαοτική λεπτομέρεια ένας κόσμος συμπερασμάτων και κρυπτών

Βαθαίνουν όλα και εγκαθίστανται στο κεφάλι μου

Τα στοιχίζω όπως για μια παρέλαση στρατιωτάκια δύσμοιρα

Μια κούραση ακολουθεί

Αγαπώ να αγαπώ την Θεσσαλονίκη

Είναι τροφός που με μεταλαμβάνει Ιδέες

Είναι τροφός που με μαθαίνει ομορφιά

Νυχτώνει τώρα

Κάπου υπάρχεις εσύ που δεν με καρτερείς μα έρχομαι

Ζαλισμένος από τα φώτα και τα βαριά μεροκάματα

Και φιλοδοξώ να φωλιάζω στην ωραία καρδιά σου!

Ξύπνα η πόλη σαν στον κήπο των εκπλήξεων

Ομίχλη δένει τα τοπία της

Ρηχά ρηχά είναι οι ομορφιές της πάνω στην γλυκιά κοιλιά της

Στο στήθος της οι ανάσες έχουν χρώμα πορφυρό

Τραβούν κατά την θάλασσα οι σκέψεις της

Στον οίκο του βορρά αρχόντισσα επιτετραμμένη

Δεσπόζει πάνω σε όλα βαρύτιμα!!!

Να με περιέχω κι ας εξέχω

Να με πονούν τα σπλάχνα μου

Δεκέμβρη μήνα

Να αποκρυπτογραφώ την ερημιά

Να είναι αγέλαστος χειμώνας

Να μπάζει από παντού Βαρδάρης του Θερμαϊκού

Να συναντώ ανθρώπους που μου αρέσουν

Να ξεκουμπώνομαι κι εγώ

Να χαίρομαι που υπάρχεις

Να είσαι φως μες τα μάτια μου!

Να με περιέχω κι ας εξέχω

Να με πονούν τα σπλάχνα μου

Δεκέμβρη μήνα

να αποκρυπτογραφώ την ερημιά

Αφήνοντας ίχνη πάνω στα ίχνη φυγάδεψα όνειρα στο έρεβος της νύχτας

Ερημίτης ορθός τσάκισα ένα κλωνί βασιλικό και το έφερα στο ρουθούνι μου

Αγκύλη στοργική η Θεσσαλονίκη

Με αγκάλιασε σαν μάνα αγαπημένη

Τόκοι λέξεων απόδωσαν καλά την καρδιά μου

Να η φιλοσοφία της ζωής να ο καιρός ο δύσκολος ο άνθρωπος ο νεφεληγερέτης

Να ο εσύ που είμαι εγώ που είμαστε ένα

Σύνολο αδιαίρετο και μυστικό!

Υγρασία φιλέρημη

Αγκαλιάζει τα πάντα

Νοτίζει την ψυχή δαγκώνει το αίμα μου

Η Θεσσαλονίκη ζητά καταφυγή στο αμυδρό φως πριν να ξημερώσει

Η κούραση μου τεντωμένη χορδή

Στέλνει ένα βέλος στο άκυρο ακροατήριο του πόνου

Το Σάββατο αναποδογυρίζει σαν χρυσόμυγα και δεν μπορεί να πετάξει!

Εγκαινιάζω ουτοπίες που παραμένουν μέσα μου ριζωμένες κι απόλυτες

Η Θεσσαλονίκη ζητά υγρασία και ψύχος λίγο κοιμάμαι και ξυπνώ πριν φέξει και μου εναντιωθούνε οι ελπίδες μου

Κρατώ σημειώσεις, λίγα πράγματα αλλάζουν, τα πιο πολλά οξειδώνονται και γερνούν λυπημένα προς το φως

Τανύζω τις χορδές που σε μια μουσική αντιστοιχούνε

Μελαγχολική.

Πόσο αγαπώ τις ανυπάκουες λέξεις! Με πάνε σε νοήματα που δεν θα προσέγγιζε η καθωσπρέπει τόλμη μου: και αυτό είναι κάτι φανταστικό! Αγαπώ αυτό το τόλμημα που με ξεπερνά: ας μην μου λείψει ποτέ μου!

Τις γειτονιές τις αφήνω πίσω μου γιατί ξεκουρδίζονται

στερεύουν από φως και ουσία

στα άλλα όλα ορμώ ασυγκράτητος

Και γίνομαι παροιμιώδης

Μετά κυλώ μέσα στο αίμα μου

Αιμοσφαιρίνη ασπιρίνη

Γυμνώνω την αλήθεια μου

Και γελώ και χλευάζω